Аўтары

Сёння "К" працягвае расповед пра знакамітага савецкага кінаартыста — беларуса Пятра Алейнікава.

Госці і ўдзельнікі купальскага фестывалю "Александрыя збірае сяброў", акрамя наведвання дзей самога маштабнага творчага форуму, што сёлета пройдзе 9 — 10 ліпеня, можа зацікавіць і яшчэ адна цікавостка. У вёсцы Крывель на Шклоўшчыне амаль два дзясяткі гадоў дзейнічае музей славутага земляка — кінаакцёра Пятра Алейнікава. Летась жа ў самім райцэнтры адкрылі помнік савецкай кіналегендзе. Пра Алейнікава і пойдзе гаворка ў "шматсерыйным" артыкуле "К".

Нагадаю толькі галоўныя этапы дзейнасці “мирискусников”, у асяроддзі якіх пачала развівацца творчасць Бакста. Гэта суполка маладых мастакоў, літаратараў, музыкантаў, філосафаў, эстэтаў, публіцыстаў пачала складвацца ў 1890-я гады. Так з’явіліся сваеасаблівы “гурток самаадукацыі”, “аб’яднанне сяброў, звязаных аднолькавай культурай і агульным густам”, якія паспрабавалі вырвацца з рамак келейнага мастацтва не толькі ў шырокія расійскія масы, але і ў заходнія регіёны Еўропы.

Унікальная выстава “Час і творчасць Льва Бакста” ў Нацыянальным мастацкім музеі працягваецца з вялікім поспехам. Узровень тысячнага наведвання быў узяты менш чым за два тыдні экспанавання. Пасля дзесяцігоддзяў забыцця свята спазнання творчасці Бакста нарэшце прыйшло і на яго радзіму. Ён цалкам з Сярэбранага веку і, мабыць, ён найяскравы прадстаўнік гэтай эпохі “буры і націску”, які змог перайсці ў сваёй “сярэбранай туніцы” ў прастору еўрапейскай тэатральнай культуры і там сваім талентам узвесці сабе эстэцкі помнік на ўсе часы.

Іна Булгакава — чалавек вядомы не толькі ў Беларусі. Мастачка па прызванні, яна працуе ў галіне мастацкага афармлення тканін, сцэнічных строяў, а таксама ў станковым жывапісе і графіцы. Але дызайн адзення — галоўная яе любоў.

Вось ужо дваццаць два з паловай года яго няма з намі. 17 сакавіка 2016 -га ён мог бы адзначыць сваё 80-годдзе. Але, што тут казаць? Жыццё немагчыма спыніць, як і смерць. Такі лёс чалавечы…

Менавіта так — у множным ліку. Знакаміты бацька — народны мастак Леанід Шчамялёў і дзве яго дачкі: Маргарыта, аўтар цудоўных габеленаў, і Людміла, вельмі арыгінальны жывапісец. Творы гэтай “трыяды” экспануе Гарадская мастацкая галерэя твораў Леаніда Шчамялёва.

У Беларускім дзяржаўным музеі гісторыі Вялікай Айчыннай вайны адбылася прэзентацыя альбома-каталога “Палітра Памяці” (аўтар тэкста і складальнік Наталля Філіповіч). Выданне ўключае біяграфічны слоўнік імён мастакоў-ветэранаў і рэпрадукцыі іх жывапісных твораў з пастаяннай экспазіцыі і фондаў музея.

Што да сямейнага жыцця Валодзі і Святланы — дык не ведаю, ці трэба пра тое казаць... Не, усё ж скажу некалькі слоў, бо жыццё і каханне гэтай пары заўсёды былі непарыўна звязаны з арганізацыйнай і творчай работай ансамбля “Песняры”, у якім Святлана Аляксандраўна шмат гадоў з’яўлялася памочніцай яго кіраўніка. Як бы ні складваліся іхнія ўзаемаадносіны, што б там ні адбывалася ў іх доме, — гэта было іх выключна сямейнай справай, і нікому з журналістаў ці іншым выпадковым людзям не дазволена было туды саваць свой нос. Так што некаторыя журналісты дарэмна крыўдзіліся на яе за тое, што яна не давала ім інтэрв’ю наконт, скажам, гісторыі свайго асабістага жыцця ці адносін з мужам. Бывала, што наогул не пускала на парог сваёй кватэры нахабных пісак.

Мы пісалі ўжо, што ў снежні ў Нацыянальным мастацкім музеі Беларусі адкрылася выстава “Гоя… Пікаса” з калекцыі мадрыдскага Каралеўскага музея прыгожых мастацтваў Сан-Фернанда. Сёння прадстаўляем матэрыял пра некаторыя “зрэзы” экспазіцыі. Гэтыя імёны даўно і добра ведаюць усе, хто цікавіцца сусветным выяўленчым мастацтвам, і таму я іхнія біяграфіі апускаю.