Аўтары

Берлінскі кінафестываль, Карлавы Вары, альбо… іншыя вядомыя кінапляцоўкі свету. Нацыянальны кінапраект “Купала”, што з кожным месяцам усё больш і больш прыцягвае да сябе ўвагу, ужо зараз, на этапе завяршэння, мусіць зазіраць у сваю будучыню. Праўда, праца над стужкай Уладзіміра Янкоўскага працягваецца: сёння на кінастудыі “Беларусьфільм” ідзе працэс агучвання карціны, што працягнецца да кастрычніка. Пакуль героі баёпіка набываюць у студыі гуказапісу ўласныя галасы, мы вырашылі яшчэ раз звярнуцца да тых цікавостак, што “падаграюць” наш інтарэс да фільма.

Рэжысёр Ірына Кадзюкова стварае свае фільмы нібыта ювелірныя творы. Высакародны матэрыял, карпатлівае яго вывучэнне, творчая агранка — і перад гледачом паўстае адметная анімацыйная карціна, што скарае гледачоў на многіх кантынентах. “Дантэ, Беатрычэ” — такую назву мае новы фільм славутай аўтаркі, прысвечаны каханню сусветна вядомага паэта і яго дамы сэрца. “Аніякіх доўгіх светлых завіткоў. Мы ўбачылі Беатрычэ такой — з тонкім профілем і прыбранай прычоскай. З залатымі валасамі, у чырвонай сукенцы”, — паказвае малюнак умілаванай Дантэ Ірына Кадзюкова. Напярэдадні вялікай анімацыйнай прэм’еры, што адбудзецца ўжо ў верасні, мы завіталі ў майстэрню рэжысёра, каб распытаць пра яе новы фільм ды каханне, што не ведае часу.

“А вось гэта мой любімы сабачка. Яго клічуць Трамп. А вось той чорны — Абама”, — галоўнай гераіні фільма “Жанін” гумару і жыццялюбства не займаць. 88-гадовая жанчына з прыгожым французскім імем ды польскімі каранямі мае ўнікальны лёс. Жанін Сташко — рэпатрыянтка з Францыі: яна нарадзілася ў 1930 годзе ў невялікім французскім гарадочку Лален, а ў маладосці разам з сям’ёй прыехала ў СССР. Пазнаёміцца з неўтаймаванай Жанін, а таксама гісторыямі падобных людзей дае магчымасць дакументальная стужка Уладзіміра Бокуна. Прэм’ера карціны адбылася на мінулым тыдні на канале АНТ.

Персанальная выстава Ігара Саўчанкі “Галоўная драпіна” сталася заўважнай падзеяй Міжнароднага фестывалю “Арт-Мінск”. У зале Музея гісторыі беларускага кіно прадстаўлены больш за 100 работ фатографа-канцэптуаліста: яго знакамітыя творы 1987 — 1996 гадоў, а таксама — новая фатаграфія, зробленая ўжо ў 2007 — 2017 гадах. Па-сутнасці, мы маем справу з 30-гадовым творчым адрэзкам, які ўключаў у сябе розныя перыяды — і ў вольным ключы глядач можа з імі пазнаёміцца.

Калі ўваходзіш у вялізную прастору былога завадскога цэха, цябе сустракаюць два вялізныя банеры з выявамі аўтараў выставы. Глядач ідзе насустрач мастакам, чый позірк скіраваны наўпрост на яго. У размаітай палітры падзей фестывалю “Арт-Мінск” выстава Антаніны Слабодчыкавай і Міхаіла Гуліна стала доказам таго, што сучаснае мастацтва здольнае не толькі патрабаваць да сябе ўвагі, але і прывабліваць ды падабацца.

“Спорт — гэта высокае мастацтва” — з такой назвай у Нацыянальным цэнтры сучасных мастацтваў праходзіць вялікая міжнародная выстава, прымеркаваная да ІІ Еўрапейскіх гульняў. Творы мастакоў з 12 краін, а таксама здымкі, прадстаўленыя Беларускім дзяржаўным архівам кінафотафонадакументаў, складаюць экспазіцыю, куратарамі якой з’яўляюцца Дзіна Даніловіч і Уладзімір Парфянок.

Конкурс кінапраектаў “Аб’ектыў_на: Правы дзіцяці”, пітчынгі, адукацыйная праграма #Art_inclusion і падвядзенне яе вынікаў — гэта ўсё ініцыятывы апошніх месяцаў такой невялічкай арганізацыі, як Майстэрня сацыяльнага кіно. Тым не менш, незалежна ад сваіх памераў, кампанія актыўна шчыруе ў вобласці вытворчасці і прамоцыі ды нават пракаце сацыяльнага кіно, далучаючы да гэтай справы прафесіяналаў і аматараў. Як спалучаць у сваёй дзейнасці сацыяльную скіраванасць і ўласна кінавытворчасць? Якія тэмы “баляць” ці, наадварот, не заўважаюцца нашым грамадствам? І ў якім напрамку, увогуле, “дрэйфуе” наша кінаіндустрыя? Гэтыя ды іншыя пытанні мы закранулі ў вялікай размове з намеснікам дырэктара Майстэрні сацыяльнага кіно, прадзюсарам Канстанцінам ВАРАБ’ЁМ.

26-ты Мінскі міжнародны кінафестываль “Лістапад”, што сёлета пройдзе з 1 па 8 лістапада, аб’явіў прыём заявак на ўдзел у фестывалі.

Новыя арт-аб’екты ўпрыгожылі Нацыянальны аэрапорт “Мінск” яшчэ напярэдадні II Еўрапейскіх гульняў. На прывакзальнай плошчы з’явіўся масток праз фантан, каля V.I.P.-залы — кампазіцыя “У добры шлях” гродзенскага скульптара Сяргея Жылінскага, а побач з цэнтральным фантанам — скульптурная група “Маленькі прынц” аўтарства архітэктара Юрыя Градава і мастака Канстанціна Селіханава.

Вельмі сур’ёзная, стыльная і валявая. Цікаўная да ўсяго. Здымала ў Афрыцы, Сібіры, Інданезіі, Японіі, Паўднёвай Карэі... Чатыры гады таму прыязджала і да нас з праектам “Камуналка” пра піцерскія камунальныя кватэры. Сёння яна — французская фатографка і куратарка Франсуаза ЮГ’Е, афіцэр французскага ордэна “За дасягненні ў літаратуры і мастацтве” — скарае мінскую публіку ўжо моднай фатаграфіяй: 11 чэрвеня ў межах прэв’ю Месяца фатаграфіі ў Мінску ў Falcon Club Cinema адкрылася выстава знанай фатографкі “Цудоўныя”, прысвечаная фэшн-індустрыі. Як гэтай маленькай жанчыне з фотаапаратам нават у такім жанры, як фэшн, удаецца паказаць свой характар? “К” не ўтрымалася і спытала пра гэта ў яе самой. А таксама пагутарыла з пераможцай World Press Photo пра рачных духаў Малі і той самы кадр, які трэба паспець схапіць.