Галоўная / Аўтары
АўтарыАўтар Пётра ВАСІЛЕЎСКІ ( 836 cт. ) |
Алфавіт паводле УНОВИСа
“Няма мяжы дасканаласці” — гэтае выслоўе часта паўтараў паэт Алесь Пісьмянкоў, калі ў якасці рэдактара “ЛіМа” даводзіў да ладу чужыя тэксты альбо аддаваў іх аўтару на дапрацоўку. Гэтыя словы я згадваю, калі бачу рэч нібыта і не кепскую, але якую відавочна можна палепшыць. Вось мне, прыкладам, даспадобы тое, што зроблена ў Віцебску дзеля вяртання з нябыту імёнаў дзеячаў УНОВИСа і дзеля асэнсавання самой гэтай з’явы ў кантэксце стагоддзя, але пабачыўшы нерэалізаваныя задумы віцебскага дызайнера Аляксандра Вышкі па пераўтварэнні прылеглай да Музея гісторыі Віцебскай народнай мастацкай вучэльні тэрыторыі ў авангардысцкі мемарыял і адначасова прастору творчага сумоўя, падумаў: сапраўды, нават да шэдэўра часам штосьці можна дадаць…
Далей
|
Помніць Хатынь
19 лютага ў Музеі мемарыяльнага комплексу “Хатынь” адбылася прэзентацыя жывапіснага палатна Святаслава Федарэнкі “Памятайце! Заклік Хатыні”, прысвечанага трагедыі беларускай вёскі, сёння вядомай ва ўсім свеце.
Далей
|
Паралелі за даляглядам
Каля 100 работ Лазара Хідэкеля — творцы, якога можна лічыць “Шагалам у архітэктуры”, экспануюцца ў Нацыянальным мастацкім музеі Беларусі. Выстава, прымеркаваная да 100-годдзя з дня заснавання аб’яднання УНОВИС, адкрываецца сёння. Тым часам як Марк Шагал засяляў неба жыхарамі Зямлі на сваіх карцінах, Лазар Хідэкель усур’ёз задумаўся, як гэта здзейсніць на практыцы.
Далей
|
Памятаем!
Мне даводзілася сутыкацца з тым, што маладыя і адносна маладыя людзі — мае суграмадзяне, для якіх Вялікая Айчынная ўжо даволі далёкая гісторыя, з цяжкасцю ўсведамляюць жахі акупацыйнага рэжыму на беларускай зямлі. У іх проста ў галаве не ўкладваецца, што такое ўвогуле магло быць, што людзі маглі так абыходзіцца з людзьмі.
Далей
|
Цудоўна, як…
На ўрачыстым адкрыцці выставы Лазара Хідэкеля ў Нацыянальным мастацкім музеі сярод ганаровых гасцей былі: сын архітэктара, ён і сам архітэктар, Марк Хідэкель з жонкай Рэгінай, доктарам мастацтвазнаўства, прэзідэнтам таварыства Лазара Хідэкеля; траюрадная пляменніца, прэзідэнт Фонду Казіміра Малевіча Івона Малевіч і праўнучка Лазара Лісіцкага Валерыя Лісіцкая,член кансультатыўнай рады Фонду імя свайго дзеда.
Далей
|
Малая радзіма вялікай навукі
У прысталічным пасёлку Лясны — цэнтры прасторы пад назвай “Бараўляны”, я жыву з 1984 года. За тыя больш як трыццаць гадоў, што прайшлі з таго моманту, калі я з Мінска пераехаў у прыгарад, Лясны, а разам з ім і Бараўляны ўвогуле, сталі ва ўсіх адносінах мясцінай рэспектабельнай. Калісьці мае бацькі дзівіліся майму рашэнню выпісацца з Мінска, а сёння мае дзеці ў бок сталіцы нават і не глядзяць, настроены будаваць сваё жыццё там, дзе нарадзіліся.
Лясны — гэта па сутнасці медыцынская сталіца Беларусі, адзін з найважнейшых навуковых цэнтраў краіны. Быў час, калі аблічча пасёлка з яго стандартызаванай забудовай і неразвітай інфраструктурай не надта адпавядала гэтаму статусу, але за апошнія гады тут адбыліся станоўчыя змены. Нешта падобнае я назіраў і ў іншых паселішчах Беларусі, што раней былі, так бы мовіць, незаўважнымі ў ценю вялікіх гарадоў, а сёння ў стане актыўнага пошуку самасці. Прыклад жа Лясного-Бараўлян падаецца мне характэрным для ілюстрацыі згаданай тэндэнцыі. Да таго гэта тэма надзвычай актуальная ў кантэксце Года малой радзімы.
Распавесці пра тое, якімі Бараўляны былі і якімі сталі, мы папрасілі аднаго са старэйшых супрацоўнікаў Рэспубліканскага навукова-практычнага цэнтра анкалогіі і медыцынскай радыялогіі імя М. М. Аляксандрава — доктара медыцынскіх навук, прафесара Аляксандра Машэўскага (на здымку). У названым цэнтры ён узначальвае Цэнтральную экспертную камісію.
Далей
|
Будучыня, што пачалася стагоддзе таму
Напярэдадні святкавання сотай гадавіны з дня ўтварэння аб’яднання УНОВИС Віцебскім цэнтрам сучаснага мастацтва, кампаніяй А1 і Цэнтрам беларуска-яўрэйскай культурнай спадчыны быў наладжаны прэс-тур па Віцебску. Экскурсію па мясцінах, звязаных з дзейнасцю мэтраў авангарднага мастацтва, правяла доктар мастацтвазнаўства Таццяна Катовіч, а з экспазіцыяй Музея гісторыі Віцебскай народнай мастацкай вучэльні журналістаў азнаёміў ягоны дырэктар Андрэй Духоўнікаў.
Далей
|
Кася і Бася — сёстры Біг-Бэна
Кажуць, што Бог стварыў вёску, а чалавек пабудаваў горад. Вёска вонкава і насамрэч зліваецца з прыродай у гарызантальнай плоскасці, асабліва калі глядзець з аўтамабіля. А вось горад пнецца ўверх, усім сваім ладам і абліччам дэманструючы вяршынства вертыкалі над глебай, на якой тая вертыкаль паўстала. Не дзіўна, што кожны горад з выразным абліччам, амбіцыйнай ментальнасцю і годным статусам мае сваім сімвалам вежу — з гадзіннікам ці без, абарончую ці тэлевізійную, зрэшты — цалкам не функцыянальную, але дарагую як памяць, абярэг, амулет.
Далей
|
Каліграфія стагоддзяў
3 лютага ў галерэі “Універсітэт культуры” адкрылася выстава “Іран — калыска цывілізацыі”, прысвечаная нацыянальнаму святу гэтай краіны.
Далей
|
Рух мусіць быць сустрэчным
На мінулым тыдні ў сталічнай галерэі “Універсітэт культуры” ў межах выставы “Адвечная прыгажосць” адбыўся круглы стол “Нашы традыцыі і плынь часу”. Поле дыскусіі — сучасны стан беларускага дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва. Сваім бачаннем сітуацыі падзяліліся выкладчыкі Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта культуры і мастацтваў (БДУКіМ), музейшчыкі, прадстаўнікі Беларускага саюза мастакоў.
Далей
|
Новы нумар
Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"