Свежы нумар
Соцыум
Падзяліць коўдру турызму
9 снежня ў Мінску прайшоў ІІ З’езд экскурсаводаў і гідаў-перакладчыкаў, арганізаваны іх грамадскай асацыяцыяй. Папярэдні быў ажно пяць гадоў таму. Натуральна, што пытанняў для абмеркавання за такі працяглы час назбіралася шмат. Прычым многія з іх выклікалі рознагалоссі сярод удзельнікаў з’езду.
А значная частка ідэй, прапанаваных кіраўніцтвам асацыяцыі для ўключэння ў выніковую рэзалюцыю, апынулася “за бортам” або, у лепшым разе, была накіраваная на дапрацоўку.
Далей
Усе жанры драматургіі
Разам з гісторыкам-архівістам Змітром ДРАЗДОМ мы склалі топ-5 сюжэтаў з жыцця Дуніна-Марцінкевіча, якія скалануць любую публіку, калі яны ўвасобяцца ў спектаклі альбо фільмы.
Далей
Ці працягваем місію класіка?
40 гадоў таму Магілёўскі абласны тэатр драмы і камедыі ў Бабруйску стаў насіць імя Вінцэнта Дуніна-Марцінкевіча. Падзея, вартая, каб пра яе памяталі. Сёння назва “тэатр Дуніна-Марцінкевіча” гучыць ужо звыкла. І за той звыкласцю мы, на жаль, забыліся, які гэта гонар і адначасова адказнасць —
і для тэатра, і для горада. Менавіта наш зямляк стаяў ля вытокаў беларускай драматургіі. “Гэта я першы паэзію нашага сялянскага люду апрануў у шаты народнай эстэтыкі, увёў на сцэну жыцця” — з гонарам пісаў ён. І тэатр проста абавязаны працягваць распачатую класікам справу.
Далей
Дзяжурны па нумары
Поўх румынак не носіць
Мая жонка жартам кажа, што марыць дажыць да ўлюбёнага мной узросту 75+. А ўсё таму, што я часцяком імкнуся выбрацца ў вёску, каб збіраць-запісваць там дыялектныя словы ад старых бабуль — тых, якія сваю мясцовую гаворку найбольш поўна захавалі і гатовы ёй падзяліцца з любым ахвочым. Абы нехта слухаў.
Далей
аКно ў свет
Без удакладнення “сацыялістычная”?
Карпатлівая работа па намінаванні савецкай архітэктуры ў Спіс UNESCO непазбежна вядзе да яе пераасэнсавання. І без дыскусіі тут не абысціся
Як ужо не раз пісала “К”, сталічны праспект Незалежнасці мае ўсе шансы патрапіць у Спіс сусветнай спадчыны UNESCO — не паасобку, а ў рамках вялікай транснацыянальнай намінацыі. Працэс яе падрыхтоўкі спакваля прасоўваецца. Чарговы, ужо чацвёрты семінар, арганізаваны фондам “Культурная спадчына і сучаснасць” у супрацоўніцтве з Інстытутам кіравання спадчынай універсітэта Котбус-Зенфтэнберг (Германія), адбыўся ў снежні ў Мінску. Ён сабраў прадстаўнічых экспертаў з Беларусі, Расіі, Украіны і Германіі. Сярод яго вынікаў — працоўная назва намінацыі, кожнае слова ў якой запатрабавала працяглых дыскусій.
Далей
art-блог
Калі перамагае каханне
“Самая жаданая” Сяргея Гіргеля на коласаўскай сцэне
Каханне як духоўная аснова адносінаў мужчыны і жанчыны стала тэмай новага спектакля Нацыянальнага акадэмічнага тэатра імя Якуба Коласа “Самая жаданая”. Аўтар п’есы — вядомы беларускі драматург, сцэнарыст, рэжысёр Сяргей Гіргель. Запазычанаму сюжэту французскай авантурнай камедыі ён надаў болей дынамізму і сцісласць дыялогаў.
Далей
Форум: гаворым пра актуальнае!
Горад шматаблічны
У сталічным Палацы мастацтва прайшла выстава пад назвай “Горад”. Ці, дакладней, у адзінай прасторы сумясціліся дзве выставы, якія няблага глядзеліся б і паасобку. Першая — гэта экспазіцыя XV Міжнароднага пленэру па кераміцы “Арт-Жыжаль”, на якім сёлета мастакі працавалі па тэме гарадской экалогіі або, кажучы інакш, прыроды ў абцугах урбаністыкі. Другая — фарбы і адценні Горада, убачаныя праз прызму жывапісу, графікі, пластыкі і праз аб’ектыў фотакамеры. Кераміка прыехала з Бабруйска, другую частку экспазіцыі прадставіў Мінск.
Далей
Гэтае заўтра было ўчора?
У спорце ёсць паняцце “гамбургскі рахунак”. На мяжы мінулага і пазамінулага стагоддзяў, калі барцоўскія паядынкі сталі папулярным відовішчам, а барцы-чэмпіёны — кумірамі публікі, вынік двубою далёка не заўжды залежаў ад саміх спартсменаў. Каму быць пераможцам, а каму пераможаным, часта вырашалі антрэпрэнёры. І вось барцы, каб ведаць, хто з іх сапраўдны чэмпіён, раз на год збіраліся ў Гамбургу, дзе пры зачыненых дзвярах і заштораных вокнах спаборнічалі па-сапраўднаму. Пазней гэты выраз стаў выкарыстоўвацца для вызначэння бескампраміснай сумленнай ацэнкі ў якой заўгодна сферы. Ёсць “гамбургскі рахунак” і ў мастацтве.
