аКно ў свет № 22 / 1409 за 2019-06-01
Магчымасці выхаду
“Выхад” — гэта назва беларускага павільёна (скульптар Канстанцін Селіханаў, куратар — Вольга Рыбчынская) на самай гучнай выставе сучаснага мастацтва свету.
Са словамі “наш павільён” мы ў Венецыі сустракаліся і развітваліся з калегамі, у гэтым жа кантэксце абмяркоўвалі і праекты іншых краін. Адны выглядалі сапраўды “блізкімі суседзямі”, іншыя здаваліся больш складанымі для разумення — але ўсё ж партнёрамі ў мастацтве, трэція былі малазразумелыя, але ад гэтага не менш цікавыя.
Літва і Украіна, Эстонія і Польшча, Расія і Грузія — постсавецкія краіны, якія ідуць вельмі рознымі шляхамі. Але, як сказаў на адкрыцці куратар Венецыянскай арт-біенале Ральф Ругаф, “галоўнае, што мы можам з усяго гэта вывучыць — гэта тое, як трэба вучыцца”.
Далей
|
№ 21 / 1408 за 2019-05-25
Еўрабачанне: з Тэль-Авіва ў Амстердам
З года ў год фестываль “Еўрабачанне” называюць конкурсам самадзейнасці, забавай “хатніх гаспадынь”, малазначным і далёкім ад актуальнай музыкі мерапрыемствам. Але гэтак жа з года ў год жарсці па “Еўрабачанні” ўсё больш распальваюцца — і не толькі, як прынята лічыць, у краінах былога Савецкага Саюза. Чым адзначыўся сёлетні песенны форум у ізраільскім Тэль-Авіве?
Далей
|
№ 20 / 1407 за 2019-05-18
“Так шмат пустых сцен”
Фестываль урбан-арту Vulica Brazil, дзякуючы якому ў Беларусі ўпершыню з’явіліся легальныя роспісы на фасадах будынкаў, сёлета адновіцца пасля двухгадовага перапынку. З 26 ліпеня па 11 жніўня ў Мінск з’едуцца мастакі, архітэктары, эколагі, урбаністы з розных краін. У хуткім часе з’явіцца праграма фэсту са спісам удзельнікаў, але ўжо цяпер вядома, што Мінск зноў наведаюць OSGEMEOS — мастакі-блізняты Густава і Атавіа Пандольфа з Сан-Паулу. Гэта іх “Жоўты гігант” вітае мінакоў на вуліцы Энгельса, а графіціст з балончыкам фарбы — на Кастрычніцкай. Гэта Бразілію і Беларусь іх вачыма можна ўбачыць на адным з вагонаў метро, чакаючы цягнік на Аўтазаводскай лініі. А ўлетку яны створаць у Мінску штосьці яшчэ. Што менавіта, даведаемся пазней, а пакуль жа “К” пагутарыла з мастакамі пра іншае.
Далей
|
№ 19 / 1406 за 2019-05-11
Каб пабачыць сонца
На мінулым тыдні ў ТЮГу адбылася прэм’ера спектакля “Я бачу сонца”. На беларускіх падмостках з’явілася грузінскае сяло, якое адчайна працуе для перамогі і чакае салдат з фронту. У галоўнага героя — падлетка Сасо — свая вайна: цяжкая праца ў полі, вучоба, дапамога цётцы Кето і аднакласніцы Хаціі, якая з усяго навакольнага свету бачыць толькі сонца. А калі бачыць сонца, дык мае надзею, што пасля вайны зрок можна вярнуць. Пра надзеі творчыя і грамадскія, пра магчымасць раскрыць сучасныя праблемы праз творы іншай эпохі аглядальнік “К” размаўляла з аўтарам інсцэніроўкі і рэжысёрам-пастаноўшчыкам спектакля, мастацкім кіраўніком Тбіліскага ТЮГа імя Надара Думбадзэ Дзімітрыем ХВЦІСІЯШВІЛІ.
Далей
|
№ 17 / 1404 за 2019-04-27
Ці не сапсуём мы грыб Дастаеўскі?
Летась расійскі мастак Сяргей КАТРАН прывёз у Мінск бадай самую нечаканую выставу года. “Сакрэтная зона” ў Нацыянальным цэнтры сучасных мастацтваў уразіла не толькі атракцыйнымі інсталяцыямі і дзіўнымі экспанатамі, але і неспадзеўнай паэтычнасцю ды інтэлектуальнай эквілібрыстыкай “стопяццотага” ўзроўню.
