Галоўная / Аўтары
АўтарыАўтар Алег КЛІМАЎ ( 477 cт. ) |
“Лекавыя травы” з фолькам
Гурт “Re1ikt” выдаў альбом “Лекавыя травы”, які прэзентуе 7 снежня ў Мінску. Бубнач гурта Аляксандр ДЗЕМІДЗЕНКА і бас-гітарыст Зміцер НАРКЕВІЧ распавялі “К” аб працы над рэлізам і пра сваё судакраненне з аўтэнтыкай.
Далей
|
Аўдыя & Відэа-20
Кастрычніцкія аўдыя-/відэаработы айчынных выканаўцаў рэцэнзуюць мастацкі кіраўнік Беларускага дзяржаўнага ансамбля “Песняры” Вячаслаў ШАРАПАЎ (A.) і спецыяльны карэспандэнт газеты “Культура”, музычны крытык Алег КЛІМАЎ (B.).
Далей
|
Аўдыя & Відэа-19
Вераснёўскія аўдыя/відэаработы айчынных выканаўцаў рэцэнзуюць гітарыст гуртоў “Палац” і “Крама” Сяргей ТРУХАНОВІЧ (A.) і спецыяльны карэспандэнт газеты “Культура”, музычны крытык Алег КЛІМАЎ (B.).
Далей
|
Аднак, як ёсць...
Спадзяюся, вы заўважылі, што ўжо амаль год я ездзіў па краіне ў кампаніі з дзеячамі культуры, якiя, у асноўным, жывуць у Мінску, але нарадзіліся ў іншых беларускіх населеных пунктах. Вынікамі падарожжаў сталі матэрыялы рубрыкі “Экспрэс-тур з V.I.P.-земляком”.
Далей
|
“Агульным выглядам авалодалі…”
У адзін з доўгіх восеньскіх вечароў прысеў на маё плячо, відаць, нячысцік і затрашчаў: “Уключы тэлевізар! Неадкладна ўключы! Урубі “скрыню”, і будзе табе шчасце разам з тэмай для калонкі “Дзяжурны па нумары”!” Шчасце — рэч у асабістай гаспадарцы вельмі неабходная, а падстава для напісання матэрыялу — вечны галаўны боль для любога журналіста. А тут адразу тое і другое ў рукі само ідзе.
Далей
|
Гаданне на “айцішнікаў”
У мяне склалася ўражанне, што ў Браславе Аляксея НАБЕЕВА ведаюць усе — ад малога да вялікага, ад выпадковых мінакоў да служачых у строгіх касцюмах. Усміхаюцца, вітаюцца, “накоротке” або ў падрабязнасцях цікавяцца здароўем і апошнімі навінамі ў жыцці знакамітасці. Музыкант адказвае тым жа — шчырай увагай да землякоў. Наш сённяшні “фармат” — шпацыр па “культурным Браславе” ў кампаніі з лідарам гурта “Atlantica” Алексам Дэвідам — такі творчы псеўданім Аляксея Набеева...
Далей
|
Калі ж гаворка пра культуру...
Да скульптуры бабра альбо да нейкага іншага ўвасаблення гэтай жывёлы ў камені, метале ці дрэве мне ў Бабруйску чамусьці дакрануцца не ўдалося, але вярнуцца сюды я хацеў бы. Спадабаўся мне горад сваёй грунтоўнасцю, няспешнасцю, дамамі з тых “калматых” гадоў, вуліцай Сацыялістычнай — амаль блізняткам адэскай Дзерыбасаўскай, — паветрам — духмяным і празрыстым, людзьмі — ветлівымі і падрабязнымі, скажам так. І смачным супам, якім пачаставала мама героя матэрыялу.
Далей
|
Паміж "старым" і суперсучасным
Вербальна размінаючыся перад марш-кідком па ўстановах культуры Наваполацка, якія ў свой час наведваў будучы музыкант Леанід Паўлёнак, спытаў у яго пра папулярнае ўкраінскае тэлешоу “X-фактар”. Аказваецца, яго гурт “Нагуаль”, прайшоўшы першы тур, адмовіўся ад далейшага ўдзелу ў праекце: “Мы хацелі “засвяціцца” перад аўдыторыяй праграмы, а значыць, і перад замежнымі дзеячамі музычнага бізнесу. І “засвяціліся”. Вялікай прагі трапіць у шоу не мелі: гурт на перадачу запрасілі яе стваральнікі. А пачынаючы з другога тура трэба было ўсё больш прагінацца пад фармат, выдумляць тое, што нам не надта блізкае і не вельмі цікавае. Таму і абмежаваліся разавым з’яўленнем у эфіры. Але колы ад яго пайшлі...”
Далей
|
Чаму мэтр не грае рок?
Мы сядзім у адной з мінскіх кавярняў з Уладзімірам КАНДРУСЕВІЧАМ: вядомым, папулярным, знакамітым айчынным кампазітарам. Мэтрам. Я мог бы шмат ужыць дыфірамбаў (у найвысокім значэнні гэтага слова) на яго адрас, і ўсе яны будуць праўдай. Абмяжуюся такім: гутару з сучасным класікам беларускай музыкі. Фонам гучыць таксама класіка — сусветнага року. Супадзенне? Мудрыя людзі кажуць, што супадзенні ў нашым свеце рэдкія, а трымаецца ён на заканамернасцях. Хай будзе так, і сённяшні госць “Культуры”, у дадатак да ўсіх эпітэтаў, яшчэ і рок-легенда: вакаліст, бас-гітарыст і аўтар песень гурта “Пане-браце”. Ці памятае хто пра такі калектыў?
Далей
|
“Вязі мяне, вазніца!”
Упэўнены на сто з лішкам працэнтаў, што, сядаючы ў таксі, маршрутку або міжгародні аўтобус, вы ўнутрана падрыхтаваны да таго, якую музыку ў якасці “рэлаксу” прапануе кіроўца-дзі-джэй: у дзевяці выпадках з дзясятка — шансон. Я даўно прымірыўся з тым і амаль беспамылкова пазнаю па галасах выканаўцаў хітоў кшталту “а цягнік чух-чух-чух, агні мігцелі”. (Камандзіроўкі мне тут, дарэчы, сталі істотным базісам для набыцця ведаў.) І думка пра тое, чаму падобная творчая сакральнасць характэрная менавіта для такіх відаў транспарту, наведвае адразу пасля таго, як трапляю ў салон аўто. Разабрацца ў амаль містычным складніку паездак мы і паспрабавалі, паклікаўшы экспертамі кіроўцаў таксі, а таксама папулярных артыстаў айчыннай эстрады.
Далей
|
Новы нумар
Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"