Страсці па Купалаўскім
І сёння гэтыя страсці кіпяць не толькі ў душы знакамітай трупы, якая, на вялікі жаль, знаходзіцца ў роспачы — і тыя артысты, хто пайшоў з тэатра, і тыя, хто застаўся. У роспачы і мы, розныя пакаленні адданых гледачоў, выхаваных на ўзорах супервысокага мастацтва нашага Нацыянальнага акадэмічнага, нашага Купалаўскага, да стагоддзя якога рыхтаваліся, як кажуць, “усім мірам”… Недарэмна і выпісаўся загаловак у гэтай прэамбуле менавіта такім, бо як тут не згадаць спектакль “Страсці па Аўдзею”, народную драму з евангелісцкай назвай п’есы, пастаўленую паводле Уладзіміра Бутрамеева. Гісторыю, — яе яшчэ называюць “ачышчальнай пакуты галоўнага героя” — распавёў з Купалаўскай сцэны Павел Кармунін, які выйшаў на яе амаль сляпым, але выйшаў і іграў, нягледзячы на двайныя пакуты — свае фізічныя, а таксама і духоўныя, бо прапускаў праз сэрца страшны лёс беларуса — бацькі Аўдзея.
Далей