Алаверды “без свецкіх умоўнасцей”
Фігуральна выслаўляючыся, сёння “бабулек з семкамі” на лавачках у дварах нашай сталіцы мне назіраць, далібог, не даводзілася, хіба што ў думках візуалізуючы пакрытую ўжо пацінай знакамітую скульптурную кампазіцыю ля ўвахода на Камароўскі рынак. Не даводзілася, мабыць, таму, што ўяўленне, па ўсім відаць — майго апанента, аб Мінску ХХI стагоддзя нібыта і сапраўды пакрылася “пацінай” даўнішніх стэрэатыпаў у адносінах да горада, дзе я нарадзілася і жыву. Якіх стэрэатыпаў? Ды тых, савецкіх, калі “сталічныя штучкі” наведваліся да нас, у “дзяроўню”, з самага сэрца нашай неабдымнай на той час радзімы, паўстаючы перад мінчукамі, як ім здавалася, “белай косткай”. Але і тады мы адстойвалі рэнамэ Мінска, не звяртаючы ўвагі на пагардлівыя позіркі таго-сяго з заезджых маскоўскіх ганарліўцаў ды іхнія рэплікі наконт беларускага вымаўлення рускіх слоў. Бо ведалі, што Мінск па сваім менталітэце, які бярэ адлік ад старажытных еўрапейскіх каранёў, — Інтэлігент, а значыць — і па сёння ў экстэр’ерна-інтэр’ерным фармаце — таксама Інтэлігент, скажам, такі ж, прынамсі, як Піцер — Ленінград — Пецярбург. І тут не ў “няяркай вопратцы” мінакоў справа…