Мастак Георгій СКРЫПНІЧЭНКА даўно мог бы займець журналісцкае таўро “беларускага Далі”. Для гэтага ёсць усе перадумовы, у тым ліку знешняе падабенства. Мог бы, калі б браў прыклад са знакамітага каталонца і дбаў пра ўласны піяр. Але айчыннаму жывапісцу і графіку, які пачаў ствараць сюррэалістычныя творы яшчэ паўстагоддзя таму, калі да слова “рэалізм” звычайна дапасоўвалася іншая прыстаўка, зусім не хочацца займацца піярам. Яму куды бліжэй цішыня ўласнай майстэрні. Дамовіцца аб тым, каб правесці ў ёй нашу чарговую рэдакцыйную “планёрку”, было не надта проста. Мастак доўга пераконваў нас, маўляў, яму няма пра што нам распавесці. Але ў выніку больш як двухгадзіннай размовы мы атрымалі магчымасць зразумець: Скрыпнічэнка — гэта ніякі не Далі. Гэта менавіта Скрыпнічэнка.

Гэтым разам журналісты “К” завіталі ў госці да народнага артыста Беларусі, мастацкага кіраўніка Заслужанага калектыву нашай краіны ансамбля “Сябры” Анатоля ЯРМОЛЕНКІ. Пагутарылі ж мы на такую колькасць тэм, што нават сціплы іх пералік даваць, відаць, не мае сэнсу.

На новую сустрэчу ў рамках рубрыкі “Рэдакцыя плюс…” журналісты “К” выправілася ў Беларускі дзяржаўны тэатр лялек. Днямі закрыўся 77 сезон, а ў тэатры напоўніцу рыхтуюць прэм’еру, якая адбудзецца ўвосень. Да сённяшняга суразмоўцы мы ішлі праз… раку тканіны, што хутка ператворыцца ў дэкарацыі пастаноўкі. З будучай падзеі і пачалася нашая гутарка з галоўным рэжысёрам тэатра Аляксеем ЛЯЛЯЎСКІМ, што закранула тэмы новых імён у айчыннай рэжысуры, будучыні тэатральнай адукацыі, фестывальныя неспадзяванкі і пра тое, чаго не хапае сталіцы, каб стаць сапраўды тэатральным горадам.

Чарговую сустрэчу ў фармаце рубрыкі “Рэдакцыя плюс…” “К” правяла ў кабінеце мастацкага кіраўніка Дзяржаўнага ансамбля танца Беларусі, народнага артыста краіны, прафесара Валянціна ДУДКЕВІЧА. Размова атрымалася калектыўнай — з боку не толькі “культураўцаў”, але і адміністрацыі ды артыстаў знанага калектыву. Валянцін Уладзіміравіч адразу папрасіў пакінуць дзверы адчыненымі — не столькі ў прадчуванні “гарачых баталій” (а ён сам на іх правакаваў, шчыра выказваючы тыя думкі пра танцавальнае мастацтва, што часам разыходзяцца з агульнапрынятымі), колькі дзеля таго, каб да абмеркавання праблем далучаліся ўсе ахвотныя. І мы канчаткова пераканаліся, што танец — мастацтва... гаваркое. Бо “далучаныя” не заставаліся “пасіўнымі назіральнікамі”: кожны ўстаўляў сваё “каленца”, і танцавальна-размаўляльны карагодзік-цягнічок (хтосьці ўваходзіў, хтосьці сыходзіў), імправізавана рухаўся з пункту “А” (абмеркаванне) у пункт “Б” — беларускасці.

Не так даўно народнаму мастаку Беларусі Маю Данцыгу споўнілася 85 гадоў. Пра такіх, як ён, гавораць “чалавек-эпоха”. Данцыг — аўтар класічных, можна сказаць, эталонных твораў “суровага стылю”. Ягоная творчасць — наш нацыянальны брэнд. У маі журналісты рэдакцыі “К” сустрэліся з мэтрам у ягонай майстэрні.

