Рыхтуючы цыкл публікацый пра радавод вялікага беларускага — ці, кажучы мовай паліткарэтнай, беларуска-польскага — кампазітара Станіслава Манюшкі, 20 мая я пабываў у мясцінах, якія хоць і звязаныя з “памяццю” пра яго род, але прыцягваюць сёння вельмі мала ўвагі. Інакш не давялося б карыстацца спадарожнікавай навігацыяй, каб іх адшукаць. Ды і пісаць пра іх зараз бы не было сэнсу.