Аўтары

Да свайго 80-гадовага юбілею, які выпадае на 12 студзеня 2021-га, Уладзімір Георгіевіч Мулявін не дажыў ажно 18 гадоў. Скажу шчыра: цягам гэтага часу мне яго не ставала літаральна кожны момант. Але варта прымружыць вочы — і я зноў бачу свайго сябра жывым, неймаверна прыгожым, з непераўзыдзеным пачуццём гумару, далікатным у прыяцельскім коле і апантаным у творчай працы. У плане сваёй чалавечай арганікі ён быў зусім не падобны да многіх іншых маіх таленавітых сяброў са свету мастацтва.

11 снежня адсвяткаваў юбілейны 75-ты дзень нараджэння вядомы і сапраўды папулярны сярод глядацкай публікі беларускі мастак Уладзімір Правідохін, які стварае і выстаўляе свае творы пад аўтарскім псеўданімам “Уладзімір Хін”. І менавіта ў гэты дзень у залах Мастацкай галерэі Нацыянальнага Полацкага гісторыка-культурнага музея-запаведніка адбыўся святочны вернісаж — яго персанальная выстава пад назвай “AB INITIO” (з пачатку). У адпаведнасці з лацінскай назвай мастак паказаў гледачу толькі творы, зробленыя ў 1970 — 1980-х гадах. Больш за тое, ён — можа ўпершыню ў сваёй багатай выставачнай практыцы — не прадставіў уласныя работы ва ўлюбёнай здавён станковай гравюры і вынайдзеных ім гравюрах-верлібах (пластычныя вобразы з паэтычнай спадчыны Хлебнікава, Лаа Цзы, Лявона дэ Грэйфа, нашага Алеся Разанава).

Пачатак у №№ 48 — 50

Вядома ж, як цывілізаваны чалавек, а не які-небудзь там “Сабакевіч”, так называлі Ільіча меншавікі, Ленін не мог застацца ў баку ад культуры і мастацтва, бо, па-першае, нарадзіўся ў інтэлігентнай сям’і, і, зразумела, быў дастаткова адукаваным чалавекам; па-другое, прайшоў першакласную гімназію і экстэрнам Пецярбургскі ўніверсітэт, прачытаў стосы кніг, у большасці сваёй хай і “палітызаваных”, паездзіў па перадавых еўрапейскіх краінах.

Працяг. Пачатак у № 48.

Год 2020-ты рушыць да свайго завяршэння. Здаецца, шмат памятных дат і падзей прайшло праз ягоныя дні. Я ж згадаю адну круглую дату. Сто пяцьдзясят гадоў таму, у красавіку 1870-га, нарадзіўся Уладзімір Ульянаў. Пагадзіцеся, вельмі рэдкі юбілей, бо прайшоў праз жыццё сучаснікаў нібы незаўважным, хоць штогод імя Леніна атаясамліваецца з Кастрычніцкай рэвалюцыяй, якая на постсавецкай прасторы святкуецца толькі ў нашай краіне. Але мне хацелася б падзяліцца сваімі думкамі пра гэтага чалавека не як пра палітыка і буйнога дзяржаўнага дзеяча, які 25 кастрычніка (7 лістапада) 1917 года разварушыў увесь свет, а ў кантэксце яго непасрэднай сувязі з культурай.

Задума помніка простая: творца — малады, прыгожы, летуценны — як быццам толькі што выйшаў з майстэрні з палітрай і пэндзлем, нядбайна накінуўшы доўгі мастакоўскі халат. Каб, магчыма, у апошні раз убачыць на досвітку роднае сонца над Мінскам перад тым, як сабрацца ў далёкую дарогу і назаўжды пакінуць бацькаўшчыну...

Нехта сказаў, што “стыхія любові ўкладваецца толькі ў рамкі паэзіі”. Дадамо: і ў рамкі выяўленчага мастацтва — таксама. Менавіта такога мастацтва, якому прысвяціў сваё іскрамётнае жыццё выдатны беларускі графік Арлен Кашкурэвіч, чыя мемарыяльная выстаўка твораў працуе ў Нацыянальным мастацкім музеі Беларусі. Яна была арганізавана музеем разам з Беларускім дзяржаўным архівам-музеем літаратуры і мастацтва, і прымеркавана да 90-годдзя з дня нараджэння выбітнага Майстра, хоць дату грамадства адзначала летась. Гэты архіў-музей прадставіў у экспазіцыю са сваіх фондаў некаторыя ўнікальные дакументы , якія тычацца жыцця і творчасці выдатнага майстра. Глядач таксама пазнаёміцца з рэдкімі малюнкамі і жывапіснымі экзерсісамі Кашкурэвіча, што захоўваюцца ў сям’і мастака — у яго дзяцей-мастакоў Тодара і Ігара. Усяго ў рэтраэкспазіцыі прадстаўлена больш за 100 твораў, выкананых ў розных графічных тэхніках, матэрыялах і жанрах: ад станковых гравюр да кніжных ілюстрацый, ад акварэлі да экслібрыса, ад малюнка да жывапісу, ад тэмы про жыццё любімага горада Мінска да глыбокіх роздумаў “пра час і пра сябе”, пра сэнс чалавечага жыцця ў кантэксце сусветнай філасофіі.