Дзяжурны па нумары № 39 / 1165 за 2014-09-27
Вам патрэбна?
Днямі збіраўся ў камандзіроўку на адно (не буду казаць, якое) мерапрыемства, што адбываецца ў адным (не стану таксама “здаваць”, у якім) з рэгіёнаў краіны. Патэлефанаваўшы арганізатарам, папрасіў даслаць запрашэнне на адрас рэдакцыі для абгрунтавання камандзіроўкі. У адказ пачуў наступнае: “Запрашэнні мы не дасылаем. Гэтае мерапрыемства патрэбна вам, вы ў ім зацікаўлены. І гасцініцу таксама рэзерваваць не будзем — парупцеся пра гэта самі…”
Далей
|
№ 38 / 1164 за 2014-09-20
Ізноў пайду той жа дарогай...
Вырашылі мы з сябрамі ў нядзелю Музей народнай архітэктуры і побыту наведаць. Месца прыгожае, блізка ад Мінска, дый надвор’е спрыяла адпачынку на адкрытым паветры. Патэлефанавалі ў музей, замовілі экскурсію і мангал з дровамі. Так, ёсць ва ўстанове такая паслуга: забеспячэнне пікніка на прыродзе ў аддаленасці ад уласна музейнай прасторы. Сябры мае ехалі аўтобусам з Мінска, а я, паколькі маю лецішча ў той мясцовасці, вырашыў, што дабяруся пехатой. Так і дамовіліся, вызначыўшы месцам сустрэчы галоўны ўваход у комплекс.
Далей
|
№ 36 / 1162 за 2014-09-06
Калі дробязі апраўдваюць сродкі
Да музейнага форуму, што сёлета пройдзе ў Гомелі, будзе падрыхтавана шмат разнастайных праектаў, верагодна, разгорнецца барацьба за перамогу ў розных намінацыях. Пра гэта “К” абавязкова напіша падрабязна. Але цяпер хочацца пагутарыць пра больш прыземленыя, але ад таго не менш актуальныя праблемы музейнага жыцця і не толькі.
Далей
|
№ 35 / 1161 за 2014-08-30
“Не той” эксклюзіў
Без сумневу, тыя шматабяцальныя перспектывы транспамежнага “Гродзенскага трохкутніка”, якія мы пачынаем адлюстроўваць у гэтым нумары “К”, амаль неажыццявімыя без паўнавартаснага пераўвасаблення яго геаграфічнага, гістарычнага і культурнага цэнтра ў цэнтр турыстычны. Але на гэтым фронце, мяркуючы па ўсім, — пакуль без кардынальных змен: з года ў год ты гадзінамі шпацыруеш па амаль пустэльных у непрацоўны час вулках, кожны раз знаходзіш новыя цікавыя закуточкі (ну колькі іх там, у Гродне?) ды адчуваеш кайф з той нагоды, што адметнасцей — шмат, а турыстаў — няма…
Далей
|
№ 34 / 1160 за 2014-08-23
Туга па героі
Нядаўна ўпершыню пабываў у Ляўках і яшчэ раз паспрабаваў уявіць ды асэнсаваць, якім жа быў Іван Дамінікавіч — шляхціч з нязбытнай марай пра волю. Гэтае ўяўленне так і застанецца недадуманым, бо нюансы існасці такой асобы становяцца зразумелымі толькі ў працэсе сталення кожнага з нас. І ў кожнага гэтае ўяўленне — рознае. У залежнасці ад жадання штосьці зразумець, ад веры і перакананняў…
Далей
|
№ 33 / 1159 за 2014-08-16
Праца на імідж у +34
Так атрымалася, што за апошнія тры тыдні мне давялося наведаць ажно чатыры фестывалі, адзін з якіх ладзіўся за мяжой. Пабачыў, што называецца, шмат і станоўчага, і адмоўнага. Дый увогуле “нафестываліўся” так, што… Але ж, як казаў Станіслаў Ежы Лец, “калі вада падступае да горла — дык вышэй галаву!”. Таму спынюся, натуральна, на тым добрым, што ўбачыў на гэтых імпрэзах, на тым, што, на мой погляд, варта было б пераняць усім, хто ладзіць падобныя фэсты — раённыя, рэгіянальныя ці рэспубліканскія — на Беларусі.
Далей
|
№ 31 / 1157 за 2014-08-02
Абысці фармат, каб слухаць сваё
Паняцце “радыёфармат” знаёмае многім аматарам музыкі. Згадваецца, як я яшчэ школьнікам тэлефанаваў на беларускія FM-станцыі з пытаннем: чаму на вашых хвалях ніколі не пачуць так званай альтэрнатыўнай музыкі айчынных выканаўцаў? Гучаў аднолькавы адказ: гэта не наш фармат. Атрымліваецца, што вялікі пласт беларускай музыкі, у тым ліку айчынная бардаўская песня ці той жа эксперыментальны рок (гэты спіс можна доўжыць), не вартыя ўвагі сярэднестатыстычнага беларуса…
Далей
|
№ 30 / 1156 за 2014-07-26
Калі кормяць — не ноты...
Не толькі пра Шцірліца і Чапаева ходзіць мноства анекдотаў. Маса выдатных баек прысвечана музыкантам. Асабліва мяне замілоўваюць смешныя гiсторыйкi пра бас-гітарыстаў. Але вам я распавяду парачку менавіта пра музыкантаў наогул. Вось скажам... Сустракаюцца два колішнія аднакласнікі праз шмат гадоў. Адзін пытаецца: “Ты чым займаешся?” — “Я — музыкант”. — “Ну, не хочаш — не кажы...” І варыяцыя з тымі ж героямі: “Ты чым займаешся?” — “Я — піяніст у аркестры”. — “Зразумела. А працуеш кім?..”
Далей
|
№ 29 / 1155 за 2014-07-19
“Мастацтва скончылася — мастакі засталіся…”
Гэта сказаў Пабла Пікаса. Ці не памыляўся ён? Хаця ў кожнай эпосе такі афарызм працуе па-рознаму… Канешне ж, мастакі заўсёды застаюцца — і тут шмат чаго залежыць ад патрэб грамадства. Калі, скажам, Ван Гога ці Мадзільяні пры жыцці ігнаравалі, дык потым яны апынуліся ў першым шэрагу рэфарматараў новага жывапісу. Іншыя — тыя, хто пры жыцці меў высокія званні, прэміі, ордэны і хадзіў гогалем, — пасля смерці забываюцца, пакідаючы пасля сябе толькі нешматлікія радкі ў энцыклапедыях ды мастацкіх даведніках. Бывае і такое…
Далей
|
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|