Сённяшні выпуск рубрыкі “Рэдакцыя плюс…” незвычайны тым, што яго героем стаў не айчынны творца, а замежнік. Гэта лідар украінскага гурта “Акіян Эльзы”, кампазітар, прадзюсар Святаслаў ВАКАРЧУК. Напярэдадні тура па беларускіх абласных цэнтрах ён знайшоў час, каб адказаць на пытанні журналістаў “К”. Прычым, як мы заўважылі, адным з ключавых слоў у лексіцы Вакарчука з’яўляецца “шчыра” — і яго варыяцыі. Вось на такой хвалі, падаецца, і прайшла гутарка.

“К” працягвае пашыраць “калекцыю” цікавых сустрэч з людзьмі, якія маюць свой погляд на рэчы, справы і з’явы. Гэтым разам “галерэю” папоўніў дырэктар Нацыянальнай бібліятэкі Беларусі Раман МАТУЛЬСКІ. Яго без ваганняў можна назваць галоўным кніжнікам краіны. Гэтага статус НББ вымагае. Кіраваць такой установай і знаходзіцца ўбаку ад развіцця бібліятэчнай справы, скажам, на сяле, — проста немагчыма. Раман Матульскі быў дэканам адпаведнага факультэта Універсітэта культуры і мастацтваў, з’яўляецца аўтарам манаграфій і падручнікаў, па якіх вучыліся і вучацца бібліятэчнай справе на абсягах былога Савецкага Саюза… Цяпер кіруе галоўнай кніжнай установай краіны. А віртуальная чытальная зала “Нацыяналкі” — сэрца, сетка ж ЦБС па краіне — крывяносная сістэма. А ўсё разам — жывы арганізм, чытальніцкія інтэрнэт-магчымасці якога ўпэўнена павялічваюцца. Але і хвароб у яго хапае. Пра гэта і гутарылі.

Учора, сёння і заўтра ў Нацыянальным акадэмічным тэатры імя Янкі Купалы — прэм’ера чэхаўскай “Чайкі”. А напярэдадні адбылася сустрэча рэдакцыі "К" з рэжысёрам гэтага спектакля — мастацкім кіраўніком тэатра Мікалаем ПІНІГІНЫМ. Пачалася размова, вядома, з новай пастаноўкі, каб потым рушыць у самыя розныя бакі, што тычацца не толькі мастацтва, але і жыцця.

Гэтым разам героі нашай традыцыйнай рубрыкі “Рэдакцыя плюс…” — дырэктар Нацыянальнага гістарычнага музея Рэспублікі Беларусь Алег РЫЖКОЎ і супрацоўнікі ўстановы. Забягаючы наперад, зазначым, што кіраўнік Нацыянальнага гістарычнага не толькі думае па-новаму, але і перакананы, што ягоная ўстанова павінна стаць галоўным музеем краіны, бо “з нуля” распавядзе пра яе ўзнікненне і развіццё. Гэтай жа логікай тлумачыцца і тое, што да ліку філіялаў названай установы (апроч Дома-музея I з’езда РСДРП і Музея сучаснай беларускай дзяржаўнасці) далучыліся музеі прыроды і экалогіі, гісторыі беларускага кіно, гісторыі тэатральнай і музычнай культуры, прычым асобныя з названых устаноў маюць і свае “прадстаўніцтвы”. Такім чынам, пра сёння і заўтра музейнага, так бы мовіць, кангламерату і ішла гаворка ў кабінеце Алега Рыжкова… Мы вырашылі разбіць публікацыю на часткі. У першай — у фармаце пытанняў і адказаў — гаворка пойдзе пра галаўны музей. У другой, што будзе неўзабаве змешчана на старонках “К”, мы спынімся на задачах і праблемах філіялаў Нацыянальнага гістарычнага.