«Вынаходнікі» сучасных «кінавеласіпедаў» мараць пра іншае. Супрацьстаянне руціне, за рэдкім выключэннем, выйшла з моды. Сапраўды, пры чым тут архаічны неарэалізм і «Оскар» у недасягальных нябёсах, калі трэцяя частка «Піратаў Карыбскага мора», сабраўшы 961 мільён долараў, стала сусветным лідэрам сёлетняй «кінакасы»? Іншыя часіны -- іншыя прынцыпы. І справа не ў спрадвечных кіношных вынаходніцтвах, калі з дапамогай рэжысёрскай «васьмёркі» замест пэўных акцёраў, якія заняты на іншых серыялах, здымаюць дублёраў са спіны, і бывае, што героі на пляцоўцы не бачаць адзін аднаго ў твар... Аднясем гэта да славутай магіі кіно. Справа абсалютна ў іншым. Рэжысёр Станіслаў Гаварухін наракае на тое, што палітычная цэнзура на постсавецкай прасторы існуе, а вось маральнага кантролю грамадства над тэлебачаннем і кінематографам не было, няма і не прадбачыцца! У выніку мы ёсць тое, што нам паказваюць: гэткая
Завен Саркісян. |
Чым адметная была кінавосень? Эксклюзівамі чарговага «Лістапада», пра якія распавядае ў гэтым нумары крытык Ала Бабкова... Тым, што рэсурсы «Беларусьфільма» па-ранейшаму актыўна выкарыстоўваюцца для забеспячэння расійскай фільмавытворчасці. Мінулі часіны, калі сахалінскія эпізоды «Белых рос» здымаліся менавіта на Сахаліне. Прыйшлі часіны, калі наша натурная пляцоўка пад Смалявічамі пераўтвараецца ці ў непраходную тайгу, ці ў ханты-мансійскую тундру -- тут цяпер здымаецца «аленегадоўчы» мастацкі фільм расійскага рэжысёра Алега Фісенкі... Ігравую стужку распачаў і беларускі творца Іван Паўлаў. Рабочая назва -- «На спіне ў чорнага ката». Пакуль адназначна казаць можна толькі пра адно: нечаканы для мінчукоў прыезд Філіпа Кіркорава, які здымаўся ў адным з эпізодаў карціны, крыху разнастаіў пейзаж Прывакзальнай плошчы...
Сваё сталае рэчышча ў нашых кінадакументалістаў. Фільм сябра Еўрапейскай кінаакадэміі Віктара Аслюка «Марыя» (пра вясковую жанчыну-трактарыстку) адабраны для ўдзелу ў міжнародным фестывалі дакументальнага і анімацыйнага кіно, што ладзіцца ў Лейпцыгу. А стужка Галіны Адамовіч «Завядзёнка», пра якую «Мастацтва» пісала летась, увайшла ў лік 12 фінальных на VII Міжнародным фестывалі дакументальных фільмаў Docupolis-2007 у Барселоне. Сцэнарыст, мастак і тэарэтык кіно Чэзарэ Дзаваціні, відаць, не памыляўся: на жыццёвай праўдзе асабліва не разжывешся, але шлях да глядацкай душы знойдзеш заўжды.