Гэтым разам выбар беларускага ўдзельніка біенале ў Венецыі, здавалася б, павінен быў задаволіць усіх. Ніякай нагоды для скандалу! Па-першае, абраны мастак, які заслужыў бездакорную рэпутацыю ў сферы contemporary art — Канстанцін Селіханаў. Па-другое, фінансавыя і тэхнічныя пытанні бадай упершыню ў кароткай гісторыі нашага ўдзелу вырашаюцца складна. Зрэшты, ёсць-такі адна праблемка. Як распавяла куратар праекта Вольга Рыбчынская, памяшканне, у якім размесціцца павільён, нярэдка церпіць ад звыклай для Венецыі “высокай вады”. Але, думаецца, гэтым усе клопаты “абраных” не вычарпаюцца. Недарэмна ж Канстанцін на нядаўняй прэс-канферэнцыі прызнаўся, што з трыма калегамі ён ужо перастаў вітацца. Нешта мне падказвае: гэты лік яшчэ павялічыцца. Не ўмее наш народ радавацца чужому поспеху!

Да стварэння аблічча Мінска прыклалі рукі і розум мноства людзей розных прафесій. Але некаторым у гэтай справе належыць выключная роля. Неаспрэчна, у іх ліку і знакаміты Аляксандр Кішчанка, чые мазаічныя пано сталі сапраўднай класікай манументальнага мастацтва. Не так даўно ў СМІ з’явілася паведамленне пра тое, што мазаікі, размешчаныя на тарцах 16-павярховых будынкаў у раёне станцыі метро “Усход”, неўзабаве будуць адрэстаўраваныя. І сапраўды, пільна ўглядзеўшыся ў гэтыя творы, можна заўважыць, што на іх сям-там абсыпаецца смальта, а дзе і цэлыя кавалкі пано. І калі не ўмяшацца, тыя шчэрбіны паступова “з’ядуць” вядомыя ўсім выявы. Чаму ж шэдэўрам, якія з’явіліся ўсяго гадоў 40 таму, так хутка спатрэбілася рэстаўрацыя? Як выявілася, тут тоіцца павучальная для нас гісторыя з нядаўняга мінулага.

Што ні кажы, а стогадовы юбілей бібліятэчнай установы — не толькі нагода для святочных імпрэз, але і для гутаркі пра творчыя здабыткі бібліятэкараў, іхнія адметныя праекты і планы на перспектыву. Балазе, гарадскія бібліятэкі Гомеля — гэта, на жаль, terra incognita як для чытачоў “К”, так і для саміх журналістаў. Таму сённяшні юбілейны матэрыял стане толькі “першай ластаўкай” у справе асвятлення дзейнасці супрацоўнікаў бібліятэк абласнога цэнтра. Бо паказаць ім, паверце, ёсць што.

“Паглядзіце на гэты кадр — у фільмах Ясудзіра Одзу прастора распавядае больш, чым нам падаецца…” Тым, хто на мінулым тыдні патрапіў у мінскі кінатэатр “Піянер”, неверагодна пашчасціла. Па-першае, там ладзілася рэтраспектыва класіка японскага і сусветнага кіно Ясудзіра Одзу. Па-другое, на працягу тыдня адмыслова адабраныя і адрэстраўраваныя стужкі майстра прадстаўляў і разбіраў японскі кіназнаўца Хіраноры ІТА. — На трэцім курсе я ўбачыў фільмы рэжысёра, і яны настолькі мяне ўразілі, што я вырашыў прысвяціць Ясудзіра Одзу сваё жыццё, — прызнанне спадара Іта прагучала цалкам у самурайскім духу. Чаму Одзу лічыцца самым японскім рэжысёрам, у чым магія яго кіно, і ці ёсць сёння ў майстра сапраўдныя паслядоўнікі? Кіназнаўца шчыра распавёў аглядальніку “К” пра аўтара, які змяніў яго жыццё.

Вяда — гэта вёска ў Івацэвіцскім раёне, вядомая з 1433 года. Аднойчы патрапіўшы ў гэтыя мясціны, расіянін Веніямін Бычкоўскі быў літаральна скароны іх прыгажосцю і трагічнай гісторыяй. І вырашыў сюды вярнуцца ды набыць дом. А потым — пабудаваць храм. Але не спяшайцеся прадказваць далейшыя сюжэтныя павароты, — новая дакументальная стужка “Вяда” Галіны Адамовіч, знятая на студыі “Летапіс”, абарочваецца нечаканым фільмам-палімпсэстам.

