Аўтары

25 кастрычніка адзначылі 80-я ўгодкі народнага артыста Беларусі, народнага артыста СССР, кінарэжысёра і сцэнарыста Віктара Турава.

Сёння "К" завяршае распавядаць пра ўнікальную асобу ў гісторыі нацыянальнай культуры — Алену Аладаву.

Сёння "К" працягвае распавядаць пра ўнікальную асобу ў гісторыі нацыянальнай культуры — Алену Аладаву.

Сёння "К" працягвае распавядаць пра ўнікальную асобу ў гісторыі нацыянальнай культуры — Алену Аладаву.

Сёння "К" працягвае распавядаць пра ўнікальную асобу ў гісторыі нацыянальнай культуры — Алену Аладаву.

Сёння "К" працягвае распавядаць пра ўнікальную асобу ў гісторыі нацыянальнай культуры — Алену Аладаву.

Народны мастак Беларусі Георгій Паплаўскі — чалавек надзвычайнага творчага лёсу, які ўнёс выбітны ўклад у скарбніцу нацыянальнай выяўленчай культуры. Ніколі яго не прыцягвалі “злабадзённыя водгукі на тэму…” ці выпадковыя павевы. У яго творчасці няма слізгання па паверхні, лёгкага жыццепадабенства, мелкаводдзя ілюзорных задач. Няма твораў, прадыктаваных “разума холодным наблюдением”, якія пазбаўлены хаця б часцінкі асабістай веры, страсці, трывогі. Таму што ні стварае мастак, адчуваеш яго прысутнасць, перакананасць і пазіцыю. Ён творца планетарнага мыслення. На пытанні пра галоўнае Паплаўскі імкнецца адказаць у поўнай меры чалавечай і мастакоўскай шчырасці.

Міколу Гілю — 80 гадоў. Гэтымі днямі мэтра нацыянальнай журналістыкі шчыра віншуюць яго шматлікія вучні. Я шчаслівы, што сярод іх, “апераных”, знайшлося месцейка і для мяне… Мікола Сымонавіч, услед за спякотным летам надышла золкая восень, і вы памянялі лецішча ў Слабадзе на кватэру ў Мінску. Цудоўна! Значыць нічога не мяняецца ў гэтым свеце і жыццё працягваецца. Няхай яно будзе для вас ураджайным на добры настрой і шчодрым на сонечныя дні. Вы гэтага заслужылі.

Так, іх пяцера творцаў, выпускнікоў мастацкага факультэта Беларускага дзяржаўнага тэатральна-мастацкага інстытута 1976 года: скульптар Карней Аляксееў, жывапісцы Вітольд Бархаткоў, Анатоль Кузняцоў, Надзея Лівенцава, Вячаслаў Рускевіч. Кожны з іх — са сваім уласным стылем, светапоглядам, са сваёй методыкай выкарыстання выяўленчых сродкаў. Дык што аб’ядноўвае (ці не) іх, такіх абсалютна розных творцаў, у каго мастакоўскія і жыццёвыя паралелі адзін з адным нідзе не перасякаюцца, акрамя агульнай даты заканчэння інстытута?

Цудоўны Гродна для мяне горад асаблівы. Тут я заканчваў школу, пачынаў вучобу ў педінстытуце, упершыню сустрэўся з сапраўднымі мастакамі, пазнаёміўся з Васілём Быкавым, Міхасём Васільком, Аляксеем Карпюком, Якавам Кімбергам, надрукаваў першыя опусы-рэцэнзіі ў “Гродзенскай праўдзе” пра мастацкія выставы, прыняў удзел як саліст у першым у рэспубліцы школьным джаз-аркестры пад кіраўніцтвам таварыша па школе, будучага вядомага кінарэжысёра Уладзіміра Арлова… Адсюль пачынаўся мой шлях у вялікае жыццё. Таму на выставу “Гарадзенскі транзіт”, якая працуе ў Палацы мастацтва, я прыйшоў з асаблівым пачуццём, быццам на сустрэчу з юнацтвам, хаця і прайшло з таго часу нямала гадоў.