Суперхіт пад “рэнтгенам”
Пра тэорыю хваляў, якую распрацаваў народны артыст Беларусі Эдуард ХАНОК, сёння ведаюць, мабыць, усе, хто цікавіцца шоу-бізнесам. У свой час яна вельмі ўсхвалявала музычную грамадскасць: няўжо, маўляў, кампазітар пасварыўся з Алай Пугачовай, якая спявала яго песні, калі назваў сваю кнігу аб прымадонне — “Пугачоўшчынай”? Тая назва, на мой погляд, сімвалізавала яшчэ і “сляпы бунт” кампазітара супраць тэорыі, распаўсюджанай у савецкія часы, пра “няўмольна ўзыходзячы графік” развіцця мастацтва і культуры. Інтуітыўна зразумеўшы, што мастацтва падпарадкоўваецца сваім законам, Ханок пачаў шукаць доказаў таму ў сферы эстраднай музыкі. І звярнуўся да адной з самых яркіх асоб савецкай эстрады. Сёння ж стала зразумела, што такі падыход да самой дынамікі творчасці дакладна ўпісваецца ва ўсё больш папулярную апошнім часам тэорыю цыклічнага гістарычнага развіцця.
Далей