Сёння набіраюць усё большую актуальнасць ідэі пашырэння здаровага ладу жыцця і клопату пра прыроднае асяроддзе. Сістэмы пракату веласіпедаў і самакатаў дазваляюць знайсці і арандаваць такі экалагічны транспарт амаль у любой кропцы горада. Тым не менш, у Мінску экскурсіі на веласіпедах ладзіць на пастаяннай аснове толькі адна невялікая група энтузіястаў. Мы паспрабавалі разабрацца, якія выклікі і перспектывы паўстаюць сёння і могуць паўстаць у будучыні перад арганізатарамі велаэкскурсій і турыстамі, якія хочуць спалучаць любоў да паездак на веласіпедзе са спасціжэннем гісторыі горада і даследваннем цікавых мясцін.

Днямі па дарозе дадому без дай-прычыны завітаў у Асмалоўку. Наогул, люблю туды завітваць цягам вось ужо многіх гадоў. Ціха, атмасферна. І вечарам там зазвычай — ні душы. Гэта мне нават падабаецца, а вось іншым — мяркуючы па ўсім, не надта. Пакуль што мантра пра турыстычны патэнцыял гэтага ўтульнага раёнчыка, якая доўгі час несупынна вымаўляецца ўсімі “неабыякавымі грамадзянамі”, турыстаў Асмалоўцы не дадала. Яно зразумела: на сёння ім там проста няма чаго рабіць.

Днямі доктару мастацтвазнаўства, прафесару Вользе Дадзіёмавай споўнілася 64 гады. Дата не юбілейная, але значная. Бо гэтая лічба спалучаецца яшчэ з адной: знакамітая даследчыца старадаўняй беларускай музыкі заканчвае працу над сваёй 17-й кнігай — пры тым, што ранейшая выйшла з друку зусім нядаўна, літаральна некалькі месяцаў таму — і адразу разышлася пры тыражы ў 500 асобнікаў (дададзім, што сур’ёзныя навуковыя выданні пра айчынную класіку звычайна друкуюцца ў значна меншых аб’ёмах).

“На ўсе мае словы ёсць дакументальнае пацверджанне”, — фатограф Сяргей КАЖАМЯКІН, сустракаючы нас у сваёй кватэры, адразу дэманструе ўнушальную фотабібліятэку. Стос кніг, альбомаў, у якіх адзначаюцца аўтары беларускай фатаграфіі, раздаюцца журналістам, каб мы маглі перанакацца на свае вочы, што Мінская школа фатаграфіі — не выдуманы феномен. Знакаміты альбом Photo Manifesto: Contemporary Photography in the USSR, на вокладцы якога фотаздымак “Дачка” самога Сяргея Кажамякіна, каталог калекцыі мінскіх аўтараў, выдадзены Музейна-выставачным цэнтрам “РОСФОТО”, “Гісторыя еўрапейскай фатаграфіі”, дзе ёсць аддзел, прысвечаны беларускаму фота… Гартаючы старонкі, можна толькі здзіўляцца, як жа да гэтай пары ў нас няма свайго Музея фатаграфіі. — Сяргей Іванавіч, — пачынаем адразу інтэрв’ю, — падставай да вас прыйсці, прызнацца, стала сёлетняя выстава ў Svan-Harrys музеі, з фонду шведскага Hasselblad цэнтра. Чулі, што на ёй экспанаваліся вашы работы. Ці гэта праўда? “Праўда”, — адказвае аўтар слынных фотасерый “Дзіцячы альбом”, “Блакітныя матылькі”, "Фантомныя адчуванні”, “Ментальныя дрэвы”, фатограф, які пра гісторыю беларускай і сусветнай фатаграфіі можа распавядаць бясконца. Але наша размова атрымалася не толькі пра гэта.

У Рэспубліканскай мастацкай галерэі — Палац мастацтва — працуе выстава “Іншы ракурс”. У ёй бяруць удзел чальцы секцыі манументальна-дэкаратыўнага мастацтва Беларускага саюза мастакоў. Яны прадставілі свой станковы жывапіс.

