Аўтары

На­род­ны артыст Бе­ла­ру­сі Ула­дзі­мір Гро­маў — вя­ду­чы са­ліст На­цы­яна­ль­на­га ака­дэ­міч­на­га Вя­лі­ка­га тэ­атра опе­ры і ба­ле­та на­шай кра­іны — уга­на­ра­ва­ны спе­цы­яль­най прэ­мі­яй Прэ­зі­дэн­та Рэ­спуб­лі­кі Бе­ла­русь дзея­чам ку­ль­ту­ры і мас­тац­тваў “за ства­рэн­не вы­со­ка­мас­тац­кіх воб­ра­заў у прэм’ерных спек­так­лях тэ­атра”.

Мінскі міжнародны Калядны оперны форум — заўжды раўнанне-параўнанне з некалькімі невядомымі. Але цяперашні, адзінаццаты фестываль пры ўсіх яго цікавостках стаўся сцвярджэннем беларускага опернага падмурку на фоне ва ўсіх сэнсах зорнага космасу, дзе ўсе “невядомыя”, уключаючы прэм’еры, насамрэч аказваліся добра вядомымі, хаця і з іншых бакоў.

“Шчаў­ку­нок” да­ўно пры­зна­ны ад­ной з са­мых на­ва­год­ніх ка­зак — яшчэ і та­му, што дзея­нне там ад­бы­ва­ецца на Ка­ля­ды. Зва­рот шмат­лі­кіх тэ­атраў да гэ­та­га сю­жэ­та — так­са­ма спра­ва звык­лая. Ад­на­ймен­ны ба­лет Ва­лян­ці­на Елі­зар’ева ў Вя­лі­кім тэ­атры — уво­гу­ле жы­вая кла­сі­ка. У та­кім раз­ма­ітым ата­чэн­ні з’яўля­ецца яшчэ адзін “Шчаў­ку­нок” — мю­зікл-ба­лет Дзяр­жаў­на­га ака­дэ­міч­на­га ансам­бля на­род­на­га тан­ца Бе­ла­ру­сі ў па­ста­ноў­цы Ва­лян­ці­на Дуд­ке­ві­ча — і каз­ка на­бы­вае но­вы раз­горт, за­ча­ра­ван­не пры­га­жос­цю, све­жы под­ых акту­аль­ных жыц­цё­вых ісцін…

Ма­ла­дзёж­ны тэ­атр эстра­ды пе­ра­жы­вае апош­нім ча­сам пе­ры­яд уз­ды­му. Ня­даў­няе атры­ман­не ка­лек­ты­вам На­цы­яна­ль­най тэ­атра­ль­най прэ­міі за мю­зікл “Джэк-па­тра­шы­цель” (леп­шы спек­такль у сва­ёй на­мі­на­цыі і леп­шая пра­ца мас­та­ка — Юрый Ба­ры­се­віч) ані не пры­тар­ма­зі­ла да­лей­шае раз­віц­цё, вы­му­сіў­шы су­па­ко­іцца. На­адва­рот, над­ало на­тхнен­ня, што бач­на па з’яўлен­ні ў рэ­пер­ту­ары ўсё но­вых най­мен­няў. Шэ­раг іх — ад­ра­зу ча­ты­ры! — зла­джа­ны да на­ва­год­ніх і ка­ляд­ных свят, пра што рас­па­вя­ла мас­тац­кі кі­раў­нік тэ­атра, рэ­жы­сёр Ула­да Арцю­коў­ская.

Да ка­ляд­ных і на­ва­год­ніх свят амаль кож­ны твор­чы ка­лек­тыў рых­туе прэм’еру. Ад­ной з пер­шых свой пад­ару­нак для дзя­цей і да­рос­лых пра­па­на­ва­ла Тэ­атра­ль­ная кам­па­нія “Мю­зік­Лэнд”, па­ста­віў­шы му­зыч­ную каз­ку “Та­ямні­ца Снеж­най ка­ра­ле­вы”.

Сы­ход з жыц­ця лю­бо­га ча­ла­ве­ка — за­ўжды тра­гіч­ная падзея. Сы­ход мас­тац­ка­га кі­раў­ні­ка і га­лоў­на­га ды­ры­жо­ра ад­на­го з вя­ду­чых аркес­траў кра­іны — гэ­та яшчэ і тры­во­га, як бу­дзе існа­ваць твор­чы ка­лек­тыў над­алей. На­род­ны артыст Бе­ла­ру­сі, пра­фе­сар Мі­ха­іл Ка­зі­нец і На­цы­яна­ль­ны ака­дэ­міч­ны на­род­ны аркестр імя І.Жы­но­ві­ча бы­лі не­па­дзе­ль­ным цэ­лым — аб­одва ва ўсіх сэн­сах на­род­ныя. Сё­ле­та ўлет­ку споў­ні­ла­ся б аку­рат па­ўста­год­дзя, як Мі­ха­іл Анто­на­віч з’явіў­ся ў гэ­тым ка­лек­ты­ве. Але ж лёс рас­па­ра­дзіў­ся іна­чай, спы­ніў­шы ад­лік.

Вяр­тан­не за­бы­тых імё­наў — адзін з важ­ных кі­рун­каў раз­віц­ця на­цы­яна­ль­най ку­ль­ту­ры. У Бе­ла­рус­кай дзяр­жаў­най ака­дэ­міі му­зы­кі ад­бы­ла­ся прэ­зен­та­цыя тво­раў айчын­на­га кам­па­зі­та­ра ХІХ ста­год­дзя Ге­ды­мі­на Рад­ке­ві­ча.

Кон­курс пра­фе­сій­ных му­зы­кан­таў, а тым бо­льш між­на­род­ны, ака­дэ­міч­ны, у тры ту­ры, — спра­ва сур’ёзная. Вы­ні­кі та­ко­га спа­бор­ніц­тва звы­чай­на аказ­ва­юцца ку­ды бо­льш пра­цяг­лы­мі, чым пе­ра­мо­га ў са­мым на­шу­ме­лым шоу. Бо тут ува­га на­зі­ра­ль­ні­каў скі­ра­ва­ная не на інтры­гу, а на вы­зна­чэн­не но­вых вы­ка­на­ль­ніц­кіх ідэй і асноў­ных тэн­дэн­цый. Так што вод­гул­ле кон­кур­сных ба­та­лій бу­дзе пе­ра­сле­да­ваць нас яшчэ доў­га.