Аўтары

Мяне яшчэ тэхнікумаўскі выкладчык папярэджваў: "Эканоміку трэба любіць. У адваротным выпадку яна пачне цябе ненавідзець". Так яно па жыцці і атрымліваецца. Банкірам не стаў, хоць і не надта з гэтай нагоды засмуціўся. Аднак праца Карла Маркса "Капітал" уразіла незвычайна сваёй лагічнасцю і паслядоўнасцю. Тавар пераўтвараецца ў грошы, калі ён якасны, запатрабаваны, канкурэнтаздольны. Калі не памыляюся, усё гэта дакладна праектуецца і на эканоміку культуры.

Ад­ной­чы ў сяб­роў тра­піў на ку­хон­ны лі­та­ра­тур­ны дыс­пут “Ча­му Мі­ха­іл Фё­да­ра­віч леп­шы за Фё­да­ра Мі­хай­ла­ві­ча?”. Бы­ло сум­на, бо на той мо­мант мя­не тур­ба­ва­ла іншае пы­тан­не: “Ці па­ві­нен клуб­нік ва­ло­даць біб­лі­ятэч­най пра­фе­сі­яй?” Ка­лі не пра­фе­сі­яй, дык яе аза­мі. Да сло­ва, пы­тан­не гэ­тае ці­ка­віць мя­не і сён­ня. Ка­ра­цей, хто пра што, а я зноў пра рэ­гі­яна­ль­ную ку­ль­ту­ру.

Іван Шамякін напісаў "Сэрца на далоні", "Атланты і карыятыды" і першым пераканаўча давёў, што краіна наша — далёка не вясковая. Дыпламаваная інтэлігенцыя спрабавала шукаць і знаходзіць сэнс жыцця сярод гарадскіх гмахаў. Прататыпы герояў "Трывожнага шчасця", а дакладней дзеці хлебаробаў, станавіліся пісьменнікамі, настаўнікамі, урачамі, архітэктарамі… Яны выйшлі з вёскі, аднак далёка не ўсе здолелі вярнуцца. Праз пакаленне ў сваю "Вёску" запрасіў Андрэй Федарэнка. Для таго, каб успомніць, хто мы і для чаго мы.

У бібліятэчнай пошце ўсё часцей з'яўляюцца артыкулы, дзе бібліятэкары аналізуюць, што з кніг цікавіць чытачоў і з якой прычыны. Веданне гэтага дапамагае будаваць перспектыўную бібліятэчную палітыку. Такі разгляд тэмы, якая на нашых старонках раней не ўзнімалася, — доказ развіцця бібліятэчнага ўплыву на чытацкую актыўнасць…

Уз­рост па­сля шас­ці­дзе­ся­ці — для бяс­кон­цых ван­дро­вак па ла­бі­рын­тах па­мя­ці, час сум­ных і шчас­лі­вых зга­дак, за­бы­тых сус­трэч і раз­ві­тан­няў. Іншым раз­ам да гэ­та­га пад­штур­хоў­вае бяс­сон­не, іншым раз­ам — не­ча­ка­ны пах бэ­зу з тра­лей­бус­на­га акна. І па­чы­нае раз­мот­вац­ца той клу­бо­чак, спі­ра­лі яко­га зні­тоў­ва­юць мі­ну­лае з бу­ду­чым. Я ча­ла­век не сель­скі, ад­нак час­та ста­іць пе­рад ва­чы­ма вёс­ка. За­імшэ­лая студ­ня, пра­тап­та­ная ся­род раз­на­траў­я сцеж­ка, ха­та, кры­тая гон­там, га­нак ма­ле­нь­ка­га клу­бі­ка… Пры­чым на­яўнасць апош­ня­га — аб­авяз­ко­вая. Без клу­ба і мроя не мроя. Тлу­ма­чэн­не тут про­стае. За дзе­ся­ці­год­дзі жур­на­ліс­цка­га кло­па­ту кож­нае па­се­ліш­ча, дзе па­спеў па­бы­ваць, ста­ла род­ным ды зра­зу­ме­лым. Як і тое, што ся­ло без цар­квы — не ся­ло, а вёс­ка без клу­ба — што арга­нізм без сэр­ца. За­над­та ўзнёс­ла? Але до­сыць да­клад­на!

Чытанне — з ліку тых абавязковых уменняў, што працягваюць жыццё чытача. Чым больш розуму, тым большая прага да асэнсавання асабістага існавання… Праблема адна: як на тое ўменне “захварэць”. Хачу распавесці пра свой эпікрыз. Эпіцэнтрам стала маці. Яна чытала ўсё і заўжды. Я пісаў ужо, што ў радыусе яе ўспрымання свету чытаць пачыналі літаральна ўсе. Пра матчын уплыў усё. Тут патлумачыць трэба: яна і бацька былі настаўнікамі. А школа тады месцілася праз дарогу ад нашай хаты. Бацькі не проста працавалі, яны жылі там. Калектыў быў дружны, адзіная ідэя аб’ядноўвала… У выніку выхоўвалі мяне старшакласніцы і старэйшая на шэсць гадоў сястра. Чытаць мяне вучыла менавіта яна.

Не­як клуб­ні­кам не шан­цуе ў маш­та­бах кра­іны. У біб­лі­ятэ­ка­раў ка­тэ­го­рыі ёсць, якія сты­му­лю­юць пра­фе­сій­ны рост, а так­са­ма рэ­спуб­лі­кан­скі кон­курс “Біб­лі­ятэ­ка — ася­ро­дак на­цы­яна­ль­най ку­ль­ту­ры”, які так­са­ма стаў дзей­снай ма­ты­ва­цы­яй для ўдас­ка­на­лен­ня біб­лі­ятэч­ных за­ха­даў. Ра­бот­ні­кі клу­баў у гэ­тым пла­не лю­дзі аб­дзе­ле­ныя. Ні ка­тэ­го­рый, ні важ­кіх кон­кур­саў. Пра тэх­ніч­ную ба­зу — асоб­ная га­вор­ка. Кам­п’ю­та­ры­за­цыя біб­лі­ятэк ста­ла час­ткай дзяр­жаў­най пра­гра­мы. А вось сель­скія да­мы ку­ль­ту­ры та­ды ні­бы­та вы­па­лі з поля зро­ку.

Пра Ві­цеб­шчы­ну я ма­гу ка­заць бяс­кон­ца і з вя­лі­кай лю­боў­ю. То­ль­кі тут, я пе­ра­ка­на­ны, маг­ло ўзнік­нуць і за­ма­ца­вац­ца не­ве­ра­год­нае сло­ва “ма­ль­цы” з на­ціс­кам на пер­шы склад і зна­чэн­нем зу­ха­ва­тай бра­тэр­скай еднас­ці. Ме­на­ві­та тут быў па­бу­да­ва­ны гас­па­дар­чым спо­са­бам пер­шы на Бе­ла­ру­сі дом ад­мыс­ло­ва для ра­бот­ні­каў ку­ль­ту­ры. І ад­кры­ты пер­шы ра­ённы Дом ра­мёс­тваў. І ўсё гэ­та ў Глы­бо­кім. А та­кой звон­кай ке­ра­мі­кі, як у Шу­мі­лі­не, я бо­льш ні­дзе не чуў. І не каш­та­ваў я бо­льш та­кіх смач­ных яблы­каў, як у му­зей­ным са­дзе Сі­ко­ры на Шар­каў­шчы­не.