"А калі не спяваць аб Радзіме, дык навошта наогул спяваць?.."
Учора памёр Генадзь Бураўкін. Паэт, чыё слова багатае той тонкасцю, далікатнай мілагучнасцю, што ёсць само каханне, сама Любоў. А яшчэ Бураўкін — той паэт, з песнямі на словы якога мы расцём, сталеем, мудрэем... Прачытаўшы (урэшце, мы ўпэўнены, што — перачытаўшы) тут вершы Генадзя Мікалаевіча, некаторыя з якіх сталі любімымі песнямі, задумайцеся на хвілінку: дык ці настолькі мы сапраўды абыякавыя да свайго, роднага, крэўнага, як тое стэрэатыпна павялося, калі ёсць такія словы і такое Слова, такая музыка і песня, што нас яднаюць — "ад калыханкі да галашэння", як пра тое пісаў Рыгор Барадулін, што пакінуў нас на самым пачатку вясны. І вось пры самым канцы мая — яшчэ адна непапраўная страта. Развітваючыя, памятаем. І дзякуем, Генадзь Мікалаевіч.