Аўтары

Рыхтавацца да Сусветнага дня тэатра творчыя калектывы пачынаюць загадзя — і не толькі рэпеціруюць, што цалкам зразумела, але і некаторыя святочныя мерапрыемствы праводзяць напярэдадні.

Народную артыстку Беларусі Марыю Захарэвіч цяпер з поўным правам можна ганарліва называць ардэнаносцам. Учора на сцэне роднага для яе Нацыянальнага акадэмічнага тэатра імя Янкі Купалы, акурат перад пачаткам першага паказу адроджанага спектакля “Вечар”, адбылася ўрачыстая імпрэза: знаная актрыса, што аддала гэтаму тэатру амаль 64 гады, атрымала ордэн Францыска Скарыны.

21 — 27 сакавіка Магілёўскі абласны драматычны тэатр будзе адзін за адным прымаць вядучыя калектывы з іншых гарадоў краіны: тут пройдзе Тэатральны тыдзень “М.@rt.кантакт.by”.

У нядзелю 21 сакавіка адзначыла сваё 95-годдзе адна са старэйшых музыказнаўцаў нашай краіны — кандыдат мастацтвазнаўства, прафесар, заслужаны работнік вышэйшай школы Беларусі Калерыя СЦЕПАНЦЭВІЧ. За больш як 60 гадоў, аддадзеных працы ў Беларускай дзяржаўнай акадэміі музыкі (з іх больш за 20 — прарэктарам па вучэбнай і навуковай рабоце), выпусціла безліч дыпломнікаў, магістрантаў, аспірантаў — прасцей назваць тых, хто ў яе не вучыўся. І гэта будуць хіба даваенныя выпускі. Бо нават сённяшнія студэнты, што не заспелі яе лекцыі, вучацца на яе шматлікіх кнігах, даследаваннях, навуковых і крытычных артыкулах, вучэбных дапаможніках і іншых матэрыялах, прысвечаных беларускай музыцы. Яна і цяпер, ужо некалькі гадоў як на пенсіі, працягвае працаваць. Апошнім часам выдала ўспаміны “Маё жыццё ў гармоніі з музыкай” і два зборніка навуковых артыкулаў — сваіх і свайго мужа і калегі, доктара мастацтвазнаўства, прафесара Георгія Глушчанкі, які пайшоў з жыцця ў 1994-м. Заканчвае яшчэ адну кнігу — па прынцыпе: “ні дня без радка”. А наконт свайго юбілею жартуе: дайце яго ў ракаходзе, паводле поліфаніі (у кіно такі прыём “ззаду наперад” называецца зваротным рапідам) — атрымаецца ўсяго 59.

Вядомая кампазітар Галіна ГАРЭЛАВА — заслужаны дзеяч мастацтваў Беларусі, прафесар, загадчыца кафедры кампазіцыі Беларускай дзяржаўнай акадэміі музыкі — адзначыла ўчора 70-гадовы юбілей. Яе творы ўпрыгожваюць многія значныя канцэрты і фестывалі сучаснай камернай музыкі — не толькі ў Беларусі, але і за яе межамі, дзе друкуюцца ейныя партытуры і адкуль яна атрымлівае ўсё новыя замовы на прэм’ерныя выкананні сваіх опусаў. Бо музыка Гарэлавай як “аўтапартрэтнае” ўвасабленне творцы — гэта спалучэнне тонкай паэтычнасці і філасофскай мудрасці. Але напярэдадні жаночага свята наша размова пачалася з моднай сёння гендарнай праблематыкі.

У Беларускай дзяржаўнай філармоніі завяршылася серыя канцэртаў “Пакуль не йдуць цітры…” Назва праекта — улюбёныя словы маладой піяністкі Алёны Цагалка, памяці якой і прысвечаны гэты фэст, што прайшоў сёлета ўжо ў сёмы раз. Пад “цітрамі” дзяўчына разумела фінал, толькі не кінастужкі — жыцця. А яно ў яе аказалася вельмі кароткім: невылечна захварэўшы, яна памерла яшчэ студэнткай.

На сцэне РТБД не ўпершыню ладзяцца сумесныя праекты — самога тэатра і Цэнтра беларускай драматургіі, што знаходзіцца не проста “па суседству” ў тым жа будынку, а ў шчыльнай узаемасувязі з тэатрам. Бо абедзве ўстановы скіраваны на падтрымку і развіццё айчыннага мастацтва: тэатр не ўяўляе сябе без новых п’ес, а тыя, у сваю чаргу, прагнуць пастановак. Дзве з нядаўніх сумесных прац: спектаклі “Галава” і “С училища” патрабуюць больш дэталёвага разгляду.

Здаецца, ніколі яшчэ да жаночага свята музыканты не адорвалі нас такой колькасцю адметных, разнастайных канцэртных праграм — на ўсе стылі і густы.