118: ідэі, асобы, намеры № 16 / 1403 за 2019-04-20
Маціс нават і не прадбачыў…
Запытаўся ў знаёмага кіраўніка аддзела культуры, ці ведае ён, што на Міншчыне ёсць абласны фестываль народнай творчасці, пераможца якога атрымлівае легкавік. Знаёмы, стомлены аўтамабільнай
нішчымніцай, бязмежна здзіўляецца: “Не, не ведаю… Якія малайчыны!” Між тым, “Напеў зямлі маёй” ладзіцца ў Мінскай вобласці ўжо ў пятнаццаты раз. І два разы легкавікі забірае Клецк. Больш за тое, спачатку “Газель”, а потым “Пежо” атрымлівае адна і тая ж установа — Клецкая дзіцячая школа мастацтваў. Вось вам і першая інтрыга. Хто, як і за што?
Далей
|
№ 12 / 1399 за 2019-03-23
Каўбаса бясплатнай не бывае. А вось песня…
Першы раз я пабываў на Ваўкавышчыне ў 2006 годзе. “К” мела тады неблагія стасункі з кіраўніцтвам раёна. Тагачасны старшыня райвыканкама Міхаіл Савельеў, які актыўна прапагандаваў гісторыю і культуру роднага краю, нават неяк заязджаў да нас у рэдакцыю. Менавіта Міхаіл Генадзьевіч запрасіў мяне ў Ваўкавыск на святочнае адкрыццё фантана. Паспелі наведаць не толькі ўрачыстасці, але і ваенна-гістарычны музей імя Пятра Баграціёна, гарадскі дом рамёстваў, навюткі аграгарадок Гнезна з шыкоўнымі клубнай установай, школай і бальніцай.
Такім і заставаўся для мяне раён: вясновае адраджэнне, дзіўная кветка фантана, скульптурная выява гордага ваўка і зладжаная праца работнікаў культуры…
Далей
|
№ 7 / 1394 за 2019-02-16
Чаго хацела Хацім’я…
Мы, журналісты, паўсюль сімвалы шукаем ды азначэнні, што пачынаюцца са слова “самы”. Вельмі дакладна яны сутнасць расповеду перадаюць ды добра ўзмацняюць акцэнты ў ключавых месцах артыкула. Вось таму і “палюем” на іх без стомы. А ў Хоцімску гэтыя сімвалы з азначэннямі і шукаць не трэба: самі ў вочы кідаюцца.
У цэнтральным скверы летась з’явілася скульптура князёўны Хацім’і, якая, мяркуючы па паданнях, заснавала мястэчка, адрадзіла тут храм, арганізавала царкоўны хор, сама спявала і вельмі хацела, каб мясцовыя жыхары былі заможнымі ды шчаслівымі…
Далей
|
№ 51 / 1386 за 2018-12-22
Сваю “Справу” займець
“Мне цікава жыць стала. Я нават паліць кінуў, бо хачу паглядзець, як унукі будуць расці”, — распавядаў мне старшыня Іванскага сельсавета Міхаіл Гацура. А жыў ён у Сяльцы, дзе разам з жонкай Валянцінай спяваў у народным фальклорным гурце “Прасніца”. Менавіта яна і праславіла Сялецкі дом фальклору.
Ужо тады вёска была пенсіянерскай, але пявунняў хапала, каб той “спеўны” дом не сумаваў. Пісаў я пра гэта ў 2008 годзе. А сёлета даведаўся, што няма ўжо Міхаіла Гацуры. Дзякаваць Богу, з унукамі ўсё ж паспеў жыццю парадавацца. Старэйшы — ужо шасцікласнік, кажуць. Але дом фальклору скасавалі, і вёска — дажывае. З гэтай нагоды падкрэслю яшчэ раз: знікненню беларускай вёскі замінаюць не ўстановы культуры, а людзі, якія там працуюць. Схіляю перад такімі галаву.
Далей
|
№ 49 / 1384 за 2018-12-08
Пакуль “цік-такае” гадзіннік
Прызнаюся шчыра: культуру Міншчыны ведаю не дужа добра. Заўжды належаў да, так бы мовіць, “авіяцыі дальняга дзеяння”. А калясталічную тэрыторыю асвойваў тым часам мой калега Юрый Чарнякевіч. Дык вось, цалкам з ім згодны: кіраўнікі культуры Дзяржынскага раёна ўмеюць мысліць і дзейнічаць стратэгічна. Пра гэта і пастараюся распавесці.
