Ад Нарава да Эльбы: вайсковы шлях беларускага хлопца
...Званю ў дзверы. Мне звычайна адчыняе бабуля ці дзед. Але хто б з іх ні адкрыў дзверы, я адразу іду ў пакой да яго, дзеда Валодзі, Уладзіміра Уладзіміравіча Чарнякевіча. У яго ў пакоі — свой, такі цікавы мне, малому, мужчынскі свет уладкаваных рэчаў: дзясяткі карпусоў маленькіх і вялікіх гадзіннікаў, над рамонтам якіх ён мог прабавіць цэлы дзень, шафа, дзе на вешалцы віселі яго рэчы і, сярод іх, — карычневы пінжак, з кішэні якога ён часам даставаў і дарыў мне, філатэлісту-пачаткоўцу, то срэбраную польскую манету даваеннага часу, то незвычайную замежную марку.
Далей