Аўтары

Сёння, 15 кастрычніка, у сталічным кінатэатры “Масква” адбудзецца беларуская прэм’ера першай экранізацыі слыннай паэмы Адама Міцкевіча “Пан Тадэвуш”, якая выйшла ў 1928 годзе. У рамках вядомага праекта “Кінемо”: Нямое кіно + жывая музыка” мінская публіка атрымае ўнікальную магчымасць убачыць стужку польскага рэжысёра Рышарда Ардынскага ў музычным суправаджэнні сімфанічнага аркестра і хору музычнай капэлы “Санорус”. А кампазітар Канстанцін Яськоў адмыслова стварыў новы саўндтрэк для польскага кінатвору.

Мастачку-пастаноўшчыцу і рэжысёра Святлану КАТЛЯРОВУ (на здымку) можна палюбіць ужо адно за яе вясёлы нораў. Частуючы мяне гарбатай у сваёй майстэрні на кінастудыі “Беларусьфільм”, яна шмат жартуе — у тым ліку і пра свой нядаўні твор. Нагодай для сустрэчы з маладой аўтаркай стала набліжэнне ажно двух айчынных фестываляў, у якіх прымае ўдзел “У Палессі на балоце” — сумесная стужка Святланы і яе калег Руслана Сінкевіча, Руслана Бурмакова і Марты Герашчанка. Літаральна заўтра ў Магілёве завершыцца форум анімацыйных фільмаў “Анімаёўка”, дзе альманах спаборнічае ў асноўным конкурсе з 60-цю работамі беларускіх і замежных калег. А ўжо праз тыдзень фільм можна будзе пабачыць на Мінскім міжнародным кінафестывалі “Лістапад” у рамках Нацыянальнага конкурсу.

10 кастрычніка ў рамках акцыі кінастудыі “Беларусьфільм” і мінскага “Кінавідэапраката” “Беларускае кіно-95” — адбыўся вечар аднаго з найбольш аўтарытэтных мэтраў айчыннага дакументальнага кіно Беларусі Віктара Дашука. Сёлета народны артыст БССР святкуе свае 80-годдзе.

На мінулым тыдні Беларусь абляцела цудоўная навіна — галоўны прыз фестывалю дакументальнага кіно ў Амстэрдаме — IDFA — узяла стужка нашага суайчынніка Андрэя КУЦІЛЫ Summa. У конкурсе фільмаў сярэдняй працягласці яна абышла адзінаццаць работ іншых рэжысёраў, і стала бадай першай карцінай беларускага дакументаліста, уганараванай на такім высокім узроўні. Расповед пра сяброўства польскага мастака Анджэя Струмілы і мінскай дзяўчыны Марыі скарыў журы сваёй “здольнасцю прыгожа і вытанчана выявіць універсальнасць чалавечага досведу”. Паміж вяртаннем з Амстэрдама і падарожжам у Варшаву мы заспелі Андрэя з яшчэ свежымі ўражаннямі ад перамогі і распыталі пра фестываль, пераможны твор ды магію кіно.

У тым, што Мінскі міжнародны кінафестываль “Лістапад” мае ўласнае аблічча, сёння нікога пераконваць не трэба. Але калі асэнсоўваеш яго адметнасць праз прызму іншага кінафоруму, разуменне каштоўнасці сваёй фестывальнай пляцоўкі ўзмазняецца ў разы. Сёлета ў першай палове лістапада мне ўдалося пабываць не толькі на мінскім кінафоруме, але на Міжнародным кінафестывалі ўсходнееўрапейскага кіно ў нямецкім Котбусе. Занурэнне ў кінападзею, якая мае іншую спецыфіку, дазволіла мне новымі вачыма паглядзець як на наш фестываль, так і на беларускае кіно ды фільмы суседніх кінематаграфій.

Фатограф Андрэ ПЭРЛЬШТЭЙН прывёз у Мінск разам са сваімі фатаграфіямі дух французскага кіно і незабыўную лёгкасць стансукаў. На выставе “Кіно 1970-х ды не толькі” ў Фалкон Клаб Буцік Кіно месьё Пэрльштэйн ахвотна распавядаў пра сустрэчы з легендамі кіно і моды, а пасля сеансаў, якія адмыслова дапаўнялі імпрэзу, не стамляўся адказваць на пытанні гледачоў да самага позняга часу. Словам, быў няўрымслівым, лёгкім, дасціпным і гаманкім. Ды нават вычапіць яго на эксклюзіўную размову атрымалася толькі ў перапынку паміж сустрэчай у Французскай медыятэцы і экскурсіяй па выставе.