“Нават самы доўгі шлях пачынаецца з першага кроку, і гэты самы складаны крок мы зрабілі”, — заявіў на нядаўняй сустрэчы з журналістамі генеральны дырэктар Нацыянальнай кінастудыі “Беларусьфільм” Уладзімір Карачэўскі. Чым цяпер жыве кінастудыя, чым будзе радаваць у бліжэйшы час, якія цікавыя і нават грандыёзныя праекты нас чакаюць?

Нават у свае 80 Вадзім Салееў застаецца адным з самых запатрабаваных навукоўцаў і выкладчыкаў у нашай гуманітарнай сферы. Так, многія лічаць яго “нязручным”. Але ў кожным разе прызнаюць: гэта выбітны эрудыт і адзін з нешматлікіх спецыялістаў, якія могуць гарантаваць належны вынік пры любых умовах. Працаваць з Салеевым будзе цяжка, але — плённа. Бо ён надзейны і адказны.

Сёння, 1 чэрвеня, хлопчыкі, дзяўчынкі і, канешне, іх бацькі змогуць пабачыць у Цэнтральным дзіцячым парку імя Максіма Горкага цэлы россып цікавых “разыначак” — разнастайныя конкурсы, спектаклі, кніжныя квэсты, віктарыны, інтэрактыўныя гульні ды шмат чаго яшчэ. Усё гэта падрыхтавалі для сваіх маленькіх чытачоў супрацоўнікі Цэнтралізаванай сістэмы дзіцячых бібліятэк Мінска. Такім чынам яны ў чарговы раз адзначаць Міжнародны дзень абароны дзяцей.

“Выхад” — гэта назва беларускага павільёна (скульптар Канстанцін Селіханаў, куратар — Вольга Рыбчынская) на самай гучнай выставе сучаснага мастацтва свету. Са словамі “наш павільён” мы ў Венецыі сустракаліся і развітваліся з калегамі, у гэтым жа кантэксце абмяркоўвалі і праекты іншых краін. Адны выглядалі сапраўды “блізкімі суседзямі”, іншыя здаваліся больш складанымі для разумення — але ўсё ж партнёрамі ў мастацтве, трэція былі малазразумелыя, але ад гэтага не менш цікавыя. Літва і Украіна, Эстонія і Польшча, Расія і Грузія — постсавецкія краіны, якія ідуць вельмі рознымі шляхамі. Але, як сказаў на адкрыцці куратар Венецыянскай арт-біенале Ральф Ругаф, “галоўнае, што мы можам з усяго гэта вывучыць — гэта тое, як трэба вучыцца”.

Свята мастацтваў “Музы Нясвіжа ўжо трывала ўпісанае ў гісторыю беларускай культуры. На мінулым тыдні яно адбылося ажно 24-ты раз. Лейтматывам сёлета стала 200-годдзе з дня нараджэння Станіслава Манюшкі.

За эфектнай лаканічнасцю тэатральнага плаката стаяць дзясятак адкінутых ідэй, наматаныя ў пошуку патрэбнай лакацыі для фотаздымак кіламетры, гігабайты эскізных кадраў і графічных файлаў. Усе гэтыя намаганні накіраваны на пошук менавіта той выявы, якая зможа раскрыць сутнасць задумы рэжысёра. Дызайнер Вялікага тэатра Беларусі Аніка НЯДЗЕЛЬКА імкнецца зрабіць такую афішу, каб нават прыбраўшы з яе назву спектакля, глядач змог інтуітыўна адчуць, пра што ён будзе.

5 чэрвеня сваім 75-гадовым юбілеем у сталічнай філармоніі будзе “дырыжыраваць” Валерый Анісенка — заслужаны дзеяч мастацтваў Рэспублікі Беларусь, лаўрэат Дзяржаўнай прэміі нашай краіны, прэміі “За духоўнае адраджэнне” і спецыяльнай прэміі Прэзідэнта РБ, кавалер ордэна Францыска Скарыны, прафесар, акадэмік, уладальнік безлічы фестывальных узнагарод, ініцыятар і заснавальнік шматлікіх творчых праектаў.

Прыемна, калі прыязджаеш у які-небудзь населены пункт, размешчаны далёка ад Мiнска, а кіраўнік мясцовай установы культуры кажа табе: “А мы вашу газету выпісваем, чытаем і радуемся таму, калі ў ёй апублікаваная хай нават невялікая нататка пра тое, як мы працуем! Вядома, сочым па матэрыялах вашага выдання і за тым, што робіцца ў суседзяў, у раёне і вобласці, наогул у краіне”. Беліца — якраз такі аграгарадок. Ну а калі цябе сустракаюць добрым словам, то і пісаць усё больш хочацца пра плюсы, чым пра мінусы…

30 мая былі саракавіны па Юрыю Блінову. Чытачам “К” без патрэбы тлумачыць, хто гэта. Большасць сваіх досыць частых канцэртаў піяніст праводзіў у канцэртнай зале “Верхні горад”: гістарычны цэнтр, скляпенні храма, адпаведная акустыка, добры раяль. Чарговы прызначыў на 29 красавіка. Канцэрт выпаў акурат на дзявяты дзень скону-адлёту музыканта ў невараць — па-хрысціянску.