Галоўная / Аўтары
АўтарыАўтар Алег КЛІМАЎ ( 477 cт. ) |
Музеі пераносяць імпрэзы ў “павуцінне”
І апошнім з серыі нашых публікацый аб культурным асяроддзі невялікіх населеных пунктаў, у якіх кіраўнікі ўстаноў культуры не толькі прэзентавалі іх, а яшчэ і распавядалі пра тое, як змянілася праца ў сувязі з каранавірусам, стане матэрыял аб музеях, што таксама неяк прылаўчыліся да існуючых абставінаў.
Далей
|
“І стала балюча і травам, і росам...”
Святых паняццяў, як і сяброў, у чалавека не павінна быць шмат. Мама, тата, Радзіма. У нашай краіне яшчэ, вядома, Дзень Перамогi. Напэўна, кожнае 9 Мая многія дастаюць са скрыначак ордэны і медалі сваіх сваякоў, што вярнуліся з палёў Вялікай Айчыннай вайны і засталіся на іх, і раскладваюць узнагароды на стале. Паднімаюцца чаркі, вымаўляюцца нягучна тосты, у вачах з’яўляюцца слёзы. Спяваюцца песні. Уключаючы, абавязкова, “Дзень Перамогі”, якая для людзей савецкіх і постсавецкіх не мае нацыянальнай прыналежнасці. У гэты дзень дастанем такія ўзнагароды — маіх дзядулі і траюраднага дзядзькі — і мы з мамай. Таты — афіцэра савецкай арміі, сына афіцэра, што прайшоў ад Сталінграда да Берліна, — з намі не будзе: ён так марыў сустрэць у коле сям’і 75-годдзе Перамогі, але не дажыў да Святога свята тры з невялікім месяцы... Напярэдадні Дня Перамогі “К” папрасіла вядомых дзеячаў культуры распавесці аб іх любімых творах, прысвечаных Вялікай Айчыннай вайне.
Далей
|
“Вайна — гэта жах і суцэльная праца: паспрабуй пакапаць траншэі пад агнём”...
Мае дзядулі і дзядзька з тых франтавікоў, што вельмі скупа расказвалі аб сваім удзеле ў Вялікай Айчыннай вайне. Колькі б я, будучы хлапчуком, у іх ні прасіў падзяліцца ўспамінамі аб тых гадах, як правіла, яны, пачаўшы нешта гаварыць, потым пераводзілі размову на іншыя прадметы. А дзядулю Андрэя я наогул не бачыў, ён ваяваў у пяхоце, памёр ад наступстваў раненняў праз пару гадоў пасля вайны. Траюрадны дзядзька Вадзім пайшоў на фронт зусім маладзенькім, быў разведчыкам, двойчы паранены. Другі родны дзядуля — Пеця, будаваў і аднаўляў масты, наводзіў пераправы — пад бамбёжкамі таксама. Перад вайной служыў на Далёкім Усходзе, падчас чысткі органамі “блюхераўцаў” яго ледзь не рэпрэсавалі.
Далей
|
Дыстанцыя і маска — чытву не перашкода
Як гэта ні парадаксальна, але кніга ў часы пандэміі здольная ператварыцца з крыніцы ўсяго самага прыгожага і здаровага ў пераносчыка заразы. І каб падобнага не адбылося, работнікі нашых кніжніц распачалі пэўныя крокі. Якія? Давайце даведаемся аб тым з першых вуснаў.
Далей
|
Сядаюць на ровары і “айда!” за лазой
Перабудоўваюць сваю працу падчас каранавіруса і беларускія дамы і цэнтры рамёстваў. Яшчэ нядаўна ў іх на ўсю моц спорылася справа, гучалі дзіцячыя галасы, вопытныя майстры вучылі першым навыкам не толькі дзетак, але і дарослых, арганізоўваліся выставы, а цяпер... Не! Не, аказваецца! Установы не спынілі дзейнасць, а перавялі яе, як гаворыцца, на новыя рэйкі. Вось пра іх і “старыя рэйкі” наш сённяшні матэрыял.
Далей
|
Вірусы прыходзяць і сыходзяць, а творчасць
Гэтай публікацыяй “К” пачынае серыю матэрыялаў аб культурным асяроддзі, у асноўным, невялікіх населеных пунктаў краіны, прадстаўляючы яго словамі кіраўнікоў адпаведных устаноў. І яшчэ мы папрасілі гэтых людзей не проста прэзентаваць свае вотчыны, але і расказаць пра тое, што змянілася ў іх дзейнасці ў сувязі з рэкамендацыямі Міністэрства аховы здароўя для насельніцтва. І першымі былі апытаныя намі тыя, хто ўзначальвае некаторыя з устаноў клубнага тыпу рэгіёнаў краіны.
Далей
|
Баркалабаўскія хронікі
Першае, што прыходзіць на розум, калі чуеш назву дадзенага населенага пункта, вядома ж, — “Баркалабаўскi летапіс”. У гэтым помніку айчыннай гісторыка-мемуарнай літаратуры другой паловы ХVI — пачатку XVII стагоддзяў зафіксаваныя падзеі, якія ахопліваюць перыяд 1545 — 1608-х гадоў, што мелі месца на тэрыторыі шэрагу цяперашніх беларускіх зямель. Даследчыкі дакумента мяркуюць — складзены ён быў святаром вёскі Баркалабава Фёдарам Філіповічам Магілёўцам. Я ж сустрэўся ў гэтым ужо аграгарадку з тымі, хто стаіць на варце яго сённяшнiх хронік.
Далей
|
Калі вёскі “шумяць”
Захаваць, захаваць, захаваць... Гэта самы часты дзеяслоў, які давялося мне пачуць пры зносінах з кіраўнікамі ўстаноў культуры вёскі Акцяброва. Захаваць традыцыі і абрады, захаваць цікавасць да фальклору ў моладзі, захаваць пераемнасць пакаленняў, захаваць чытача. Суразмоўцы мае з’яўляюцца праваднікамі, здавалася б, простай ісціны: чалавек, які не памятае сваяцтва свайго і які не жадае яго памятаць, ніколі не стане паўнавартасным грамадзянінам краіны. І думку гэтую яны год за годам, дзень за днём даносяць да землякоў…
Далей
|
Такая розная Папоўка
Нягледзячы на асобныя нюансы, у цэлым працэсы, што адбываюцца ў сферы культуры гэтага населенага пункта, мне спадабаліся. Ну а некаторыя абставіны, якія маюць у ёй месца, выклікалі не тое, каб неразуменне, і не тое, каб моцнае здзіўленне. Хутчэй у аграгарадку Папоўка я знайшоў пацверджанне таму, што нават “выпадковыя” людзі могуць добрасумленна і вынікова працаваць у той галіне, якая ім не блізкая…
Далей
|
Краіна памятае і ўшаноўвае…
Заўтрашні дзень у Беларусі — асаблівы: трыццаць чатыры гады таму ў тагачасным Савецкім Саюзе здарылася страшэнная тэхнагенная катастрофа — адбылася аварыя на Чарнобыльскай АЭС. Наступствы яе сталі фатальнымі для лёсаў многіх і многіх нашых людзей, заражанымі апынуліся велізарныя тэрыторыі Беларусі. 26-га красавіка ва ўсіх кутках краіны пройдуць розныя мерапрыемствы ў памяць аб той трагічнай падзеі. І пройдуць абавязкова. Канешне, не ў тых маштабах, што планаваліся першапачаткова, але ніякія каранавiрусы не могуць перашкодзіць ім адбыцца наогул.
Далей
|
Новы нумар
Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"