Аўтары

У суседзяў — чарговая навінка (нават крыху зайздросна ад усё больш высокага ўзроўню іх культурнай актыўнасці і асабліва — ад магчымасцей для рэалізацыі задум): напрыканцы лістапада адкрылася Усерасійская віртуальная канцэртная зала.

На сённяшнім "Форуме" — абмеркаванне новых літаратурных твораў, вартых падтрымкі дзяржавы і цікавых самаму шырокаму колу чытачоў. Мы сабралі тры меркаванні, якія падкрэсліваюць актуальны і зразумелы тэзіс: такая работа мусіць з'явіцца, патрэба ў ёй — неаспрэчная, а вось якім чынам і хто патэнцыйна можа яе стварыць — пытанне дыскусійнае. Запрашаем далучыцца да дыскусіі ўсіх ахвотных, і найперш тых, чый лёс непасрэдна знітаваны з кнігай.

Што ўяўляе з сябе сучасны музей гісторыі горада? Якія магчымыя варыянты яго канцэптуальнага і прадметнага напаўнення? Ці ўсе замежныя прыклады варта пераймаць? А што наконт такога важнага аспекта, як манетызацыя ўзятай за аснову канцэпцыі развіцця? Паспрабую адказаць на гэтыя пытанні на прыкладзе ўстановы, якой кірую.

Піяніст, кампазітар, аранжыроўшчык Аляксандр Віслаўскі прадставіў разам са сваімі калегамі-музыкантамі новую праграму на вершы народнага паэта Беларусі Рыгора Барадуліна, што сёлета пайшоў ад нас у іншы свет. Аб'ектам увагі музыканта, вядомага, сярод іншага, сваім удзелам у знакамітых "Песнярах" напрыканцы 1980-х - пачатку 1990-х, сталі творы хрысціянскай лірыкі сучаснага нацыянальнага класіка. Праграма атрымала назву "Беларусь - Радзіма кахання" і была прадстаўлена ў Дзяржаўным літаратурным музеі Янкі Купалы 19 снежня. А новы калектыў, у складзе якога апроч самога Аляксандра Віслаўскага, гітарыст Сяргей Касарэўскі-Багарадаў і барабаншчык Алесь Собаль, проста ў час канцэрта атрымаў назву "Студыя Нёман" (паводле назвы першай студыі спадара Віслаўскага). Прапануем увазе чытачоў невялікі фотарэпартаж з падзеі.

Журналіст "К" пабываў на паказе версіі знакамітай рок-оперы "Ісус Хрыстос - суперзорка" ад расійскага тэатра Стаса Наміна ў Палацы Рэспублікі. Перадаць атмасферу дапамогуць фотаздымкі з нашага сюжэта.

А давайце крыху пагаворым па шчырасці. Мне так падаецца, што і вас калі-нікалі наведвалі падобныя думкі, якія апанавалі і дагэтуль не адпускаюць па выніках ХХІ Мінскага міжнароднага кінафестывалю “Лістапад”. Дык вось: чаму нашы артысты, рэжысёры, кінадзеячы (у залежнасці ад імпрэзы — падстаўце адпаведныя прафесіі) апынаюцца на сваім жа фестывалі вельмі часта па-за фокусам увагі? А многія — наогул “за бортам” падзеі?..

На гэтым тыдні адбыліся здымкі адборачных канцэртаў да Нацыянальнай музычнай прэміі “Ліра”. Запрашэнне іх наведаць уключала і трэк-лісты тых выступленняў. На падставе іх уважлівага вывучэння ўзніклі некаторыя развагі пра сутнасць Нацыянальнай музычнай.

Жаданне выказацца па тэме ў дачыненні да вынесенай у назву рубрыкі тактыкі культурнага развіцця ўзнікала неаднойчы. Прычым хацелася зірнуць на сітуацыю праз прызму культуры абласцей і раёнаў: ці існуе яна, тая зваротная сувязь, у культурнай сферы? Ці адчуваюць пульс запытаў асобны работнік культуры, пэўная ўстанова і прадстаўнікі кіраўнічых інстанцый?