Далей
На людным месцы
Зюзя на дварэ — куцця на стале
Сябры мне кажуць: “Што ты ўсё пра Зюзю ды пра Зюзю. Мы пра яго толькі ад цябе і чуем. Які ён? Мо такі ж дакладна, як і Дзед Мароз?” Са студэнцтва філфакаўскага памятаю, што не такі. Абклаўся я старымі дапаможнікамі па язычніцкай міфалогіі ўсходніх славян. І вось ён — збіральны вобраз нашага Зюзі. Бог зімы і холаду. Зюзець — значыць, мерзнуць. Жыве ў лесе, прачынаецца перад Калядамі. Блукае паміж елак басанож, у расхрыстаным кажуху, без капелюша і з жалезнай даўбнёй у руцэ. Адзінае падабенства з Дзедам Марозам — даўгая белая барада. Калі Зюзя не ў гуморы, стукае даўбнёю ў пень. Задобрыць злога старога можна толькі куццёй. Тады становіцца ён лагодным, можа нават у сялянскую хату зайсці, гаспадароў пра завіруху папярэдзіць.
Далей
Праекты развіцця: культура рэгіёнаў Суботнія сустрэчы
Святлана Марэцкая: “Свет без тэатра быў бы іншым”
Гродзенскаму абласному драматычнаму тэатру сёлета споўнілася 70 гадоў. Прыблізна палову гэтага часу на яго сцэну выходзіць актрыса Святлана МАРЭЦКАЯ. Мы папрасілі яе падзяліцца сваімі думкамі адносна “мастацтва Мельпамены” і яго ролі ў сучасным свеце.
Далей
Хлопцы з нашага двара
Такая нямодная модная музыка
Своечасовыя думкі невыпадковага ў шоу-бізнесе чалавека аб выпадковых людзях
У апошнія гады Макс ЛОРЭНС стаў бываць у Беларусі значна часцей. Што радуе. А то ўжо беларуская музыка амаль зусім развіталася з чарговым сваім “казачком”, які быццам бы перабраўся ў расійскі шоу-бізнес, спакусіўшыся непараўнальна большымі магчымасцямі для рэалізацыі творчых ідэй. І з іх аплатай непараўнальна большай. Але “казачок” апынуўся, як і ў фільме пра няўлоўных, засланым. Наш ён! Артыст цяпер не проста зазірае дадому ды выступае мімаходзь дзе-небудзь на Гомельшчыне, а шукае ў родным горадзе таленты, каб айчынная песенная культура развівалася ў рэчышчы сучасных музычных тэндэнцый свету.
Далей
Сэлфі: творца пра твор
Словы пра жывапісца Валодзю Кожуха
Мастак і літаратар Адам ГЛОБУС працягвае серыю сяброўскіх замалёвак пра вядомых беларускіх творцаў. Гэтым разам герой яго нарыса — Уладзімір Кожух, чый заўчасны сыход стаў адной з найбольшых сёлетніх стратаў у айчынным мастацтве.
Далей
Соцыум: праблемны аспект культуры Фрыстайл
Жаданне ды імпульс — мацней за абставіны
Малады харэограф Сабіна Мунасыпава — пра конкурсы, узнагароды і развіццё сучаснага танца ў Беларусі
Яна нарадзілася ў гарадку Любань Мінскай вобласці. На той момант там не было прафесійных школ сучаснай харэаграфіі, якая так цікавіла дзяўчынку, а творчае станаўленне і рост абмяжоўваліся школьнымі пастаноўкамі і конкурсамі. Але жаданне танцаваць і ўнутраны імпульс аказаліся мацнейшымі за абставіны, і юная самавучка вырашыла паступіць у Мінскі дзяржаўны каледж мастацтваў.
Гісторыя Сабіны МУНАСЫПАВАЙ — той самы выпадак, калі дзіцячае захапленне ператвараецца ў занятак усяго жыцця, а стараннасць і працаздольнасць дапамагаюць дасягнуць жаданага
насуперак усім цяжкасцям.
Далей
118: ідэі, асобы, намеры
Цэбар на насіліцы — і да студні!
Докшыцкі раён: тэорыі і практыка вясковага раскалыхвання
З Віцебшчынай у мяне даўно і назаўжды звязаныя дзве асацыяцыі — лексічная ды гідралагічная. Першая тычыцца бытавання цудоўнага слова “мальцы” з націскам на першым складзе. Другое — не менш прыемнае, але на смак: такой вады, мяккай і лёгкай, у іншых абласцях каштаваць не даводзілася. Дык вось, і з мальцамі ад культуры, і з вадой ад крыніц і азёр я ўпершыню сутыкнуўся ў Докшыцкім
раёне. А першая любоў, як і каханне, з гадамі не чэзне. Тым больш, што два толькі што агучаныя нюансы застануцца асноўнымі і для сённяшняга артыкула. Карацей, вось што я ўбачыў і адчуў падчас чарговага і, не буду хаваць, прыемнага наведвання Докшыцкага раёна.
Далей
Сайт переехал на новый адрес – kultura-info.by
|
Новы нумар Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці |