Эпоха ВМТ
...Цікава зазначыць і такі факт. Гаворка ідзе пра тое, што большасць педагогаў стварала работы ў памяшканні тэхнікума на вачах вучняў — можна сказаць, спецыяльна, каб апошнія бачылі працэс нараджэння твора. Менавіта так маляваліся карціны “Чырвоныя партызаны”, “Работніца” і “Дзяўчаты ідуць на працу” М.Эндэ, “Партызаны”, “Плытагоны” і “Кастусь Каліноўскі” В.Волкава. Так працаваў над вялікімі палотнамі “Другі З’езд РСДРП” і “Торф для Асінбуда” малады І.Ахрэмчык, стваралі карціны “Сустрэчны” В.Дзежыц і “Будаўніцтва” У.Хрусталёў. Я.Мінін любіў пад “наглядам” студэнтаў працаваць над сваімі графічнымі аркушамі пра старажытную архітэктуру Віцебска, — і ўвесь калектыў тэхнікума мог прымаць удзел у абмеркаванні твораў. Тут аўтарытэт аўтараў-педагогаў не адыгрываў ніякай ролі — можна было казаць усё, што думаеш і пра недахопы твора, і пра тое, як іх выправіць. Тут педагог і яго вучань, так бы мовіць, ператвараліся проста ў раўнапраўных калег па цэху. Педагогі на крытыку не крыўдзіліся, наадварот, давалі вучню пэндзаль ці разец і казалі: “Давай, дружа, пакажы, на што ты здольны, паспрабуй выправіць мае памылкі…”. Вось так юны Заір Азгур, паводле яго ўспамінаў, “дапамагаў” Керзіну ляпіць партрэт-бюст Карла Маркса, а Я.Ціхановіч “уставіў” свой мазок у палатно Ф.Фогта “Смерць венгерскага камуніста Валіша”.