Сёння да станцыі метро “Пятроўшчына” выскачыла вавёрка. Адкуль? Са старых могілак, што за банкам, ці з рэштак лесапарку ля бальніцы на Сямашкі? Хто ж яе, нахабу, ведае. Ноч гуляла, а пад ранак заблукаць дадумалася. Але ў рухах — ніякай мітусні. Хоць і схуднела за зіму, аднак хвост трымала з гонарам, у строгай паралельнасці з зямлёй. Спачатку паспрабавала перайсці праспект Дзяржынскага — спыніла цэлую аўтамабільную плынь. Імкліва перадумала і панеслася ў адваротны бок, ускочыла на бярозу і зацокала: “Не, не маё дрэва!”, мэтанакіравана пабегла далей па газонах. Адразу відаць — стрэсаўстойлівая. Заўжды даб’ецца свайго, бо спадзяецца толькі на сябе. А я гомельскіх вавёрак згадаў, з парка Румянцавых. Вось гэтыя нічога самі не ўмеюць. І калі ідзеш міма іх і ласункі (семкі там ці цукеркі) з рукі не прапаноўваеш, пачынаюць з дрэў шалупіннем кідацца і нахабна лаяцца. Цацы! Яўныя выхаваўчыя пралікі ў развіцці пазабюджэтнай дзейнасці. У вас ніякія асацыяцыі не ўзнікаюць?

Так у 1930-х гадах называлі маладую беларускую спявачку Яўгенію Чарняўскую-Орса. Яна была родам з Навагрудчыны. У сярэдзіне 1930-х гадоў вучылася ў Варшаўскай кансерваторыі. Сваю вучобу і жыццё актыўна сумяшчала з удзелам у беларускім руху ў польскай сталіцы. Без яе не абыходзілася ні адна беларуская вечарына, сустрэча, прэзентацыя. У Варшаве Яўгенію Чарняўскую ведалі не толькі суайчыннікі, але і ўкраінцы, палякі, літоўцы. Усіх яна зачароўвала сваёй прыгажосцю і голасам.

Наталля АЛАДКА — адна з вядучых майстроў коласаўскай сцэны таго пакалення, якое прыйшло ў тэатр у сярэдзіне 80-х гадоў і адразу даволі ўпэўнена пра сябе заявіла. Дзве пяцёркі ў ліку сёлетняга юбілею актрысы сталі прыемнай нагодай для сустрэчы.

У Сусветны дзень распаўсюджвання інфармацыі аб праблемах аўтызму, у Мінску пры падтрымцы кампаніі velcom адбылася сумесная беларуска-галандская акцыя, прысвечаная гэтай падзеі. Можна было “паўдзельнічаць” у стварэнні незвычайнай рэпрадукцыі адной з карцін Ван Гога і паглядзець прэм’еру спектакля з удзелам дзяцей-аўтыстаў.

12 красавіка ў памяшканні Расійскага фонду культуры прайшло сумеснае пасяджэнне калегій Міністэрства культуры Расійскай Федэрацыі і Міністэрства культуры Рэспублікі Беларусь.

Нацыянальны акадэмічны драматычны тэатр імя Максіма Горкага развітаўся з цудоўным акцёрам, выбітным педагогам па сцэнічнай мове Уладзімірам Курганам. Ён выйшаў на гэтую сцэну адразу пасля заканчэння тэатральна-мастацкага інстытута і прысвяціў служэнню роднаму тэатру 45 гадоў.

Актрысу Нацыянальнага акадэмічнага драматычнага тэатра імя Горкага Настассю ШПАКОЎСКУЮ ў дзяцінстве родныя называлі Накай — відаць, гэта нешта сярэдняе паміж Настай і “вазьмі, бяры”. І вось ужо 15 гадоў яна бярэ ад рок-музыкі досвед чалавечага агульнажыція — як ідэолаг, лідар-вакалістка, аўтар песень мiнскага гурта Naka. Менавіта ў гэтым “амплуа” сёння перад вамі і паўстане мая суразмоўца. А перад гледачамі яна паўстане 30 красавіка на мінскім юбілейным канцэрце.

Кожны, хто рушыць Бресцкай шашой, мінаючы Дзяржынск, не можа не заўважыць “небадрач” са скошаным дахам, які гаспадарыць па-над ландшафтам. Гэта Беларускі дзяржаўны архіў кінафотафонадакументаў. Няма дня, каб не прыязджалі туды шматлікія карыстальнікі, сярод якіх нямала і замежных. Тут захоўваюцца фільмы мае і маіх калег-кінематаграфістаў: мы іх ахвотна передаем руплівым архівістам. Архіў утрымлівае матэрыялы па ўсіх галінах і напрамках жыцця нашай краіны: палітычнага, гаспадарчага, мастацкага, спартыўнага… Новы раздзел адкрыўся з пачаткам эры засваення космасу.