Галоўны рэдактар газеты, намеснік галоўнага рэдактара газеты, журналісты.

У інвентары жывой спадчыны Беларусі захоўваюцца спеўныя, танцавальныя, кулінарныя, ткацкія і разнастайныя абрадавыя традыцыі. Сёлета Смаргонскі раён прапануе папоўніць Дзяржаўны спіс гісторыка-культурных каштоўнасцяў Рэспублікі Беларусь істотна новым элементам нематэрыяльнай культурнай спадчыны пад назовамі “Традыцыйны музычна-інструментальны выканальніцкі стыль смаргонскага міжрэчча Віліі і Гальшанкі”. За складаным, здавалася б, наборам паняццяў хаваецца народная музыка — простая, родная і блізкая кожнаму.

Ёсць прафесія, сутнасна скіраваная на фармаванне нацыі. Так, я — пра работнікаў культуры Беларусі. Цягам не аднаго дзясятка гадоў не стамляюся даводзіць пра іх высакароднае прызначэнне. І не стамлюся. Не дзеля забаўкі прыйшлі яны на гэты свет. Яшчэ, падаецца, Макіявелі казаў, што народ, які ўмее маляваць, чытаць, спяваць ды танцаваць, здольны на многае не толькі ў мастацтве, але і ў эканоміцы ды навуцы. Уменні гэтыя даюць не толькі дзіцячыя школы мастацтваў, але і клубы, бібліятэкі, музеі. Так, прынамсі, павінна быць. Апаненты запытаюцца: “Чаму ж ад гэтых высілкаў няма часам канкрэтнага выніку?” Барацьба дабра са злом — працэс працяглы. Дый кадравая праблема замінае. Ад яе і ў свята не схаваешся. Не ўсе ведаюць, што паміж масавіком-забаўнікам і, скажам, бібліятэкарам-асветнікам ці клубнікам-выхавальнікам такая ж розніца, як і паміж копіяй карціны ды яе арыгіналам.

Як для мяне, дык Піншчына і аўтэнтыка — словы-сінонімы. Тут, у Пінскім раёне Брэсцкай вобласці, у маляўнічым у любую пару года кутку Беларускага Палесся, традыцыі, што складаліся стагоддзямі, яшчэ жывуць, развіваюцца і “дыхаюць” так, як і шмат гадоў таму. З аўтэнтычнай своеасаблівасці Піншчыны вынікае іншы заканамерны факт: адзін з прыярытэтных кірункаў развіцця сферы культуры раёна — адкрыццё ўстаноў культуры новага тыпу, а таксама стварэнне розных праектаў, скіраваных, у першую чаргу, на папулярызацыю таго здабытку, што назапасілі мінулыя пакаленні. Тым больш, што, па словах начальніка аддзела ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі Пінскага райвыканкама Людмілы Галавач, дзейнасць па захаванні народных традыцый часам не менш важная за працу па паляпшэнні матэрыяльна-тэхнічнай базы ўстаноў культуры раёна.

Пад гэтай назвай адбылося адкрыццё першай персанальнай выставы мастака-графіка Зміцера Шапавалава ў філіяле Нацыянальнага мастацкага музея, у гістарычнай мінскай сядзібе “Дом Ваньковічаў. Культура і мастацтва першай паловы XIX стагоддзя”, прастора якой ужо не першы сезон радуе наведвальнікаў сваімі якаснымі выставамі, а ў апошні час выступае як пляцоўка для дэбютнага кроку маладых і таленавітых мастакоў.

У рускай літаратуры пясняр восені — Пушкін. Тут і спрачацца не выпадае. А ў беларускай? Як па мне, дык у першую чаргу — Мележ з Караткевічам. Я бываў увосень у мележаўскім Глінішчы. Над былой цагельняй, дзе колісь біліся за мяжу, нізка сцяліліся набрынялыя дажджом аблокі, дыхалася лёгка, апошняя асуджаная на адчай лістота гойдалася ў паветры, і ўсё гэта было такім зразумелым, блізкім, беларускім, што ныла салодка сэрца… А Караткевіч? Я маладзёнам з паляўнічай стрэльбай, пазычанай у сябра, даследаваў у кастрычніку балоты на Брагіншчыне (ніводная птушка і звярок не пацярпелі). Туман, купіны, хмызняк і скруткі тумана над падмёрзлай глебай, а над грэбляй — укленчаныя вербы, таксама ў туманнай рванай коўдры. “Заяц варыць піва”. Першая восеньская халадэча — нібы першае адкрыццё нейкай зямной існасці: жыццё не надта доўгае, трэба ўсё паспець. І незразумелая радасць ад усведамлення гэтай нечаканай “дарослай” высновы… “Павінна ж быць і ў зайца радасць перад халоднаю зімой”. Восеньская элегія гучыць і ў вашых сённяшніх лістах.

