“Племя” як дыягназ
Адно з яскравых уражанняў “Лістапада” — гэта фільм “Племя” Міраслава Слабашпіцкага і, уласна, яго сумесны прагляд з людзьмі, якія слаба чуюць. У карціне, як вядома, няма слоў: дзея адбываецца якраз ў спецыялізаваным інтэрнаце для людзей, што слаба чуюць, і героі маюць зносіны адно толькі з дапамогай мовы жэстаў. Субцітры адсутнічаюць. Гэта было вельмі важнае адчуванне: калі чалавек, які сядзіць побач з табой, разумее ўсё — таму што размаўляе на мове жэстаў, — а ты адно “прачытваеш” інфармацыю праз пластыку, міміку ды эмоцыі персанажаў, праз іх дзеянні. Досвед неверагодны — і надзвычай каштоўны: мы быццам бы памяняліся месцамі.
Далей