Галоўная / Аўтары
АўтарыАўтар Пётра ВАСІЛЕЎСКІ ( 836 cт. ) |
“Мастацтва жывога агню”
Гэта назва выставы паводле вынікаў 17-га Міжнароднага пленэру па кераміцы “АРТ-Жыжаль”, што гастралюе па краіне і цяпер атабарылася ў сталіцы, у галерэі Леаніда Шчамялёва. Працаваць будзе па 23 студзеня.
Далей
|
“Канцэпт”. Падсумаванне
Завяршылася Трыенале “Канцэпт”. Гэты мастацкі фэст дазволіў разгарнуць перад грамадою панараму творчых пошукаў у выяўленчым мастацтве і сумежных з ім сферах. Прафесіяналы і неабыякавыя гледачы змаглі пабачыць удалыя прыклады скарыстання тэхнічных і эстэтычных навацый, даволі гарманічнага спалучэння прынцыпова розных чыннікаў, а таксама свядомага разбурэння адносна цэльных мастацкіх структур. Інакш кажучы, Трыенале стала адлюстраваннем напрамку і дынамікі культурніцкага працэсу.
Далей
|
Матэрыялізаваныя міражы. У мастацтве і рэчаіснасці
Калі-нікалі на выставах сучаснага беларускага мастацтва я згадваю маладосць, 70-я гады. Гэта быў час, калі адзіна правільным мастацтвам афіцыйна лічыўся зразумелы простаму чалавеку рэалізм з акадэмічным ухілам, а ўсё, што ў гэты фармат не ўплішчвалася, служыла ілюстрацыямі да крытычных опусаў пра заняпад буржуазнай культуры. Рэпрадукцыі твораў Васіля Кандзінскага, Казіміра Малевіча, Макса Эрнста, Сальвадора Далі, Джэксана Полака, Генры Мура і іншых карыфеяў я ўпершыню пабачыў менавіта ў такога роду прапагандысцкіх брашурах. А паколькі ў нас тады такога мастацтва па вызначэнні і блізка быць не магло, праз сваю недасягальнасць яно вабіла як міраж у пустэльні. Сёння гэтыя міражы матэрыялізаваліся.
Далей
|
Мода. Музыка. Маладосць. У аздобе настальгіі
Кожны чалавек хоць аднойчы ў жыцці ды сутыкаецца з праблемаю старых рэчаў. І выкінуць шкада, і трымаць няма дзе. Навошта мне стары прайгравальнік і вялікі стос вінілавых пласцінак, калі музыку я слухаю праз Сеціва? Але ж гэта памяць юнацтва… А з гэтымі цацкамі гулялі мае дзеці. А гэтыя кнігі мне няма калі перачытваць, але ж калісьці я быў у захапленні ад гэтых тэкстаў — цяпер гляджу на вокладкі і перажываю тое пачуццё зноў… А рэчы, якія ні да чаго не прыстасуеш, — можа, ад іх пазбавіцца? Не, шкада: сябры дарылі.
Мая бабуля да скону захоўвала цэлую калекцыю шматкоў розных тканін. Гэта быў яе “архіў”. Бабуля была добрай швачкай, з таго і жыла ў вайну ды і потым — у цяжкія пасляваенныя гады. Брала бабуля такі шматок у рукі і расказвала, якая з гэтай тканіны была сукенка, хто яе замаўляў, як склаўся лёс жанчыны, што насіла гэтую сукенку.
А ўспомніў я гэта на выставе “Мода. Музыка. Маладосць”, што праходзіць у Галерэі Міхаіла Савіцкага.
Далей
|
Ці лёгка быць маладым?
У 1986 годзе латвійскі рэжысёр Юрыс Падніекс паставіў дакументальна-публіцыстычны фільм з назваю, якая стала крылатым выслоўем: “Ці лёгка быць маладым?”. Як вынікае з назвы, фільм пра моладзь; пра непрыманне ёю звыклага для папярэдняга пакалення ладу жыцця, спантанны пошук адказу на вечнае пытанне пра сэнс жыцця. З фільма вынікае, што маладосць зусім не бестурботны час, як яно падаецца на настальгічнай адлегласці ў сталыя гады.
