Яшчэ ад­на ды­яло­га­вая пля­цоў­ка, пры­све­ча­ная пра­вя­дзен­ню ў кра­іне 27 лю­та­га рэ­спуб­лі­кан­ска­га рэ­фе­рэн­ду­му па пы­тан­ні ўня­сен­ня змен і да­паў­нен­няў у Кан­сты­ту­цыю Рэ­спуб­лі­кі Бе­ла­русь, 3 лю­та­га ад­бы­ла­ся ў На­цы­яна­ль­най кі­нас­ту­дыі “Бе­ла­ру­сь­фі­льм”. У якас­ці спі­ке­раў бра­лі ўдзел на­ча­ль­нік ад­дзе­ла па кі­не­ма­таг­ра­фіі Мі­ніс­тэр­ства ку­ль­ту­ры Ка­ця­ры­на Пан­ама­ро­ва, а так­са­ма на­род­ны артыст Бе­ла­ру­сі, мас­тац­кі кі­раў­нік тэ­атра-сту­дыі кі­на­акцё­ра, рэ­жы­сёр Аляк­сандр Яфрэ­маў.

Год на­зад не ста­ла Ле­ані­да Шча­мя­лё­ва. Па­мя­таю, як ле­тась 14 сту­дзе­ня на па­чат­ку адзі­нац­ца­тай га­дзі­ны ра­ні­цы на ма­ім ма­бі­ль­ні­ку з’яві­ла­ся па­ве­дам­лен­не ад Мар­га­ры­ты Ле­ані­даў­ны пра тое, што двац­цаць хві­лін на­зад па­мёр яе ба­ць­ка. Са спа­да­ры­няй Мар­га­ры­тай мы зна­ёмыя са сту­дэн­цкіх ча­соў, ка­лі-ні­ка­лі пе­ра­зво­нь­ва­емся, так што ад­нос­на яе пра­блем я быў бо­льш-менш да­свед­ча­ны. У пры­ват­нас­ці, пра не­вы­леч­ную хва­ро­бу Ле­ані­да Дзміт­ры­еві­ча ве­даў. А яшчэ ве­даў, што пан­дэ­мія за­ча­пі­ла му­жа спа­да­ры­ні Мар­га­ры­ты, і ця­пер ён у ве­ль­мі кеп­скім ста­не (менш чым праз ты­дзень ён так­са­ма по­йдзе з жыц­ця…). Адзі­нае, што я мог ска­заць у той мо­мант: “Тры­май­ся. Ця­пер ты ў ро­дзе ста­рэй­шая”. Дзя­куй Бо­гу, у да­чкі на­ша­га мэт­ра моц­ны ха­рак­тар, і ў той цяж­кі для яе час апі­рыш­ча яна зна­хо­дзі­ла ў пра­цы, у твор­час­ці. Ду­маю, што ство­ра­ныя ёю ў той год ма­люн­кі і га­бе­ле­ны з ча­сам змо­гуць год­на да­поў­ніць ка­лек­цыю ме­ма­ры­яль­най га­ле­рэі яе ба­ць­кі як зна­кі мас­та­коў­скай ды­нас­тыі і ўзор пе­ра­адо­лен­ня твор­час­цю жыц­цё­вай ня­го­ды.

Пра Ва­ль­ме­на Ала­да­ва ўспа­мі­на­юць яго ка­ле­гі з Бе­ла­рус­ка­га на­цы­яна­ль­на­га тэх­ніч­на­га ўні­вер­сі­тэ­та — ВНУ, дзе ле­ген­дар­ны архі­тэк­тар пра­пра­ца­ваў бо­ль­шую час­тку твор­ча­га жыц­ця: ажно 38 га­доў!