І яшчэ адно вельмі яркае і ўжо асабістае ўражанне. Пры бліжэйшым разглядзе Койданава падалося вельмі маладым беларускім горадам. Чаму? Адразу і не вызначыш. Відаць, час ідзе тут хутчэй, рытм жыцця і творчасці паскораны ці не ўдвая. Нават і не скажаш, што за 850 гадоў існавання горад паспеў пабываць Крутагор’ем, Койданавам, Дзяржынскам.
Далей
|
№ 43 / 1378 за 2018-10-27
Край цмокаў ды рыцараў
Калі вы знаходзіцеся ў складзе экскурсійнай тургрупы, якая дзесьці за гадзіну папярэдзіла кіраўніцтва кавярні ці рэстарана (такіх у горадзе больш чым з паўдзясятка набярэцца) пра свой візіт, дык вы атрымаеце комплексны абед за тры рублі. Пагадзіцеся, запеўка да артыкула пра горад-музей Навагрудак вельмі сімпатычная. Маўляў, вось яна, належная інфраструктура. Аднак, на мой погляд, усё павінна быць зручным не толькі для гасцей, але і для жыхароў таго паселішча, завулкі якога нагадваюць тэматычныя залы гістарычнай экспазіцыі і застаюцца пры гэтым утульнымі, незвычайнымі, цікавымі і прывабнымі.
Далей
|
№ 41 / 1376 за 2018-10-13
Колер любові вішнёвы. І не толькі
Пагаворым пра любоў і ўлюбёнасць (каханне і закаханасць пакінем на другі раз). Менавіта гэтыя пачуцці, я перакананы, у свой час дазволілі мясцовым работнікам культуры на чале з Марыяй Паляк лідзіраваць у краіне па многіх пазіцыях. Мяркуйце самі: менавіта ў Глыбокім першымі з’явіліся метадычны цэнтр, раённы дом рамёстваў, гаспадарчая група (сіламі яе быў узведзены першы жылы дом для работнікаў культуры), школа маладых спецыялістаў…
Інакш кажучы, яшчэ дзесяцігоддзі таму культура Глыбоччыны стала мадэльна-паказальнай для Беларусі. Выснова сказанаму — жалезабетонная: калі любіш справу, якой займаешся, калі любіш зямлю, на якой жывеш, дык і вынік шчыраванняў — заўжды адчувальны.
Далей
|
№ 38 / 1373 за 2018-09-22
Калі наўкола ўсе — “Свае”
Ганцавічы пачынаюцца з Канстанціна Міхайлавіча Міцкевіча: на першым пры ўездзе пяціпавярховіку — вялізны партрэт класіка. “Спыніцеся, калі ласка, ля Якуба Коласа!” — просіць пасажырка маршруткі. Народны пісьменнік — шчыры арыенцір тутэйшага жыцця. Менавіта ў ганцавіцкай глыбі Палесся, у вёсцы Люсіна, ён дае першы ўрок сялянскім дзецям, вучыць іх крытычна ставіцца да жыцця, думаць, параўноўваць, аналізаваць. У сённяшніх Люсіне, Раздзялавічах, Хатынічах жывуць і працуюць праўнукі коласаўскіх вучняў, якія перадаюць тую навуку з пакалення ў пакаленне.
Далей
|
№ 31 / 1366 за 2018-08-04
Пагонны метр нязбыўнай мары
Даводзілася бачыць культуру Жлобінскага раёна ў самых розных яе праявах. У 2009 годзе, да прыкладу, пісаў пра цякучку кадраў, пра частыя змены кіраўніцтва аддзела культуры і як вынік — пра не надта высокую дысцыпліну сельскіх работнікаў культуры. Становішча з таго часу значна стабілізавалася. Пераканаліся ў гэтым і падчас выязной рэдакцыі “К” (2012) у шэраг раёнаў Гомельшчыны. Сёння застаецца толькі згадваць,
што быў час, калі пэўныя клубы ў рабочы час былі зачынены без дай прычыны, дзе-нідзе буяла пустазелле, а дах у дзіцячай бібліятэцы безнадзейна працякаў.
Далей
|
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|