Кавер-беды кавер-бэндаў
Перафразуючы вядомага бунтара музычнай сцэны суседняй краіны Сяргея Шнурава, эстрада сёння адпачывае — адны “кавершчыкі” вакол! Ды і насамрэч: колькі цяпер стала музыкантаў, што выконваюць ва ўстановах грамадскага харчавання чужыя кампазіцыі! Нават статыстыка той лік не ведае! Кожны клуб хоць з мінімальным рэспектам да самога сябе, а то і “забягалаўка”, якая прэтэндуе на званне “кабак высокай культуры абслугоўвання”, сёння лічаць абавязковым мець канцэртную праграму, у якой гучаць хіты сусветныя, шлягеры часоў СССР, спеўныя “баевікі” краін постсавецкай прасторы. Раней такіх артыстаў называлі проста: лабухі. І трапляліся сярод іх асобы выбітныя. Напрыклад, на вяршыні рэстараннага музычнага Алімпу на досвітку юнацтва пабывалі некаторыя ўдзельнікі “Песняроў”, ды і шмат хто з зорак мае ў біяграфіі падобны факт. Цяпер такіх музыкантаў называюць мудрагеліста і нават у нечым горда — кавер-выканаўцы, кавер-бэнды. І добра б, каб такое мастацтва засталося там, дзе і павінна квітнець, аднак з чыёйсьці лёгкай рукі цяпер пад яго арганізуюць фестывалі, яно апанавала тэлевізійны прайм-тайм ды і наогул: калі ты кавер-музыкант, усё ў цябе — у шакаладзе! Мы ж вырашылі разабрацца: з якой нагоды ў Мінску здарыўся кавер-бум, у чым яго перадумовы і асаблівасці.