“Мой тата ва ўсім быў мастаком…”
…Незадоўга да смерці, у сярэдзіне 1973-га, прыкладна ў той час, калі Станюта пісаў партрэты, дзе я быў у якасці мадэлі, ён намаляваў другі, пасля 1921 года, “Аўтапартрэт” — своеасаблівы запавет. Цяпер ужо, у адрозненне ад таго маладога і натхнёнага чалавека, вусы былі адвіслыя ды сівыя, а замест капелюша — старая цёмная кепачка, пакамечаная і друзлая, ссунутая на адзін бок і падобная здалёк на берэт, што калісьці насіла мастачка і яго сяброўка Пальміра Любаміраўна Мрачкоўская, у чый дом хадзіў некалі вучыцца малады Міша, — берэт, пра які ён потым казаў: “Як на аўтапартрэце ў Рафаэля…”