Мінулым разам фестываль Sprava атрымаўся настолькі пазітыўным па атмасферы, якасным па творчым змесціве і прадуманым у плане арганізацыі, што, прызнацца, я (будучы “дасведчаным у жыцці аптымістам”) слаба верыў у магчымасць паўтарэння гэтага поспеху. Тым не меней, цуд здарыўся. Сёлетні фэст пераўзыйшоў леташні па ўсіх параметрах — як колькасных (зусім “непапсовую”, здавалася б, імпрэзу наведала з паўтары тысячы чалавек!), так і якасных. Закінутая і амаль нікому невядомая царква на паўвыспе ўсяго за які год стала папраўдзе культавым — і культурным — месцам. І сакрэт такога поспеху, без сумневу, варты асэнсавання.

Карта айчынных кінафестываляў за апошні час значна пашырылася. Наш любімы “Лістапад”, “Кіназмена”, праект “Сваё кіно”, “Анімаёўка”, Міжнародны кінафестываль экалагічнага кіно “Планетарыўм”, форум фільмаў у жанры трылер Corn Film Festival. Як бачым, выбіраць ёсць з чаго. Але чые высілкі стаяць за кожнай кінападзеяй? Якія намаганні неабходна прыкласці менеджарам або праграмным дырэктарам, каб свята адбылося? Чаго каштуе зрабіць кінафорум і пра якія праблемы нашай кінаіндустрыі можа распавесці звычайная кінафестывальная “кухня”? Падчас невялікага зацішша перад новым культурным сезонам мы папрасілі прадстаўнікоў двух вядомых праектаў, якія спецыялізуюцца на папулярызацыі беларускага кіно, распавесці пра свае працоўныя будні і праблемныя пытанні.

Гродзеншчына і асабліва Навагрудскі раён апошнім часам актыўна прапаноўваюць магчымым партнёрам трансгранічнае супрацоўніцтва і ўдзельнічаюць у конкурсе мясцовых ініцыятыў. І, трэба сказаць, Навагрудак за кошт гэтага шмат чаго мае. Напрыклад, сур’ёзныя інвестыцыі зроблены ў развіццё ветраэнергетыкі. Сёння ў нас паспяхова функцыянуюць 20 ветраўстановак (па рэспубліцы іх 50) сумарнай магутнасцю 32 МВт. Да ўсяго, гэтыя ветракі з вялізнымі лопасцямі можна назваць іміджавымі для рэгіёна: выглядаюць яны ашаламляльна прыгожа.

Два спектаклі, пастаўленыя галоўным рэжысёрам Гродзенскага абласнога тэатра лялек Алегам Жугждам у расійскіх тэатрах і паказаныя на “Славянскім базары ў Віцебску”, — чым не падзея?

3 жніўня жыхары Ліды мелі выдатную магчымасць актыўна правесці вольны час на свяце сямейнага адпачынку “Мой адрас — горад Ліда”. Гэтая ініцыятыва, прысвечаная Году малой радзімы — пілотны праект лідскага Палаца культуры.

Сёння, 11 жніўня, спаўняецца 55 гадоў выдатнаму кампазітару Леаніду ШЫРЫНУ, які ўжо шмат гадоў з’яўляецца хітмэйкерам № 1 сучаснай папулярнай музыкі Беларусі. Дамаўляючыся з юбілярам аб інтэрв’ю, у яго голасе я не пачуў захопленых нотак ад прапановы стаць галоўным удзельнікам такой гутаркі. Але, выказваючы павагу “К”, ён усё ж такі сустрэўся з карэспандэнтам выдання.

Герой новага нарыса Адама Глобуса — культавая і знакавая для беларускага сучаснага мастацтва постаць, якая мела трагічны лёс.

Кінагурманам Беларусі дакладна знаёмае імя чалавека, які (або, нехта ўдакладніць, якая) ужо чацвёрты год ладзіць кінафестываль “Паўночнае ззянне”. Не так даўно да яе асноўнай дзейнасці праграмнай дырэктаркі дадалася яшчэ адна, вельмі важная — прадзюсіраванне. У 2016 годзе яна стварыла ўласную прадакшн-кампанію Volia Films і цяпер актыўна працуе на гэтай глебе. Пра тое, якія вынікі можа мець паспяховы пітчынг і як выжываць у стрэсавых умовах, Воля ЧАЙКОЎСКАЯ распавядае “К”.

У Мядзельскім раёне завяршыўся ІІІ Міжнародны фестываль камернай музыкі, прысвечаны сусветна вядомаму кампазітару Дзмітрыю Шастаковічу. Мерапрыемства было рэалізавана пры падтрымцы Міністэрства культуры Беларусі, Мінскага аблвыканкама, пасольства Беларусі ў Францыі, а таксама Мядзельскага райвыканкама і Беларускай дзяржаўнай акадэміі музыкі.

Калі яго надта перапаўнялі эмоцыі і ў гутарцы ён пачынаў сябе адчайна шкадаваць, згадваючы і пра тое, што можа памерці ў любую секунду (шмат гадоў таму яму зрабілі аперацыю на мозгу, і пры тым ладзе жыцця, які ён вёў — калі гэта выступ, то да знямогі, калі парушаць рэжым, то часам да крытычнага стану, — такі зыход быў цалкам верагодны), я напяваў яму радкі з песні піцерскага гурта Tequilajazzz, у якіх пералічваліся і памерлыя рок-зоркі: “Кобейн мертв, Вишес мертв, Кертис мертв, а ты еще крепкий старик, Розенбом!” І мы смяяліся...

Яго чарговая выстава адкрылася ў баку ад шумных сталічных вуліц, у адным з тых месцаў, куды збочваюць, каб паслухаць ціхі голас горада ці схавацца ў цені стомленых ад спякоты дрэў. У прынцыпе, і ўсё жыццё Віталя ЧАРНАБРЫСАВА праходзіць недзе наўзбоч ад тлуму і мітусні. Але ціхая прысутнасць у арт-працэсе гэтай культавай для некалькіх пакаленняў постаці усё ж адчуваецца неўпынна.

“К” пачынае публікацыю матэрыялу вядомага мастацтвазнаўцы Барыса Крэпака пра сям’ю класіка савецкай скульптуры — і, магчыма, нашага суайчынніка. Першая частка дакументальнага серыяла — гэта мемуары, а вось другая — сапраўдны шпіёнскі дэтэктыў.