У адным з папярэдніх нумароў мы ўжо звярталі ўвагу на тое, што апошнім часам усё большую папулярнасць набываюць сродкі дапоўненай рэальнасці — прыстасаванні для смарфтонаў, якія дазваляюць з дапамогай камеры ўзнаўляць у рэальнай прасторы накладзеныя на яе віртуальныя аб’екты. Гэта дае магчымасць уладальнікам тэлефонаў, якія падтрымліваюць адпаведную функцыю, праглядаць на экране ўяўныя аб’екты ў рэальным атачэнні, і нават рабіць з імі здымкі — напрыклад, сфатаграфаваць сябе побач з віртуальнай выявай ці зняць з ёй відэа. Мінулым разам мы распавядалі аб праектах, якія з дапамогай сродкаў дапоўненай рэальнасці дапамагаюць пабачыць разбураныя помнікі архітэктуры на тым месцы, дзе яны некалі знаходзіліся. Але аб’екты дапоўненай рэальнасці не абавязкова мусяць быць статычнымі — яны таксама могуць рухацца, візуальна ўзнаўляць персанажаў і цэлыя гістарычныя падзеі. Асабліва карысна і эфектыўна такія сродкі могуць быць прымененыя ў сферы адукацыі ці ў музейнай справе.

Загадчык навукова-метадычнага аддзела Нацыянальнага гістарычнага музея Рэспублікі Беларусь Юлія Юшкевіч паведаміла “К”, што ў лютым наступнага года будзе праведзены першы рэспубліканскі краязнаўчы форум у рамках Года малой радзімы. Заяўкі на ўдзел у мерапрыемстве музей прымае да 27 снежня.

Назваць дзіцёнка — справа не простая. Асабліва ў наш час, калі ў дзіцячай пясочніцы, акром Арцёмаў і Міхаілаў, Дар’яў і Соф’яў, можна без праблем сустрэць і Елісея, і Глафіру і нават Амелі.

Этнахарэолаг Мікола Козенка ўзнагароджаны медалём Францыска Скарыны за шматгадовую плённую працу ў сферах культуры і адукацыі. Ён з’яўляецца аўтарам ідэі і мастацкім кіраўніком Рэспубліканскага фестывалю фальклорнага мастацтва “Берагіня”. За больш чым 20 гадоў яго існавання ў рэгіёнах Беларусі пашырыўся фальклорны рух, заснаваны на прынцыпах, сцверджаных фестывалем — выяўленне, аднаўленне, перайманне і папулярызацыя традыцыйнага беларускага мастацтва. Мікола Аляксеевіч выкладаў беларускія традыцыйныя танцы ва Універсітэце культуры, зараз працуе ў Цэнтры дадатковай адукацыі дзяцей і моладзі “Ветразь” і ў Школе традыцыйнага мастацтва (г. Мінск), а таксама вучыць дзяцей з Заслужанага аматарскага калектыву Рэспублікі Беларусь, фальклорнага гурта “Берагіня” школы вёскі Мётча (Брысаўскі раён). Аўтар шматлікіх навуковых публікацый. Харэограф падзяліўся з “К” меркаваннем пра беларускую танцавальную культуру.

Марыя Пяшкун вырашыла падзяліцца з грамадой сваімі думкамі. Дакладней, тым асаблівым ладам мыслення, які не прымае наўпрост законаў фармальнай логікі і, як падаецца, пазбягае сутыкнення з скамянелымі канонамі здаровага сэнсу. Ёй, так бы мовіць, гэта дазволена паводле гендарнай прыналежнасці і творчай натуры. Яе выстава ў галерэі “Універсітэт культуры” называецца “Хаос маіх думак”.

26 лістапада 1930 года нарадзіўся Уладзімір Караткевіч. Мерапрыемствы з гэтай нагоды становяцца на фінішы года адной з важных восеньскіх культурных падзей. Сёлетняя восень, натуральна, не стала выключэннем. Як распавядае “К” дырэктар музейнага комплексу гісторыі і культуры Аршаншчыны Юлія Камарова, ля помніка пісьменніку ў гарадскім дзіцячым парку прайшлі традыцыйныя літаратурныя чытанні. Прыязджалі бібліятэкары з Дуброўна, пісьменнікі з Мінска.

Савецкія газеты часта і маляўніча пісалі пра невясёлае становішча беларусаў на тэрыторыях, якія адышлі да Польшчы па ўмовах Рыжскага міру. Дыскрымінацыя, прыгнёт, галеча… Сярод тых, хто найбольш цярпеў ад санацыйнага рэжыму, была і беларуская творчая інтэлігенцыя. І таму многія яе прадстаўнікі сустракалі савецкія войскі з надзеяй. Тым болей, у шэрагах удзельнікаў вызваленчага паходу былі не толькі салдаты, але і вядомыя пісьменнікі. Іх улада выкарыстоўвала ў якасці ідэалагічнай зброі — і даволі паспяхова.

Музыцы Ян Жанчак прысвяціў усё жыццё, на сцэну выйшаў яшчэ дзіцёнкам. Ён свой і на сцэнах філармоніі — калі спявае ў суправаджэнні вялікіх аркестраў, і на сцэнах рок-клубаў — калі выступае з уласнай групай. Канцэртныя відэа з выкананнем песень з рэпертуару Уладзіміра Мулявіна і ансамбля “Песняры” маюць вялікі розгалас у інтэрнэце — але найперш на саміх канцэртах, калі публіка вітае артыста авацыямі. І ўсё ж галоўнае для музыканта — свая аўтарская творчасць, свае рок-праекты. Спявак, скрыпач, аўтар музыкі, аранжыроўшчык, выдатны інтэрпрэтатар “песняроўскіх” твораў, выкладчык вакалу, дыктар, лідар рок-праектаў… Герой нашых “Суботніх сустрэч” — Ян Жанчак.

Сімфанічны аркестр Нацыянальнай тэлерадыёкампаніі нашай краіны пад кіраўніцтвам Аляксандра Сасноўскага падрыхтаваў маштабную праграму з твораў нашага кампазітара Уладзіміра Браілоўскага і прадставіў яе ў Вялікай зале Беларускай дзяржаўнай акадэміі музыкі.

Cпаўняецца 100 гадоў з дня заснавання нашай Магілёўскай гарадской бібліятэкі імя Карла Маркса. У сувязі з гэтым хачу распавесці пра Яфіма Аксёнавіча Шабуню, які працаваў яе дырэктарам больш чым два дзесяцігоддзі, у 1950 — 1970-я. На вялікі жаль, сёння яго імя мала хто ведае. Будзе таксама дарэчным згадаць пра гэтага чалавека і ў сувязі з надыходзячым 75-годдзем Перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне, па якой ён прайшоў франтавымі дарогамі з першага да апошняга дня.

“У нас вялікая радасць!” — такімі словамі сустрэла мяне ў Астрамечава дырэктар Дзіцячай школы мастацтваў Таццяна Пракаповіч. Гледзячы на яе шчаслівы твар, мне чамусьці ўспомнілася рэпліка Рубіка з кінакласікі “Міміно”: “Ведаеш што, я табе разумную рэч скажу, але толькі ты не крыўдуй: калі мне будзе прыемна, я так давязу, што табе таксама будзе прыемна”. І яшчэ не ведаючы ў чым справа, і мне стала радасна. А прычына цудоўнага настрою маёй суразмоўніцы заключалася ў наступным: у ДШМ ідзе доўгачаканы рамонт…

Лістападаўскія аўдыя / відэаработы айчынных выканаўцаў рэцэнзуюць лідар ВІА “Харлі” Яўген ЧАЛЫШЭЎ (A.) і аглядальнік газеты “Культура”, музычны крытык Алег КЛІМАЎ (B.).

Мэтр айчыннага андэрграўнду і постшансанье Сяргей ПУКСТ вядомы таксама і як шматгадовы вядоўца “Дыялогаў пра культуру” на Радыё “Культура”. Менавіта гэты фармат — нязмушанай і зацікаўленай гутаркі на розныя адстароненыя (але актуальныя) тэмы — я і вырашыў пераняць для нашай гутаркі.

(Працяг. Пачатак у №№ 43 — 48)