Сёлета той самы аўтар рызыкуе ўзняць новую планку — самага экстравагантнага арт-праекта. Неўзабаве ў Мінску стартуе праграма, завадатарам якой — па словах яе арганізатараў з культурнага хаба OК16 — з’яўляецца мастак па імені Вялікае сямейства чайнага грыба Камбуча-Дастаеўскі.
На леташняй выставе Катрана дадзены “творца” выступаў у ролі кампазітара, выконваючы сваю араторыю “Ведзьмавы колцы”. Гэтым разам яму даручана яшчэ больш пачэсная місія — запачаткаваць першую ў Беларусі міжнародную арт-рэзідэнцыю. На яе, дарэчы, ужо пададзена каля 25 заявак з самых
розных краін.
Далей
|
№ 12 / 1399 за 2019-03-23
Румынская рапсодыя Джорджэ Энеску
1 сакавіка румынскі народ адзначае Мэрцішор — свята сустрэчы вясны. У гэты дзень людзі дораць адзін аднаму маленькія бутаньеркі ў выглядзе кветачак з чырвоных і белых нітак. Гістарычныя карані свята агорнутыя таямніцай, пра яго паходжанне ў румынскім фальклоры захаваліся размаітыя рамантычныя легенды.
Сімвалічна, што менавіта ў гэты дзень у Мастацкай галерэі Міхаіла Савіцкага адбылася лекцыя-канцэрт, арганізаваная па ініцыятыве жонкі Надзвычайнага і Паўнамоцнага пасла Румыніі ў Рэспубліцы Беларусь Надзі Машану. Музычная школа Арцёма Шаплыкі знаёміла беларускую аўдыторыю з постаццю Джорджэ Энеску. На жаль, у нашай краіне пра яго ведаюць нават не ўсе меламаны. Між тым, гэты кампазітар, скрыпач, дырыжор, асветнік і педагог справядліва лічыцца гонарам румынскай музычнай культуры і сусветным феноменам.
Далей
|
№ 11 / 1398 за 2019-03-16
Быць сабою, наколькі магчыма
Адным з самых дзіўных пунктаў размаітай праграмы апошняй “ПлаSтформы” была трохгадзінная дзея Антаніна БРЫНДЫ. Чэшскі перформер і культуртрэгер у Мінск наведаўся не ўпершыню — і, мяркуючы па ўсім, не ў апошні раз. Антанін, які называе сябе сучасным качэўнікам, разам з калегамі і аднадумцамі ладзіць фестывалі перформансу ў Празе, Берліне, Таліне, Хельсінкі, Кіеве… Летась да гэтага спісу дадаўся і Мінск. Пэўна, менавіта з такой асобай мела сэнс пагаварыць пра сённяшні стан колісь даволі гучнай, а цяпер трохі прызабытай мастацкай з’явы.
Далей
|
№ 10 / 1397 за 2019-03-09
У водблесках зорак
Праграмны дырэктар Мінскага Міжнароднага кінафестывалю “Лістапад” Ігар СУКМАНАЎ — асоба
ў кіно дасведчаная. Ён можа бясконца распавядаць пра фільмы Інгмара Бергмана і Ясудзіра Одзу, Франсуа Труфо і Кіры Муратавай. Але гэтым разам “К” паспрабавала пагутарыць з вядомым кінакрытыкам не пра стужкі, а пра свет селебрыці. З якімі зоркамі Ігару ўдавалася перасекчыся на міжнародных фестывалях? І якую актрысу праграмны дырэктар “Лістапада” марыць запрасіць на фэст? Узяць свецкае інтэрв’ю ў кінадзеяча аказалася тым яшчэ квэстам.
Далей
|
№ 8 / 1395 за 2019-02-23
... дзясятая прыступка па дняпроўскай “лествіцы
Міжнародны фестываль, які штогод ладзіць культурна-асветніцкі цэнтр “Лествіца” ў горадзе Дняпро (былы Днепрапятроўск, былы Екацярынаслаў) я наведваю ахвотней за іншыя. Прычынай гэтаму непрадузятасць у рашэннях журы, і ўвогуле — там больш душэўна.
На паліцы ўжо дзве — сярэбраная и бронзавая — галоўныя ўзнагароды (зямны шар, абвіты кінастужкай-“лествіцай” — аўтарская праца выдатнага скульптара Сяргея Збітнева) і два спецыяльныя прызы журы. Адзін ужо з апошняй “Лествіцы — 2019” за фільм “Ігар Лучанок. Пра песні, Радзіму і сяброў”. Ён аздобіць і без таго багатую выставу “трафеяў” у офісе “Майстэрні Уладзіміра Бокуна”, пад дахам якой ствараўся гэты фільм. Сёлетняя “Асамблея на Дняпры” юбілейная: гэта ўжо…
Далей
|
·
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 .. 34
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|