На маю думку...
“Што з вуснаў мацярок зляцела…”
У нашым прыгарадным пасёлку ўсе гаварылі “па-нашаму”: дзекалі, цэкалі, вымаўлялі цвёрдыя “р” і “ч” , елі “буракі”, а не “свеклу”, “бульбу”, а не “картошку”, пілі “гарэлку”, а не “водку”. Гэта была такая ж мова, на якой гаварыла з чорнай талеркі радыё, што слухалі мы з бабуляй, крыху хіба адрозніваючыся нашымі мясцовымі словамі...
Далей
|
"Стэй, кэт!"
“Кэт”, “вэл”, “стэй”, “бэк”... Гэта не англійскія словы, як мог бы хтосьці падумаць. Так гавораць у Беларусі. А дакладней — у вёсцы Бабровічы Івацэвіцкага раёна Брэстчыны... “Кэт” — гэта, як і ў англічан, “кот”, а “стэй” — “стой”. А вось “вэл” — не англійскае слова “добра”, а “вол”, “бэк” — гэта “бок”... “Пяройдзеце на тэй бэк гуліцы, і ў жоўтай хаці папытаеце: там жыве баба Маня!” — так тлумачылі мне вяскоўцы дарогу...
Далей
|
Тры пытанні пасля спектакля
Часам цікава завітаць у тэатр не на прэм’еру, а на шараговы прагляд спектакля, убачыць, як успрымаюць яго не крытыкі ды дасведчаныя тэатралы, а звычайная публіка. “Міхалава зямля” (сцэнічны варыянт ТЮГа паводле паэмы Якуба Коласа “Новая зямля”) ідзе на сцэне два гады. Паколькі пра спектакль "К" пісала, дазволю сабе літаральна некалькі пазітыўных уражанняў.
Далей
|
Галавакружэнне vs. шчырасць
На праект “Акадэмія талентаў” тэлеканала “АНТ” як “акадэмік”, прадзюсар я прыйшоў летась. Прызнаюся, атрымаўшы запрашэнне ў шоу, меў сумневы, кшталту таго, навошта туды іду і што магу даць. Бо ў праекце ўдзельнічаюць людзі маладыя, са сваім светапоглядам, са сваім разуменнем музыкі, якіх мне праз узроставы разрыў мо і не зразумець. Ці маю я права судзіць іх? Без узаемаразумення, без даверных адносін, без кантакту ў час дзейства ў студыі не атрымаўся б праект, арыентаваны на шчырасць. Таму мэту майго знаходжання на праграме я вызначыў так: выказаць сваё меркаванне пра нейкія рэчы, у тым ліку (найперш!) у музыцы, а таксама зрабіць так, каб супрацоўніцтва дало канкрэтны вынік — у выглядзе артыста, новых песень.
Далей
|
Пра расстаноўку акцэнтаў
Днямі ў Цэнтры сучасных мастацтваў адкрыліся тры фотавыстаўкі ў рамках ІІ Мінскага фестывалю фатаграфіі: “Наша агульнае прыватнае” ўкраінскай майстэрні “L K”, “Беражлівае стаўленне да дробных рэчаў” малдоўскіх фатографаў і “Чалавек на дарозе” беларускіх аўтараў Андрэя Дубініна і Андрэя Карачуна. У сацыяльных сетках адбылося абмеркаванне згаданай падзеі, якое сканцэнтравалася пераважна на тэхнічных недахопах адной з выставак. Але мне хацелася б звярнуць увагу на іншае — на змест саміх экспазіцый, які, на жаль, амаль не трапіў у поле ўвагі як карыстальнікаў сацыяльных сетак, так і журналістаў.
Далей
|
А калі... беларуская Трансільванія?
Масавыя “паломніцтвы” ў мясціны, дзе здымаліся фільмы, з кожным годам становяцца ўсё больш пашыранымі. Зараз паспяхова развіваецца і папулярызуецца тэндэнцыя кінематаграфічнага турызму. Часцей за ўсё гэта адбываецца альбо з дапамогай мясцовага кіраўніцтва, якое прыдумляе новыя маршруты па “засвечаных” мясцінах, альбо дзякуючы індывідуальным турыстам, што самі адкрываюць для сябе кіношныя пейзажы, а ўлады, назіраючы за павышанай цікавасцю, выкарыстоўваюць магчымасць для стварэння новага турпрадукту.
Далей
| |
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|