Не мной сказана, што Беларусь — краіна замкаў і палацаў. А які прыстойны старасвецкі маёнтак без штатнага свойскага прывіду? Словам, ці не ў кожным мястэчку чую “страшылкі” пра зданяў, якім няма спакою сярод сівых замкавых муроў. Дык ці не час навесці тут належны парадак і накіраваць жахлівыя шчыраванні ў спакойнае рэчышча стваральнай аніматарскай творчасці? Вось, як паведамляюць з Лідчыны, у аграгарадку Бердаўка штосьці падобнае ўжо з поспехам ажыццяўляецца.

Не так даўно літаратурная грамадскасць Расіі і нашчадкі ВКЛ ды Рэчы Паспалітай нягучна, мо каб не турбаваць пушкіністаў, адзначылі 230-годдзе выбітнага пісьменніка, журналіста і крытыка (у тым ліку, і твораў Пушкіна) Фадзея (Тадэвуша) Булгарына (1789 — 1859). Нашага земляка.

Канец 99-га сезона быў адзначаны ў Нацыянальным акадэмічным тэатры імя Янкі Купалы перадпрэм’ерай новага праекта — “Музычныя вечары” (гл. № 31), які павінен стаць рэгулярным і ахапіць розныя сцэнічныя пляцоўкі. Але сам факт захавання ў адным са старэйшых тэатраў краіны свайго жывога аркестра — нагода для больш дэтальнага знаёмства і з гэтай даўняй традыцыяй, і з самім калектывам на чале з вядомым кампазітарам Уладзімірам Кур’янам.

Тым, хто жыве ад восені да восені ў чаканні тэатральных прысмакаў вышэйшага гатунку, можна пачынаць рух у бок кас: Міжнародны форум тэатральнага мастацтва “ТЭАРТ” абвясціў сёлетнюю праграму. З 20 верасня па 8 кастрычніка аматары канцэнтрату з найлепшых пастановак змогуць пабачыць чатыры спектаклі міжнароднай праграмы з Літвы, Францыі, Грузіі, Германіі і 11 мерапрыемстваў у рамках шоукейса Belarus Open.

Жнівень. Смерць працягвае сваё страшнае жніво, падкошваючы жыцці дзеячаў культуры, якія маглі б яшчэ зрабіць у мастацтве і педагогіцы вельмі і вельмі многа. Днямі мы развіталіся назаўжды з піяністкай Наталляй Ташчылінай, якой у канцы ліпеня споўнілася 66 гадоў. Дзве ракавыя шасцёркі?

Ці ёсць жыццё пасля “Еўрабачання”? Для многіх удзел у ім так і застаецца самым яскравым момантам у кар’еры. Uzari разам са скрыпачкай Маймунай прадстаўляў Беларусь на міжнародным конкурсе ў 2015 годзе, але славутым музыкант хоча быць не за кошт гэтага — ён ідзе наперад. Нядаўна на свет з’явіўся дэбютны альбом “Падзяка сэрца”. Ваня Зданюк з песняй аўтарства Uzari стаў лаўрэатам “Славянскага базару ў Віцебску”. Незадоўга да таго выступленне Юрыя Наўроцкага — Uzari — было адным з самых запамінальных нумароў шоу закрыцця ІІ Еўрапейскіх гульняў у Мінску. Толькі-толькі ў Юрмале прайшоў чарговы фестываль Лаймы Вайкуле, сярод зорак якога быў і наш герой. А яшчэ ў яго свая прадакшн-кампанія і школа мастацтваў. Галоўнае, што вылучае Uzari на нашай сцэне, — імкненне ствараць актуальную і стыльную поп-музыку.

Самы першы Спас жніўня — Мядовы, які адзначаюць у народзе 14 жніўня. Можна лічыць, што гэта свята і працавітых пчолак, для дабрабыту якіх, так бы мовіць, шчыруюць людзі… “Лясное бортніцтва Беларусі” было ўнесена ў Нацыянальны інвентар Беларусі ў лістападзе 2017 года, калі пасля шматгадовых экспедыцый выявілі, што ў Лельчыцкім раёне Гомельскай вобласці гэты старадаўні лясны промысел як пачатковая форма культурнага пчалярства захаваўся ў сваім архаічным выглядзе, перадаецца з пакалення ў пакаленне і налічвае больш за сотню бортнікаў, якія практыкуюць гэты промысел і звязаныя з ім рамёствы пастаянна.