Да 5 мая ў касцёле Найсвяцейшай Тройцы (святога Роха) у Мінску праходзіць ХІV фестываль духоўнай музыкі “Залатагорская ліра”.

Вядомая прыказка пра тое, што агонь жартаў не даруе, была, ёсць і будзе актуальнай заўсёды. Асабліва калі гаворка ідзе пра ўстановы культуры, дзе збіраецца шмат людзей самых розных узростаў. Ды і нядаўні жахлівы па сваіх наступствах пажар у гандлёвым цэнтры горада Кемерава робіць тэму пажарнай бяспекі як ніколі надзённай. Адпаведна, ідэя прайсціся па ўстановах культуры Мінска, каб пабачыць на свае вочы метады і сродкі барацьбы з агнём, узнікла ў рэдакцыі не на пустым месцы.

Памятаеце добрае выказванне: хто не хоча, той шукае прычыны, хто хоча — той шукае магчымасці? Вось і сталічнай моладзі надакучыла скардзіцца на адсутнасць узаемадзеяння паміж тэатраламі. У Міжнародны дзень тэатра на незалежнай пляцоўцы ОК16 яны зладзілі іскрамётны капуснік са злабадзённай пярчынкай, аб’яднаўшы хаця б на адзін вечар сілы чатырох тэатраў і шчырых прыхільнікаў сцэнічнага мастацтва.

Рэха ХІІІ Міжнароднага маладзёжнага тэатральнага форуму “М@rt.кантакт” будзе разносіцца яшчэ доўга. Сёлета фэст сабраў такое суквецце лепшых еўрапейскіх спектакляў розных форм і жанраў, што Магілёў стаў месцам паломніцтва сталічнай тэатральнай эліты. Якія ж тэндэнцыі сучаснага тэатра сталі на форуме найбольш заўважнымі?

4 красавіка ў сталічным Палацы мастацтва адкрылася Рэспубліканская мастацкая выстава “Код: 25.03.18”, прысвечаная стагадоваму юбілею абвяшчэння незалежнасці Беларускай Народнай Рэспублікі. У гэтых лічбах насамрэч закадзіравана цэлая эпоха, напачатку якой была звычайная чалавечая мара пра шчасце. А што для чалавека шчасце? Апытайце дзесяцярых — і дзевяць з іх адкажуць: “Уласны дом!”

Дзіўная справа! Яшчэ авітаміноз не адпусціў, а ціхі ручай рэдакцыйнай пошты пераўтварыўся ў вірлівую раку. “Паўнаводнасць” яе павялічылася ці не ўтрая. Так пачынаецца паводка на Палессі. Калі падумаць, тлумачэнне з’яве — простае. Вясна, як спяваў Уладзімір Высоцкі, нібыта з палону вырвалася, агаломшыла сонейкам і цеплынёй, абудзіла фантазію, падвоіла творчасць. Так што піце з гэтай ракі пад назвай “Інфармацыя”.

Напэўна, усе чулі легенду пра горад, які раптоўна апынуўся на дне возера. Нешта падобнае адбылося і ў гісторыі Брэста. Сёння цяжка паверыць, што некалі ў ім былі ратуша, замак, барочныя храмы…

Герой чарговага сяброўскага нарысу мастака і літаратара Адама Глобуса — яго стары сябра і паплечнік, які нядаўна нас раптоўна пакінуў.

28 сакавіка кафедра менеджменту сацыяльна-культурнай дзейнасці Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта культуры і мастацтваў адзначыла 25-годдзе. З гэтай нагоды ў бібліятэчнай канферэнц-зале БДУКіМ зладзілі круглы стол на тэму: “Сацыякультурны менеджмент: шляхі ўдасканалення падрыхтоўкі кіраўнікоў для сферы культуры і мастацтва”. У ім бралі ўдзел выкладчыкі, колішнія выпускнікі, сённяшнія магістранты, калегі з іншых ВНУ. Кафедра гэтая — ці не самая родная для аддзела рэгіянальнай культуры “К”. Прынамсі, менавіта сюды я хадзіў цягам мінулага года як на працу. Вучыўся сам (дзякуй загадчыку кафедры Алене Макаравай і яе калегам!), пастараўся, каб такую ж магчымасць займелі і чытачы з райцэнтраў і вёсак. Так на нашых старонках з’явілася рубрыка “Лабараторыя” пра новыя тэхналогіі культурна-дасугавай дзейнасці, пра якасна новыя формы працы у клубах, бібліятэках, музеях. У сённяшняй публікацыі мы вырашылі даць тыя ўрыўкі з выступаў на круглым стале, якія актуалізуюць ролю менеджменту і яго тэхналогій, утрымліваюць праблемы і парады па іх ліквідацыі.

На Нацыянальнай кінастудыі “Беларусьфільм” рыхтуюць першы айчынны анімацыйны мюзікл. Рэжысёр Алена ТУРАВА прыступіла да працы над чацвёртай часткай карціны “Зоркі сёмага неба” па сцэнарыі Генадзя Давыдзькі. “К” назірала за творчым працэсам.

Людзі ў гэтым горадзе сустрэліся мне душэўныя, далікатныя і з агеньчыкам. Так што па магчымасці наведаю Клічаў калі-небудзь зноў. Цікава будзе даведацца, што здарыцца праз пяць-шэсць гадоў з маімі юнымі суразмоўніцамі, з дырэктарам установы, якая больш любіць ствараць, а не кіраваць, з навуковым супрацоўнікам, што разам з калегамі прасоўвае актуальныя формы работы.

У падрабязнасцях пра тое, што папярэднічала яе з’яўленню ў складзе знакамітага ансамбля “Верасы”, што адбывалася з ёй падчас знаходжання ў ім і як склалася жыццё артысткі пасля сыходу з калектыву, Юлія СКАРАХОД, магчыма, напіша кнігу. Балазе, матэрыялу не бракуе. Пакуль жа мы прапануем вам “прэлюдыю” да яе.