Аўтары
Аўтар Людмiла КРУШЫНСКАЯ ( 11 cт. )"К" інфармуе № 19 / 1562 за 2022-05-07
Прымерыць іх лёс на сябе
Напярэдадні Дня Перамогі фонды Беларускага дзяржаўнага музея гісторыі Вялікай Айчыннай вайны папоўніліся рарытэтнымі экспанатамі, якія некалькі дзесяцігоддзяў захоўваліся ў сямейным архіве легендарнага лётчыка-аса, нашага земляка з Віцебшчыны Аляксандра Канстанцінавіча Гараўца.
Далей
|
№ 15 / 1506 за 2021-04-10
Нязгасная Зорка Гагарына
Літаральна праз два дні чалавецтва чакае дата, якую без перабольшання можна назваць — сусветна-зорнага маштабу. Шэсцьдзясят гадоў таму ўсе тэле- і радыёкампаніі Планеты Зямля бесперапынна, як “SOS”, перадавалі адзінае сенсацыйнае паведамленне: “Чалавек у космасе!” Першыя палосы мільярдных газетных тыражоў ва ўсіх дзяржавах выходзілі ў свет з такой адкрытай і бясконца абаяльнай, знаёмай цяпер кожнаму зямляніну ўсмешкай Юрыя Гагарына.
“Беларускі матыў” за гэтыя шэсць дзясяткаў гадоў таксама магутна гучаў, ды і сёння годна гучыць у касмічных далячынях. Нашы шаноўныя землякі Пётр Клімук і Уладзімір Кавалёнак аднымі з першых у кагорце лётчыкаў-касманаўтаў асвойвалі глыбіні Сусвету. Там жа, далёка ад Зямлі, сустрэне Дзень касманаўтыкі-2021 — а ў іншых краінах ён святкуецца як Міжнародны дзень палёту чалавека ў космас —
і Уладзімір Навіцкі.
Наша Айчына нарадзіла не толькі трох касманаўтаў-беларусаў, але і стала першапраходцай у спасціжэнні, так бы мовіць, “касмічнай прасторы” ў выяўленчым мастацтве. І першым мы згадваем імя народнага мастака Беларусі, лаўрэата Дзяржаўнай прэміі СССР і прэміі Саюзнай дзяржавы, скульптара Івана Міско. Усё сваё творчае жыццё ён прысвяціў героям Космаса. Вось і сёння, напярэдадні знамянальнага “касмічнага юбілею”, мы прэзентуем яго новы твор з немудрагелістай, але абсалютна асацыятыўнай для міжнароднай супольнасці назвай — “12 красавіка”. Белая і чорная мармуровыя паўсферы на кампазіцыі як падзелены часавы пояс, як надыход дня і ночы на планеце, што назіраў у гістарычным палёце зорны зямлянін Юрый Гагарын. І ягоны размашысты аўтограф з бронзы, і ягоныя вочы...
Далей
|
Актуальна № 7 / 1550 за 2022-02-12
Барометр настрою ў дзяржаве
З дэпутатам Палаты прадстаўнікоў Нацыянальнага Сходу Рэспублікі Беларусь, намеснікам старшыні Пастаяннай камісіі па правах чалавека, нацыянальных адносінах і сродках масавай інфармацыі Ліліяй Станіславаўнай АНАНІЧ мы скантактаваліся ў час яе рабочай паездкі па Барысаўшчыне. Сельская выбарчая акруга № 63 гэтага рэгіёна ахоплівае амаль 70 тысяч жыхароў, таму графік камандзіроўкі дэпутата напярэдадні Рэспубліканскага рэферэндуму гранічна насычаны сустрэчамі з людзьмі.
Далей
|
Інтэрв'ю ў нумар № 5 / 1548 за 2022-01-29
Мінск — Пекін: вектары аднаго шляху
“Жалезнае брацтва” — так абазначыў Кіраўнік дзяржавы выхад на якасна новы этап партнёрства з Паднябеснай у віншаванні Старшыні КНР Сі Цзіньпіну з нагоды 30-годдзя ўсталявання дыпламатычных адносін паміж краінамі. За гэты час, у прыватнасці, культурны вектар супрацоўніцтва суверэннай Рэспублікі Беларусь і Кітайскай Народнай Рэспублікі пашырыў свае межы для шматлікіх сумесных праектаў. Паводле Пастановы Савета Міністраў Рэспублікі Беларусь ад 13 студзення 2017 г. беларускую частку Камісіі па культурным супрацоўніцтве беларуска-кітайскага міжурадавага камітэта па супрацоўніцтве ўзначальвае міністр культуры краіны. У склад камісіі ўвайшлі прадстаўнікі Белтэлерадыёкампаніі, міністэрстваў інфармацыі, спорту і турызму, іншых дзяржаўных структур.
Якім быў гэты шлях да спасціжэння адно аднаго ў праекцыі на гісторыка-культурны кантэкст? Пра гэта наша гутарка з грамадскім дзеячам, кандыдатам філасофскіх навук Барысам СВЯТЛОВЫМ.
Далей
|
ХХХ юбілейная мазаіка № 29 / 1520 за 2021-07-17
Дарога “Культуры” на “Славянскі...”
