Дубляж ці субцітры?, або На мове (у) кіно
Менавіта на мову мастацкага кіно, лексічны запас яго персанажаў арыентуецца не толькі моладзь, але і астатнія катэгорыі гледачоў. У якасці невялічкага прыкладу дастаткова згадаць мексіканскія і бразільскія “мыльныя оперы”, пасля прагляду якіх жыхары буйных гарадоў пачалі выпраўляцца на “фазэнды” — іншаземны экзатызм азначэння лецішча амаль імгненна стаў нормай. Публіка заўсёды, няхай падсвядома, пераймае рысы герояў стужак, і мову — у першую чаргу. Дарма казаць, што канкурыраваць на экране з рускай мовай беларускай вельмі складана: у параўнанні з моцнай моўнай плыняй на постсавецкай прасторы беларускі “струменьчык” пакуль выглядае досыць сціпла. Што замінае зрабіць наш экран больш беларускім, вырашыў даведацца карэспандэнт “К”.
Далей