Далей
|
Кантэкст канцэпту
Гэтымі днямі ў сталіцы адбываецца культурніцкі фэст пад назваю Трыенале “Канцэпт”. Ладзіцца такога роду імпрэза ў нашай краіне ўпершыню. Як вынікае з назвы, гаворка ідзе пра мастацтва канцэптуальнае. А канцэптуалізм паводле вызначэння — гэта кірунак, дзе ўвага засяроджваецца на інтэлектуальным асэнсаванні твора. Сам жа канцэптуальны арт-аб’ект мае мэтаю трансляцыю той ці іншай ідэі. Лагічна запытаць: а што тут асаблівага? Нейкі ідэйны грунт ёсць у якога заўгодна мастацтва, нават калі вонкава яно падаецца чыста рэфлексіўным. Асаблівасць канцэптуалізму ў тым, што ўзровень непасрэдна мастацкай рэалізацыі праекта прынцыповага значэння не мае. Канцэптуалізм мае сваю дзялянку на шырокім абшары постмадэрнізму. У Еўропе і ў Злучаных Штатах Амерыкі гэтае колісь эпатажнае мастацтва даўно набыло кананічнасць і нават паспела забранзавець.
Далей
|
Як людзі, толькі лепш
Cёння Беларускі саюз мастакоў прапісаны ў доме, дзе колісь жыў і працаваў класік нашай скульптуры Андрэй Бембель. Дом, што быў прытулкам для аднаго творцы, сёння родны, бадай, для ўсіх мастакоў Беларусі. Памяць жа пра слыннага скульптара ўвасоблена ў мемарыяльнай шыльдзе на фасадзе і наданні імя Бембеля экспазіцыйнай зале, якая была майстэрняй гаспадара. Выставы ў гэтай зале ладзяць пераважна тыя, хто належыць да таго ж творчага цэху, што і сам Андрэй Ануфрыевіч. Сёння тут экспануюцца творы Вольгі Нячай.
Далей
|
Настальгія па сапраўднаму
Сёння госць шостай паласы “К” — прафесар Беларускай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў, загадчык кафедры манументальна-дэкаратыўнага мастацтва БДАМ, Заслужаны дзеяч мастацтваў Рэспублікі Беларусь, лаўрэат дзяржаўнай прэміі Беларусі Уладзімір ЗІНКЕВІЧ.
Далей
|
Знайсці сваё
Кожная выстава маладых графікаў дае падставы для разваг пра заўтрашні дзень нашага мастацтва.
Далей
|
Інклюзіі прадастаўляецца прыярытэт, або Пабачыць праз цемру
Каб уявіць сабе глухога музыканта, вялікай фантазіі не трэба. Ёсць факты. Геніяльны Людвіг ван Бетховен праблемы са слыхам меў з 27 гадоў, а бліжэй да 50-ці аказаўся ў поўнай аўдыяізаляцыі. У стане поўнай глухаты кампазітар быў да самай смерці, стварыўшы шэраг музычных шэдэўраў. Сярод іх шырока вядомую за па-за межамі прафесійнага кола “Месяцовую санату”. Як пішуць даследчыкі: “Геніяльнае ўяўленне кампазітара цалкам кампенсавала яму слых — Бетховен цудоўна чуў уласную музыку ўнутрана: ён іграў сваю музыку ў галаве”. Праклён глухаты закрануў яшчэ больш за дзясятак кампазітараў менш вядомых.
Іншая справа — невідушчыя мастакі… Выстава твораў мастакоў, пазбаўленых зроку, працуе на гэтым тыдні ў Нацыянальным мастацкім музеі.
Далей
|
Новы нумар
Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"