Ка­лі га­доў 30 та­му ў Бе­ла­ру­сі ма­са­ва па­ча­ло ад­ра­джац­ца мас­тац­тва вы­ці­нан­кі, ад­ным з пер­шых, хто пад­ха­піў хва­лю і з ця­гам ча­су стаў пры­зна­ным май­страм у гэ­тай спра­ве, быў Ста­ніс­лаў Му­лі­ца з Грод­на. Ле­тась вы­ці­нан­ка атры­ма­ла ста­тус не­ма­тэ­ры­яль­най гіс­то­ры­ка-ку­ль­тур­най каш­тоў­нас­ці, і за­слу­га Ста­ніс­ла­ва Ві­то­ль­да­ві­ча ў тым так­са­ма ёсць — як ад­на­го з афі­цый­на пры­зна­ных но­сь­бі­таў тра­ды­цыі на Гро­дзен­шчы­не. На па­чат­ку лю­та­га ў Гро­дзен­скай аб­лас­ной на­ву­ко­вай біб­лі­ятэ­цы імя Я. Ф. Кар­ска­га ад­кры­ла­ся вя­лі­кая і са­мая маш­таб­ная за ўсе ча­сы дзей­нас­ці май­стра вы­ста­ва “Ча­роў­ны свет вы­ці­нан­кі” — на ёй бо­льш за 200 тво­раў.

З дзя­цін­ства па­мя­таю. Пры да­ро­зе, на скры­жа­ван­ні, ста­яў вя­лі­кі крыж — ба­бу­ля з ім ві­та­ла­ся, ро­бя­чы на са­бе знак кры­жа ру­кою, а да­рос­лыя муж­чы­ны зды­ма­лі ка­пе­лю­шы і шап­кі. Та­ды і па­ча­ла раз­умець, што кры­жы трэ­ба ўша­ноў­ва­юць: у хра­ме, пры да­ро­зе, на мо­гіл­ках. Кры­жык пры­кла­да­лі да вус­наў мае дзе­ці, пры­йшоў­шы ў кас­цёл на свя­тую імшу, яго пяш­чот­на гла­дзі­ла шур­па­ты­мі да­ло­ня­мі мая ба­бу­ля, пе­ра­бі­ра­ючы па­цер­кі на ру­жан­цы…

Усе­люб — мяс­тэч­ка не­па­да­лёк ад На­ваг­руд­ка, дзе за­ха­ва­лі­ся са­мы ста­ра­жыт­ны кас­цёл у Бе­ла­ру­сі, а так­са­ма бы­лая ся­дзі­ба ірлан­дска­га ро­ду О’Рур­каў. Доў­гі час па­се­ліш­чам ва­ло­да­лі шлях­ці­чы з ро­ду Не­мі­ро­ві­чаў. Ця­пер мес­ца ад­ра­джа­ецца дзя­ку­ючы ў тым лі­ку цу­дат­вор­най фі­гу­ры Ма­ці Бо­жай Но­ва­га Жыц­ця. Усе­люб апош­нім ча­сам усё час­цей згад­ва­ецца ў са­цы­яль­ных сет­ках і ту­рыс­тыч­ных мар­шру­тах. Най­перш з-за кас­цё­ла Свя­то­га Ка­зі­мі­ра (1433 год), які аб’яднаў ва­кол ся­бе не то­ль­кі ка­то­лі­каў, але так­са­ма прад­стаў­ні­коў іншых кан­фе­сій і све­та­пог­ля­даў. Сён­ня вёс­ка — адзін з ду­хоў­ных і ку­ль­тур­ных цэн­траў рэ­гі­ёна, тут пра­во­дзяц­ца фэс­ты, экс­кур­сіі і фо­та­выс­та­вы. Ёсць на­ват га­ле­рэя, дзе твор­цы ві­зу­алу мо­гуць па­ка­заць свае шэ­дэў­ры гле­да­чам. Але так бы­ло не за­ўсё­ды. Лі­та­ра­ль­на за апош­нія не­ка­ль­кі га­доў кас­цёл і тэ­ры­то­рыя ва­кол яго ажы­ві­лі­ся і ста­лі пры­цяг­ваць бо­льш ту­рыс­таў і вер­ні­каў.

Не­як Ана­толь Ва­ра­б’ёў, кі­раў­нік За­слу­жа­на­га ама­тар­ска­га ка­лек­ты­ву Рэ­спуб­лі­кі Бе­ла­русь, на­род­на­га ансам­бля тан­ца “Ра­дасць”, так ад­азваў­ся аб сва­ім ансам­блі: “«Ра­дасць» — гэ­та пра­фе­сій­ны ка­лек­тыў з шы­ль­дай «са­ма­дзей­ны ансамбль»”. І тым са­мым, без­умоў­на, ве­ль­мі да­клад­на сфар­му­ля­ваў сваю твор­чую па­зі­цыю.

На­та­шы­ны ба­бу­лі і ма­ма — знаў­цы на­род­ных пе­сень, так што дзяў­чын­ка рас­ла ў до­ме, у якім ні­вод­нае свя­та не пра­хо­дзі­ла без спе­ваў. Ужо ў па­ўта­ра го­да яна пра­спя­ва­ла на ся­мей­ным свя­це пры­пеў­ку: “Ку­ка­рэ­каў пеў­нік / Па­ся­род ба­ло­та. / Хло­пец дзяў­чы­ну ца­луе, / Дык і мне ахво­та!” — і тэ­атра­ль­на рас­кла­ня­ла­ся пад апла­дыс­мен­ты і смех сва­якоў. У ча­ты­ры га­ды На­та­ша бы­ла актыў­най удзе­ль­ні­цай мас­тац­кай са­ма­дзей­нас­ці ў дзі­ця­чым сад­ку, ве­ль­мі лю­бі­ла вы­кон­ваць пес­ню “Ня­се Га­ля во­ду”. У шэсць га­доў ма­ма ад­вя­ла сваю спя­вач­ку ў му­зыч­ную шко­лу на фар­тэ­пі­яннае ад­дзя­лен­не. Свет му­зы­кі ад­кры­ла дзяў­чын­цы вы­клад­чы­цы Элі­ны Шын­ка­рэн­ка. У 1995 го­дзе На­та­ша па­сту­пі­ла ў Го­ме­льс­кі ка­ледж мас­тац­тваў імя Не­ста­ра Са­ка­лоў­ска­га па кла­се “Ха­ра­вое ды­ры­жы­ра­ван­не, На­род­ны хор”.