Рэдакцыя нашай газеты праклала свой уласны, сапраўдны эксклюзіўны інфармацыйны шлях на знакаміты міжнародны форум. Кожны ліпень для журналістаў “К” быў на працягу гэтых трох дзесяцігоддзяў як самы напружана-няўрымслівы месяц, гарачы на эмоцыі ды, зразумела, на пошук таго самага эксклюзіва ў віры ўсімі чаканай падзеі. Але ж пачынаўся для нас фестывальны марафон як мінімум напрыканцы мая ці самым пачатку чэрвеня, калі ішла перапіска праз Сеціва з арганізатарамі фэсту, а таксама заяўленымі на “Славянскі базар у Віцебску” канкурсантамі з многіх і многіх краін свету. А потым нашы карэспандэнты сустракаліся з імі ў Мінску на генеральных рэпетыцыях, пасля якіх шлях канкурсантаў палягаў у Валошкавы горад над Заходняй Дзвіной...
Ну і, вядома, нараджэнне святочнага нумара “К”. Літаральна са станкоў цэха Дома друку — калі ўначы, калі а шостай раніцы — мы здымалі тысячу экземпляраў газеты і куляй ляцелі на машыне ў Міжнародны прэс-цэнтр, каб паспець пакласці шыкоўна аформлены нашым дызайнерам Наталляй Овад спецвыпуск “Культуры” на сталы для калег перад адкрыццём першай прэс-канферэнцыі. І так адбывалася штогод. Словам, усе дарогі ў ліпені вялі нас у Віцебск!
Далей
|
Суайчыннікі № 24 / 1515 за 2021-06-12
“Трэба помніць дом свой...”
22 чэрвеня 41-га... Гэтая дата навісае над намі, над нашай геннай памяццю як жахлівая, бязлітасная чорная зграя, што і дасюль, праз восем дзесяцігоддзяў, прымушае скалануцца ад страшэннага болю цэлыя народы. Прымушае “НІКОЛІ НЕ ЗАБЫЦЬ!” ні нам, беларусам, хто жыве на Бацькаўшчыне сёння, ні нашым суайчыннікам, хто з той або іншай прычыны апынуўся на хвалі абставін за мяжой. А яна, гэтая журботная дата, як векапомны факт у гісторыі Беларусі, жорсткімі лічбамі паўстане ўжо праз некалькі дзён...
Далей
|
З "Сямейнага альбома "К" № 19 / 1458 за 2020-05-09
Родныя мае, бясцэнныя...
...Мой тата паспеў сустрэць шэсцьдзясят першы Дзень Перамогі і пайшоў ад нас таксама ў квецені таго святочнага мая. Вечнасць яго прымала як воіна — пад кароткі развітальны салют ганаровай варты. Тыя арудыйныя стрэлы былі для мяне бы кананада Вялікай Айчыннай...
Далей
|
In memoriam № 44 / 1431 за 2019-11-02
Яго рука ў “Малітве”
…Раніцай 26-га на экране смартфона ўбачыла высвечанае: “Молчан”. Узрадавалася, што тэлефануе Алежык, як я заўсёды яго называла. Апошні раз мы размаўлялі з ім дзесьці ў сярэдзіне жніўня, ён тады яшчэ знаходзіў сілы жартаваць, маўляў, атабарыўся зноў у сваім “санаторыі” разам з Ірачкай. Санаторыем ён называў анкацэнтр у Бараўлянах. Але на гэты раз голасу Алега я не пачула. Тэлефанавала Ірына Відава, яго каханая жонка і паплечніца, самы адданы чалавек на зямлі праз усё ягонае жыццё. “Сёння ў дзве гадзіны ночы не стала Алега… Мы — у Жэневе, у швейцарскай клініцы… Адыходзіў ён без болю…”
Далей
|
Форум № 38 / 1164 за 2014-09-20
Алаверды “без свецкіх умоўнасцей”
Фігуральна выслаўляючыся, сёння “бабулек з семкамі” на лавачках у дварах нашай сталіцы мне назіраць, далібог, не даводзілася, хіба што ў думках візуалізуючы пакрытую ўжо пацінай знакамітую скульптурную кампазіцыю ля ўвахода на Камароўскі рынак. Не даводзілася, мабыць, таму, што ўяўленне, па ўсім відаць — майго апанента, аб Мінску ХХI стагоддзя нібыта і сапраўды пакрылася “пацінай” даўнішніх стэрэатыпаў у адносінах да горада, дзе я нарадзілася і жыву. Якіх стэрэатыпаў? Ды тых, савецкіх, калі “сталічныя штучкі” наведваліся да нас, у “дзяроўню”, з самага сэрца нашай неабдымнай на той час радзімы, паўстаючы перад мінчукамі, як ім здавалася, “белай косткай”. Але і тады мы адстойвалі рэнамэ Мінска, не звяртаючы ўвагі на пагардлівыя позіркі таго-сяго з заезджых маскоўскіх ганарліўцаў ды іхнія рэплікі наконт беларускага вымаўлення рускіх слоў. Бо ведалі, што Мінск па сваім менталітэце, які бярэ адлік ад старажытных еўрапейскіх каранёў, — Інтэлігент, а значыць — і па сёння ў экстэр’ерна-інтэр’ерным фармаце — таксама Інтэлігент, скажам, такі ж, прынамсі, як Піцер — Ленінград — Пецярбург. І тут не ў “няяркай вопратцы” мінакоў справа…
Далей
|
Соцыум № 49 / 1071 за 2012-12-08
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|