"Лічбавы" падыход № 15 / 1245 за 2016-04-09
Рэальны прыбытак “гарачых гадзін”
Бясплатны сыр, як вядома, бывае толькі ў пастцы. Але ж не заўсёды і не ўсюды. Вось, скажам, у Мінску на гэтым тыдні можна было бясплатна схадзіць на паказ амерыканскага дакументальнага кіно ў кінатэатры “Перамога” ці завітаць на выставу “Праца адным кадрам”, дзе дэманстраваліся каля 60 міні-фільмаў працягласцю ў дзве хвіліны.
Далей
|
№ 14 / 1244 за 2016-04-02
Атрымаць сайт… задарма?
Без сайтаў, як і без Інтэрнэту наогул, у наш час, што называецца, нікуды, а ў сферы культуры — і пагатоў. Дзе яшчэ дэманстраваць свае дасягненні грамадзе, набыткі і паслугі, прадстаўляць фонды і экспазіцыі, запрашаць на імпрэзы, браніраваць экскурсіі або наладжваць зваротную сувязь з наведвальнікамі ды калегамі? Без уласнай інфармацыйнай пляцоўкі гэтага не дасягнеш, а карыстацца старонкай мясцовага райвыканкама і публікаваць там навіны бібліятэчнага, клубнага ці музейнага жыцця — гэта пазаўчарашні дзень. Але колькі каштуе такі сайт? І ці не стануць сайты для ўстаноў культуры на вагу золата ў плане выдаткаў?
Далей
|
№ 13 / 1243 за 2016-03-26
Ці рэальнае “народнае” фінансаванне?
Нездарма кажуць: як няма грошай — не бяда, як сяброў грамада. Прыказка гэтая актуальная сёння як ніколі, асабліва з улікам таго, што Сусветнае павуцінне дазваляе сабраць вакол свайго праекта ці ідэі ў вельмі сціслы тэрмін даволі багата людзей. Некаторыя з работнікаў культуры Беларусі ўжо ўлічваюць названую акалічнасць і актыўна выкарыстоўваюць інтэрнэт-рэсурсы для прасоўвання ды піяр-кампаніі сваіх праектаў, каб зарабіць такім чынам грошы на іх рэалізацыю.
Далей
|
№ 12 / 1242 за 2016-03-19
Наколькі прыбытковая дыскатэка
Падлічыць “на вока” суму, на якую “пацягнуць” танцы ў клубе, скажам, Ельскага раёна Гомельшчыны ці Ваўкавыскага раёна Гродзеншчыны, даволі цяжка. Многае залежыць ад таго, наколькі папулярная дыскатэка ў вёсцы, ці ведаюць пра яе ў іншых раёнах, якая тэхнічная база сельскага Дома культуры, ці ёсць там “завадныя” дзі-джэі, і, урэшце, колькі каштуе ўваход на мерапрыемства… Праўда, часам паспяховасці дыскатэкі могуць перашкаджаць не толькі эканамічныя фактары.
Далей
|
№ 11 / 1241 за 2016-03-12
№ 10 / 1240 за 2016-03-05
Як уключыць “шэрыя клетачкі”?
Прызнаюся, у мяне шмат сяброў з ліку работнікаў культуры ў сацыяльных сетках. Што, вядома, вельмі зручна для журналісцкай працы: можна звярнуцца ды атрымаць кансультацыю ці каментарый ад любога спецыяліста хоць з Мінска і Віцебска, хоць з Мазыра і Браслава. Але даволі часта падобная перапіска можа стацца і нагодай для артыкула…
Далей
|
№ 9 / 1239 за 2016-02-27
300 працэнтаў. А вам “слабо”?
Нядаўна старшыня праўлення Беларускай аўтамабільнай асацыяцыі Сяргей Міхневіч распавёў, што “беларусы летась вывезлі з краіны каля 1 мільярда долараў на набыццё аўтамабіляў. Калі б гэтыя аўто былі набыты ўнутры краіны, траціна з гэтай сумы пайшла б у дзяржаўны бюджэт…” А я, пачуўшы гэту інфармацыю, уявіў сабе на імгненне, што адна дзясятая з гэтага мільярда магла б пайсці, скажам, на наведванне музейных устаноў Беларусі.
Далей
|
№ 8 / 1238 за 2016-02-20
Калі Інтэрнэт — раскоша?
Калісьці ў дзяцінстве я хацеў стаць касманаўтам, як мой цёзка Юрый Гагарын. Скажаце, нязбыўная мара? Не пагаджуся. Найноўшыя тэхналогіі — у тым ліку, і касмічныя, — развіваюцца сёння вельмі імкліва. І цалкам магчыма, што праз колькі гадоў вандроўкі на каляземную арбіту будуць “па кішэні” кожнаму. Балазе, наша краіна ўжо чатыры гады ўваходзіць у лік касмічных дзяржаў, а месяц таму з дапамогай Кітая запусціла ў космас чарговы спадарожнік. На жаль, імклівае развіццё ІТ-тэхналогій адбываецца ў сферы культуры не ўсюды, а таксама не заўсёды ідзе такімі хуткімі крокамі, як хацелася. У першую чаргу, маю на ўвазе ўкараненне камп’ютараў і Інтэрнэту ў бібліятэчную сферу Беларусі. Менавіта гэту праблему — сярод многіх іншых — закрануў у сваім выступленні на выніковай калегіі міністр культуры Беларусі Барыс Святлоў.
Далей
|
№ 7 / 1237 за 2016-02-13
Прэмія за “дзюбку” і за Сеціва
Адзін мой калега-журналіст з іншага выдання нядаўна жаліўся на тое, што яму “парэзалі прэмію”. Маўляў, спачатку матэрыял не здаў своечасова, а пасля яшчэ і не праверыў паведамленне суразмоўцы, і ў друк пайшла памылковая інфармацыя. Што ж, справа зразумелая: прэмію сваю ён страціў цалкам заслужана. Добра, хоць давер у кіраўніцтва не згубіў. Я гэта да таго, што зарплата без прэміі ў любой прафесіі — штука сур’ёзная. І смутак з гэтай нагоды сёння цалкам апраўданы: падобная даплата можа дасягаць істотнай часткі заробку. Чаго, пагадзіцеся, страчваць ніколі і нікому не хочацца. Ні журналісту, ні культработніку.
Далей
|
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|