Наведайце Кублічы, не пашкадуеце!
З Васілём Быкавым, шкада, не быў знаёмы. Калі я пераехаў у Мінск, ён з’ехаў ужо за мяжу. А вось з Рыгорам Іванавічам нас даўно і назаўжды пазнаёміў паэт Віця Стрыжак, з якім мы шмат гадоў працавалі разам у Веткаўскай райгазеце. Менавіта Барадулін быў для Віктара хросным бацькам у літаратуры. Для мяне ж і Быкаў, і Барадулін былі і застаюцца волатамі, на якіх трымаецца высокае беларускае неба. Нічым сябе не заплямілі. А святло іх магутнага слова і па сёння саграе нашы душы і дае спадзеў на лепшую будучыню нашай зямлі. Барадулін быў вельмі выхаваным і кожнаму са знаёмых маладзёнаў казаў на развітанне “Беражы сябе, дзетка!” Казаў і мне так. “Берагу, Рыгор Іванавіч, але атрымліваецца не заўжды”. На гэтым з летуценнай лірыкай заканчваю і звяртаюся да канкрэтных фактаў.
Далей