Можа, справа ў рускамоўным “перакладзе” прозвішча (а Эдуард Барысавіч быў родам з Расіі, у Беларусь патрапіў літаральна немаўляткам), але Зарыцкі заўжды асацыяваўся ў мяне з “зорюшкой-зарёй” — са світанкам.

Летась эпатажны мастак Руслан ВАШКЕВІЧ увайшоў у тэатральную прастору, стварыўшы сцэнаграфію для пастаноўкі “Школа падаткаплацельшчыкаў”. Мінула крыху больш за год — і яго імя ізноў на афішы Купалаўскага тэатра: гэтым разам у дэкарацыях Вашкевіча зажылі персанажы п’есы Ясміны Рэзы. Ці не вырашыў мастак асталявацца ў новай прафесіі?

Харэаграфічны гурт “Данс Авеню” дзейнічае пры сталічнай гімназіі № 5. Быў утвораны ў 1998 годзе. З 2013-га — стаў узорным. Упэўнена перамагае ў конкурсах і фестывалях. Ужо сёлета атрымаў Гран-пры Міжнароднага конкурсу мастацтваў “Паверхі”, на Чэмпіянаце Рэспублікі Беларусь па сучаснай харэаграфіі стаў лаўрэатам ІІ ступені ў намінацыі Modern&Contemporary Dance. Словам, зроблена нямала. Куды і як рухацца далей? На гэтае пытанне спрабуюць адказаць кіраўнікі “Данс Авеню” Жана АНГЛІНСКАЯ і Тамара КАНАШЭВІЧ.

31 мая ў рэспубліканскі пракат выйшла айчынная стужка для дзяцей і юнацтва “Правілы геймера”. Гэтым разам Нацыянальная кінастудыя “Беларусьфільм” пастаралася запусціць праект па ўсіх патрабаваннях сучаснага рынку: папярэдне на YouTube з’явіўся трэйлер, у дзень прэм’еры — рэкламны ролік на тэлебачанні.

Аграгарадок Дварэц Лунінецкага раёна сёння — ягадны рай. Побач праходзіць аўтатраса М-10, якая лучыць Беларусь з Расіяй. Таму і гандлёвая плошча тут адна з самых вялікіх у наваколлі. Водар клубніц стаіць неверагодны. Іх закупляюць фурамі. А яшчэ і май з пачаткам лета аказаліся спрыяльнымі для ўраджаю трускавак (такая назва клубніц мне больш даспадобы). Кіло ягад у Дварцы, як сцвярджаюць мясцовыя знаўцы, каштуе гэтымі днямі 50-80 капеек. І як пераконваюць тыя ж знаўцы, пры дбайным падыходзе да ягаднай справы ёю можна займацца цягам усяго лета. Аднак не толькі гандлёва-камерцыйны сэнс мае дадзенае пытанне.

Гэты найталенавіты, разумнейшы, добры, іранічны, інтэлігентны чалавек, які ўмее ўкруціць у размове нечакана моцнае слоўца так, што ты таго не заўважаеш, у 2018-м адзначае дзве круглыя даты. Сёння, 9 чэрвеня, яму споўнілася 60 гадоў. А ў 1988-м ён пакінуў пасаду загадчыка кабінетам філасофіі ў Беларускім інстытуце механізацыі сельскай гаспадаркі (цяпер Беларускі дзяржаўны аграрны тэхнічны ўніверсітэт). Апошнюю падзею, хай даруе мне Алесь КАМОЦКІ — мэтр айчыннай аўтарскай песні, я пакіну на гэты раз па-за ўвагай. А прапаную вам інтэрв’ю са спеваком, кампазітарам і паэтам, з якога вы даведаецеся…

Сёння 60-годдзе святкуе Наваполацк — горад, што ўвайшоў у гісторыю перадусім як той, які даў краіне першы айчынны бензін (1963) і поліэтылен (1968). Але па-за ўвагай чамусьці застаецца яшчэ адна адметнасць нафтаграда — у першых пакаленняў яго жыхароў яшчэ і атрымалася стварыць горад, дзе людзі хочуць і могуць жыць у атачэнні прыгажосці. Калі паліклініка, то са скульптурамі на фасадзе. Калі кінатэатр, то абавязкова з роспісам унутры. Нават калі звычайныя дамы, то няхай з мазаікамі на пад’ездах — рознымі і ва ўсім мікрараёне. Мастацтва на кожным кроку. Хто бачыў у Наваполацку такі “горад-сад” і чаму без належнай увагі ён рызыкуе згубіць свой непаўторны твар, дазналася “К”, наведаўшы сёлетнюю культурную сталіцу Беларусі.

Варта ў адным тэатры загарэцца зорцы, якой падуладна ўтаймоўваць сцэнічную прастору, як яе адзін за адным запрашаюць усе іншыя тэатры краіны. Але для мастакоў працэс знутры выглядае не так радасна: сістэма вытворчасці спектакля не заўжды спрыяе ператварэнню задумы сцэнографа ў рэальныя дэкарацыі.

Майскiя аўдыя / відэаработы айчынных выканаўцаў рэцэнзуюць музыкант гурта “Тяни-толкай” Андрэй ЗАЯЦ (A.) і спецыяльны карэспандэнт газеты “Культура”, музычны крытык Алег КЛІМАЎ (B.).

Гэты населены пункт служыць прыкладам таго, як пры абмежаваных магчымасцях і ў вельмі сціснутых абставінах можна “рабіць” культуру ў вёсцы. 73 жыхары засяляюць Леснiкi — у асноўным, людзі пенсіённага ўзросту. Якія і самі не хочуць проста “дажываць”, і якім не дае бавіць дні толькі ва ўспамінах аб мінулым і ў хвалюючым чаканні наступнага наведвання іх сваякамі чалавек яркі — і сваёй знешнасцю, і сваёй дзейнасцю. Пра такіх у гады развітога сацыялізму сказалі б — з актыўнай жыццёвай пазіцыяй. І як жа выдатна, што не зніклі яны і дагэтуль!

Тады знікалі людзі — мільёнамі… Знікалі цэлыя народы. У маёй дзіцячай калекцыі меліся паштовыя маркі з даваеннай серыі “Народы СССР”, якіх ужо не было ў пасляваенных каталогах з прапушчанымі нумарамі: “Немцы Паволжжа”, “Асяціны”, “Чэчэнцы”, “Яўрэі Бірабіджана”… Знікалі кнігі, газеты, партрэты… Знікалі — беззваротна! — адзіныя экземпляры аўтарскіх рукапісаў… Знікалі часопісы. З хітрыкамі і цішком здабыў я са спецсховаў Ленінкі тры нумары “Узвышша” за 1929 год з таленавітым сатырычным — ды, на жаль, няскончаным — раманам “Пратарчака жыцця, або Запіскі Самсона Самасуя”. І вось тады, экранізуючы гэты ўнікальны для беларускай літаратуры твор, натрапіў я на сляды… Не, дакладней, тады мне толькі пачуліся-прымроіліся нейкія гаснучыя адгалоскі, глухое рэха, а вось пазней, праз гады, я зацікаўлена і заўзята кінуўся на пошукі зніклага тэатра.