Слова пра мову. Яшчэ адно. Не апошняе
Я цяпер нават не журналістам сябе пачуваю, а настаўнікам (па дыпломе і сямігадовай працы ў сталічнай СШ № 209). Пачуваю настаўнікам роднай мовы і літаратуры не ў старэйшых класах, а ў пачатковых, бо гаворка — пра рэчы элементарныя і зразумелыя, калі не ўсім, дык многім. Мы — беларускі народ, які збольшага размаўляе па-руску. Чаму так здарылася, даўно і ёміста патлумачылі іншыя. Як з сітуацыі выходзіць? Трэба вучыцца калі не любіць, дык паважаць тое, што засталося ад Скарыны і Каліноўскага, Купалы і Багдановіча, Чорнага, Танка і Брыля... Яны не ўмелі хлусіць, і я ім веру. Дык як навучыцца паважаць сваю мову? Пра гэта — і гаворка.
Далей