Галоўная / Аўтары
АўтарыАўтар Барыс КРЭПАК ( 575 cт. ) |
“Я — Іван Стасевіч: Старыя Дарогі — Берлін”
І — пайшлі франтавыя будні. Сын палка Ваня Стасевіч, які добра ўмеў абыходзіцца з аўтаматам і кулямётам, удзельнічаў у фарсіраванні Віслы і ў Берлінскай аперацыі, прымаў удзел у рамонце дарог, мастоў, перапраў ля Варшавы і Берліна, маляваў плакаты і транспаранты, рабіў надпісы на дарожных указальніках, па якіх арыентаваліся нашы пехацінцы, танкісты, артылерысты, што з баямі прарываліся на захад.
Далей
|
“Я — Іван Стасевіч: Старыя Дарогі — Берлін"
Маленькая вёсачка Мядзведзня, што непадалёк ад Старых Дарог… Ягоная радзіма… А ў якасці дзвярэй яго майстэрні ў Мінску былі дзверы той самай роднай вясковай хаты, у якой ён вырас. І ўваходзячы ў майстэрню, ён браўся за тую ж самую ручку-клямку, да якой дакраналіся рукі яго бацькоў… Яшчэ я памятаю ў яго майстэрні драўляную лапату. Ён казаў, што гэтай лапатай маці саджала ў печ цеста і даставала з печы гатовы хлеб. На падаконніку стаяў і фікус з бацькоўскага дома, якому было, як ён падлічыў, столькі ж гадоў, колькі і яму, — амаль семдзясят. Усё гэта — памяць яго малой радзімы. А акно з той бацькоўскай хаты мастак аднойчы ўставіў у сцяну сваёй кватэры і праз яго глядзеў на горад, успамінаючы абпаленае вайной дзяцінства, якое імгненна скончылася ў 12-гадовага хлопчыка 22 чэрвеня 1941-га…
Далей
|
“А памяць, як калодзеж, глыбокая…”
…Часта-часта выходзяць яны на дарогу, па якой пайшлі на фронт ды не вярнуліся іхнія мужы, сыны, і чакаюць, з вечнай надзеяй чакаюць: а раптам з’явяцца з-за таго пагорка ці павароту салдаты, жывыя і здаровыя, падбягуць, моцна абдымуць іх, узнагародзіўшы за доўгія гады чакання… Але ціха вакол. І апусціўся ў руках салдаткі круглы каравай, выпечаны для самага дарагога чалавека, укленчыла самая мудрая і самая пажылая жанчына з хусткай, перакінутай праз левую руку… Погляд — нібы знутры: далёкі, у чаканні, пільны. Не чуваць слоў суцяшэння: кожная задумалася пра сваё, запаветнае. Вось зусім маладая жанчына — відаць, дачка, якая страціла на вайне бацьку: кароткая стрыжка, лёгкая сукенка, каля ног яе — дзіця. Яна зноў рыхтуецца стаць маці, але зноў — у які раз! — прыйшла сёння на дарогу разам са старымі ўдовамі, каб ушанаваць памяць паўшых. Твар яе — спакойны, задуменны, рукі, быццам у малітве, складзены на грудзях і кулачкамі падтрымліваюць падбародак. Што гэта — прадчуванне хуткага з’яўлення на свет новага жыцця? Ці дума пра лёс будучага дзіцяці? Так, Памяць жывая і будзе вечна жыць у яе дзецях, унуках, праўнуках… Ззаду — яшчэ дзве салдаткі: адна, з непакрытай галавой, прыціснула да грудзей салдацкі трохкутнік — франтавую вестачку мужа; другая, крыху схіліўшая галаву, перабірае ў хусцінцы старыя лісты. А за імі — тая, з караваем…
Далей
|
“А памяць, як калодзеж, глыбокая…”
Гэта радок з песні Уладзіміра Высоцкага “Закапаныя ў нашу памяць”. Так, усё далей і далей ад нас вайна. Хутка будзе 70 гадоў з дня яе заканчэння. Але вось з часам яна як бы зноў пачынае набліжацца да нас, успамінаецца ўсё часцей і ўсё больш пранізліва менавіта ў першыя майскія дні кожнага года...
Далей
|
А калі — Год культуры...
На выніковай калегіі Міністэрства культуры краіны была агучана ідэя прапановы абвяшчэння 2016-га Годам культуры. Мы зацікавіліся і вырашылі ўнесці ў скарбонку прапаноў да гэтай ініцыятывы і свае развагі, якія і мяркуем друкаваць цягам некалькіх нумароў. Запрашаем падзяліцца меркаваннямі і чытачоў!
Далей
|
Наш удзел у Біенале
Упершыню за кароткую гісторыю беларускага ўдзелу ў Венецыянскім біенале ў Нацыянальным павільёне не будзе твораў мастацтва ў “зразумелым” для нас сэнсе слова: ні жывапісу, ні графікі, ні скульптуры, ні нават аб’ектаў і перформансаў. Замест іх — нязвыклы паводле прынцыпаў свайго функцыянавання архіў старых фота ды іншых матэрыялаў, прысвечаных дзвюм сусветным войнам.
Далей
|
Што да мецэната ў кантэксце культуры...
Нагадаем, што слова “мецэнат” паходзіць ад імя рымскага багацея, паплечніка імператара Аўгуста — Мецэната (памёр у 8 годзе да н.э.), які падтрымліваў паэтаў ды мастакоў, у тым ліку Вяргілія і Гарацыя. Існуюць сінонімы мецэнацтва: дабрачыннасць, спонсарства, філантропія, спрыянне мастацтву. Але ж гэта трошкі розныя рэчы, хаця значэнні слоў падобныя.
Далей
|
“У будучыні — нашы крылы…”
У Нацыянальным мастацкім музеі — пасмяротная выстаўка жывапісу і графікі народнага мастака Беларусі Уладзіміра Стэльмашонка пад назвай “Летапіс часу”.
Далей
|
Куды творы знікаюць?
Зайшоў у рэдакцыю мой сябра, скульптар Эдуард Астаф’еў. Пагаварылі пра тое-сёе. У прыватнасці, аб тым, што зараз вельмі цяжка жыць скульптарам, бо дзяржаўных заказаў амаль няма, дый прыватных мала. Вось і даводзіцца круціцца…
Далей
|
Імёны ж герояў аўтар не заўжды пазначаў...
Хваляваць душу, выклікаць захапленне і пэўны інтарэс могуць не толькі завершаныя графічныя рэчы, але і нават маленькія чарнавыя накіды. Асабліва калі нас, сённяшніх, ад накідаў, зробленых мастаком, аддзяляюць гады. Хуткія замалёўкі з натуры могуць быць разнастайнымі і раскрываць прыхільнасці аўтара, але ў аснове сваёй яны — адно, бо захоўваюць сэрца і душу творцы і даносяць адбітак даўно мінулай эпохі...
Далей
Каментарыі (1)
|
Новы нумар
Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"