Як “не забыцца песні той даўняе вясны” і годна адзначыць 45-годдзе “Песняроў”
Матэрыял складаецца з маналогаў заснавальнікаў і ўдзельнікаў ансамбля “Песняры” найперш 1970-х гадоў — часу найвялікшай славы калектыву. Гэтыя людзі поруч з кіраўніком “Песняроў” Уладзімірам Мулявіным зрабілі амаль немагчымае: у лічаныя гады стварылі пазнавальны брэнд Беларусі, сфарміравалі цэлы кірунак творчай школы для ўсёй колішняй савецкай музычнай прасторы, не кажучы пра беларускую, задалі і па сёння непахісны эталон як на айчыннай, так, урэшце, і на іншых блізкіх нам сцэнах. Але не толькі пра тое хацелася пачуць, як варта адзначыць 45-годдзе з часу заснавання “Песняроў”, каб гэта было годна цяпер, а пасля — не сорамна за нескарыстаную магчымасць ушанаваць артыстаў легендарнага калектыву. Фактычна, кожны з суразмоўцаў “К” наўпрост ці ўскосна адзначыў, што сёлетняя дата для іх шмат у чым важная і важкая як пэўная рыса. Так, наперадзе — паўстагоддзя з дня заснавання “Песняроў”. Але візаві, уздыхаючы, скрушна зазначалі: да гэтага часу — яшчэ цэлых пяць гадоў, і, маўляў, ці мала што можа адбыцца за такі тэрмін. Таму для іх так істотныя “тут і зараз”.