На маю думку... № 36 / 1214 за 2015-09-05
Час аддаваць караням…
Наш гурт толькі што запісаў новы альбом. Калі ён выйдзе, вырашае менеджмент каманды, але абавязкова — да канца года. Здзіўляць і ашаломліваць ім мы не збіраемся: атрымаўся нармальны працоўны рэліз, у якім адлюстроўваюцца тыя нашы музычныя і вербальныя ідэі, якімі “J:Морс” жыў некалькі апошніх гадоў, сталеючы, напэўна, змяняючыся творча, гукава, калi змяняўся і склад каманды.
Далей
|
Яе душа палыхае!
Калі ў тэатры мне прапанавалі сыграць Алаізу Пашкевіч у спектаклі “Пясняр” у пастаноўцы Валянціны Ераньковай, мая рэакцыя, вядома, была станоўчай. Паводле п’есы Васіля Дранько-Майсюка Цётка і іншыя класікі беларускай літаратуры — тыя постаці, з якімі музыкант-Пясняр меў пастаянную сувязь. Узнікаюць яны перад ім і ў перадсмяротны час.
Далей
|
№ 35 / 1213 за 2015-08-29
Не на сценах, а ў сценах
Пэўна, папярэднія раённыя святы фальклорнага мастацтва Ляхавіччыны “З крыніц спрадвечных” праходзілі па такой жа праграме, якая заяўлена ў сёлетнім запрашэнні: “Выступленне дзіцячых і дарослых фальклорных калектываў, прыпевачніц, гарманістаў, майстар-клас клуба фехтавання, выстаўка-продаж работ майстроў, выстаўка страў беларускай кухні…”.
Далей
|
Сола пад стрэхамі
Апошнім часам мяне асабіста і праз Інтэрнэт часта сталі пытацца, а што, уласна, адбываецца з гуртом “Троіца”, ці праўда, што мы збіраемся сыходзіць з музыкі?
Далей
|
№ 34 / 1212 за 2015-08-22
Брат па тэатры
Смерць заўседы нечаканая і заўседы раптоўная, нават і тады, калі яна ёсць вынік доўгай і працяглай хваробы… Раптоўная (на царкоўнаславянскай мове — “наглая”) яна можа быць для таго, каб былі больш уважлівымі, беражлівымі і цяплейшымі да тых, хто побач, каб паспець разгледзець галоўны боль і смутак блізкага, глыбіню яго душы, разгледзець колер яго вачэй, разгледзець у бліжнім вобраз Божы, паспець палюбіць яго, бо не ведаем, ці давядзецца пабачыцца з ім заўтра.
Далей
|
“Жывая памяць маёй сям’і”
Напярэдадні Дня незалежнасці Беларусі ў Гомельскай абласной універсальнай бібліятэцы адбылася прэзентацыя літаратурна-мастацкага праекта “Жывая памяць маёй сям’і”. Пакаленне, што падарыла нам Дзень Перамогі, адыходзіць ад нас... І якімі б яркімі ды ўрачыстымі не аказаліся святы, яны прамінаюць... І толькі Слова можа пакінуць у сэрцы той след, які будзе хваляваць, падахвочваць і нас, тых, хто нарадзіўся пасля Вялікай Айчыннай вайны, да асэнсавання прынесенага ёй на нашу зямлю.
Далей
|
Нічога не бывае потым
Ніколі нічога не бывае проста так: на пяску не вырасце плод, на пяску не пабудуеш дом... Калі год ураджайны, калі сад пладаносіць — мы адчуваем гонар і задавальненне. Але само па сабе расці і пладаносіць нічога не стане. Прыроду ж не падманеш. Можна, вядома, радасныя таблічкі са смайлікамі раздаць, заплюшчыць вочы і ўявіць, што ты лунаеш, а адкрыўшы вочы ўбачыць свае ногі, што загразлі...
Далей
| |
№ 33 / 1211 за 2015-08-15
“Каляровы шлях” як галерэя
У культурным жыцці Оршы адбылася знакавая падзея. Напрыканцы ліпеня ў горадзе адкрылася першая прыватная мастацкая галерэя “Каляровы шлях”. Яна размясцілася ў новым будынку па вуліцы Астроўскага, 11. Ініцыятарам яе стварэння стаў вядомы прадпрымальнік Мікалай Сінякоў.
Далей
|
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|