art-блог № 20 / 1459 за 2020-05-16
Вайна, каханне, тэрапія
Гомельскі абласны драматычны тэатр, нягледзячы на складаныя абставіны, не адмовіўся ад прэм’еры спектакля “Нябесны ціхаход”, прымеркаванай да 75-годдзя Вялікай Перамогі. І правёў яе, як і было запланавана, акурат 8 — 9 мая, але… у рэжыме анлайн, сабраўшы ўдзячных гледачоў не ў зале, а ў інтэрнэце. Колькасць праглядаў — 516.
Далей
|
Мо і эфектны, але ж дысананс
Нацыянальны цэнтр сучасных мастацтваў у мінулым месяцы прапаноўваў гледачам падзівіцца на “ТэкСтыльны букет”. Гэта назва міжнароднай выставы і Адкрытага фестывалю дэкаратыўнай творчасці. Удзел у імпрэзе бралі мастакі з Беларусі, Расіі, Казахстана.
Далей
|
№ 18 / 1457 за 2020-05-02
Звычайная гісторыя
Дзявяты міжнародны кінафестываль мабільнага кіно VOKA Smartfilm сёлета ладзіўся пад слоганам “Сезон (не)звычайных гісторый”. Сотні кінематаграфістаў з 75 краін, даслаўшы свае работы на беларускі фэст, імкнуліся вызначыць для сябе, што ёсць для іх тая самая звычайная незвычайнасць. І, абапіраючыся на выбар прафесійнага журы, дазволім сабе выснову, што ў фокусе ўвагі аўтараў апынуліся ў першую чаргу людскія захапленні і жарсці — як прыкмета жыцця і яго вартасці. Ды, вядома, каханне, якое перамагае ўсё.
Далей
|
Марсіянская фантасмагорыя з праекцыяй на камернасць
Новая опера беларускага кампазітара — заўжды з’ява “нумар раз”. Аднаактовы “Прызначаны час” Віктара Капыцько быў створаны летась. Сусветная прэм’ера яго канцэртнага выканання адбылася сёлета ў сакавіку ў Беларускай дзяржаўнай філармоніі, на вечарыне Дзяржаўнага акадэмічнага сімфанічнага аркестра Беларусі, за пультам якога быў знаны расійскі дырыжор і даўні сябра кампазітара Дзмітрый Зубаў. Але ж наколькі актуальнымі ўяўляюцца сёння гэты твор і яго тэма — захоп марсіянамі нашай планеты?
Далей
|
Рапід пасярод вясны
Да сярэдзіны вясны, якая цяпер наступіла, Беларускі дзяржаўны маладзёжны тэатр падрыхтаваўся загадзя: намаганнямі запрошанага рэжысёра Саўлюса Варнаса быў выпушчаны спектакль “Дом пасярод вясны” паводле п’есы Эжэна Іанескі “Смага і голад”.
Далей
|
“… Як добра, што вы нідзе не вучыліся!”
Нехта з вялікіх педагогаў сказаў, што няма дарослых і дзяцей, а ёсць людзі з большым ці меншым жыццёвым досведам. А з гэтага вынікае, што аднойчы бадай кожнаму наканавана зрабіць адкрыццё, што дзеці, на якіх ён прызвычаіўся глядзець з пазіцый “дарослага” шавінізму, у чымсьці больш дарослыя, чым ён сам. Яны, маючы запас незмарнаваных сіл і не страчаных эмоцый, лепей арыентуюцца ў зменлівым свеце, больш дасведчаныя адносна навацый і трэндаў; лёгка перадольваюць стэрэатыпы, якія для старэйшых — пастулат. Зрэшты, і твой гарызонт для іх толькі кропка адліку. На гэта нельга крыўдаваць. Гэта цудоўна!
Далей
|
№ 17 / 1456 за 2020-04-25
“Дзеці Чарнобыля” — усе мы?
Мне не хацелася б, каб гэтую фотакнігу ўспрымалі выключна як пра чарнобыльскіх дзяцей. Бо яна — амаль пра кожнага з нас, хто аднойчы сутыкнуўся са светам, нашмат большым за наваколле. Тым не менш, у аснове фотавыдання “Больш, чым Я” фатографа і фотакрытыка Вольгі Бубіч — рэальныя гісторыі дзяцей з забруджаных радыяцыяй тэрыторый.
У 1990 - 2000-я гады ў рамках адмысловых праграм хлопчыкі і дзяўчынкі з пацярпелых рэгіёнаў атрымалі магчымасць выехаць на аздараўленне за мяжу. Вольга Бубіч, будучы валанцёркай адной з падобных праграм, суправаджала групы чарнобыльскіх дзяцей у Італію, Бельгію, Галандыю і Канаду, і на ўласныя вочы бачыла, як яны раслі і змяняліся, адпачываючы за мяжой на працягу многіх гадоў. У сваёй фотакнізе аўтарка зафіксавала тыя назіранні, выкарыстоўваючы самыя розныя сродкі. І як чытач гэтага фотаальбома магу сказаць толькі наступнае: больш чалавечнага і далікатнага, але, разам з тым, канцэптуальнага, візуальнага выказвання пра сталенне мне не даводзілася бачыць.
Далей
|
“Атамная” музыка,
Чарнобыль у музычным мастацтве — асобная тэма. Па тым, як яна адлюстроўвалася ў розныя гады, можна меркаваць пра ступень яе асэнсавання ў грамадстве. З дня трагедыі мінула 34 гады, і за гэты час творы ўзнікалі ў розных жанрах — ад песень да інструментальных кампазіцый, сімфоніі, араторыі, рэквіема.
Далей
|
Буслянка як сімвал надзеі
Ёсць падзеі, якія рэзка падзяляюць рэчаіснасць і гісторыю на “да” і “пасля”. “Да рэвалюцыі — пасля рэвалюцыі”, “да вайны — пасля вайны”… “Да Чарнобыля — пасля Чарнобыля” з таго ж шэрагу.
Далей
| |
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|