21 чэрвеня ў Дзяржаўным музеі народнай архітэктуры і побыту адбылося добра арганізаванае святкаванне Сонцавароту, дзе паядналіся купальская, русальная і сёмушная абраднасці ды спеўны фальклор. І гэтая назва — слушная, бо святкаванне Купалля ў Беларусі павінна застацца ў традыцыйны тэрмін — з 6 на 7 ліпеня. (А не пачынацца аж за два тыдні, як сёлета чамусьці дэманстравалі мерапрыемствы ў розных кутках краіны. — Рэд.) Святкаванне ж Купалля ў дзень сучаснага Сонцавароту — новастворанае свята. Яго і трэба так называць.

У такім гарадку як Ляхавічы, дзе я жыву, наўрад ці натрапіш на бурлівыя дыскусіі ў багемных кампаніях ці хаця б на ўтульную кавяраньку, дзе можна пасядзець у цішы ды роздумах сярод да сябе падобных. Творчы чалавек, які апынаецца ў такіх мясцінах, у пэўнай меры вырачаны на інтэлектуальную адзіноту. Бо гаварыць увесь час пра гароды ды цэны на рынку, пагадзіцеся, вельмі сумна. А пра іншае тут асабліва і не гавораць…