6 кастрычніка ў Беларусі святкаваўся Дзень архівіста, а праз тыдзень краіна адзначае Дзень работнікаў культуры. Супрацоўнікаў Беларускага дзяржаўнага архіва-музея літаратуры і мастацтва абодва гэтыя святы, бадай, датычацца ў роўнай ступені.

Гады сапраўды ляцяць стралой. Яшчэ ўчора зусім хлапчукамі яны так не па-дзіцячы, так імкліва і весела-няўрымсліва ўварваліся ў свет беларускай поп-музыкі, а цяперашняй восенню, будучы ўжо самавітымі дзядзькамі, гэтыя мужчыны спраўляюць юбілей свайго калектыву — 2 кастрычніка 1999-га адбыўся дэбютны канцэртны выхад ансамбля “Тяни-Толкай” да шырокай публікі. Мінская чацвёрка — Павел Клышэўскі (П.К.), Павел Тараймовіч (П.Т.), Андрэй Заяц (А.З.) і Кірыл Клішэвіч (К.К.) — сёння цалкам у вашым распараджэнні.

Яшчэ да сустрэчы з польскімі кінематаграфістамі Даніялем Хазановічам і Філіпам Марчэўскім пачула пра іх працу выдатныя водгукі. Проста нечакана на вуліцы сустрэлася з прадзюсарам Леанідам Каліценем і рэжысёркай Нэлі Васілеўскай, асобамі небезвядомымі ў айчынных кінаколах, якія шчыра прызналіся, што Cinema Lab, у якой яны цяпер прымаюць удзел — адна з лепшых кароткатэрміновых школ у іх практыцы. Сумесны разбор кінапраектаў разам з польскімі ментарамі дазволіў аўтарам убачыць свае гісторыі ў новым ключы. Даведваюся падрабязнасці: што за школа і хто прыехаў. Чатырохдзённую лабараторыю для айчынных кінематаграфістаў зладзіла Майстэрня сацыяльнага кіно пры падтрымцы Нацыянальнай камісіі па справах UNESCO. А прыехалі Даніял ХАЗАНОВІЧ і Філіп МАРЧЭЎСКІ — выкладчыкі Кінашколы Анджэя Вайды, рэжысёры, сцэнарысты, чые працы ўганараваны не на адным міжнародным кінафестывалі.

10 кастрычніка на прэс-канферэнцыі ў Фалкон Клаб Буцін Кіно Мінскі Міжнародны кінафестываль аб’явіў асноўную частку сваёй праграмы.

Для кагосьці Астравеччына найперш звязана з шыкоўным касцёлам у Гервятах (я калі ўпершыню пабачыў, хадзіў вакол, рот не закрываючы, гадзіны дзве), для кагосьці — з узвядзеннем атамнай станцыі. Для мяне гэты раён асацыюецца з гістарычнымі персаналіямі, пра якія я даведаўся калісьці ў мясцовых бібліятэках. Вакол легендарных асоб і будуецца работа ўстаноў культуры.

З 5 па 15 чэрвеня 1940 года ў Маскве была запланаваная дэкада беларускага мастацтва, якая ўжо двойчы адсоўвалася на пазнейшы тэрмін. Адсутнасць у рэспубліцы калектываў народнага танца і народнага хора яе кіраўнік Панамарэнка вырашыў кампенсаваць гуртом салдацкага танца Беларускай Асобай ваеннай акругі і падрыхтаваным Генадзем Цітовічам сялянскім хорам вёскі Вялікае Падлессе, якая толькі ў верасні 39-га ўвайшла ў склад БССР. А ў якасці яшчэ аднаго “сакрэтнага козыра” ён планаваў гастролі ў Маскве свайго джаз-аркестра. Прычым слова “джаз” са сцэнарыя было выкрэслена.