Штотыднёвая грамадска-асветнiцкая газета
Выдаецца з кастрычнiка 1991 года
Грымёркі “без грыму”
Жорстка, але не без падстаў: звыклыя праблемы ў закуліссі фестывалю
Ці чакаць замежных турыстаў нашым персанальным музеям?
Не так даўно ў Маскве адбыўся Першы Форум літаратурных музеяў. Яго эксперты вызначылі дваццаць лепшых музеяў гэтай сферы. “Сусветную зборную”, паводле дадзенага рашэння, складаюць музеі Вялікабрытаніі, Германіі, Злучаных Штатаў Амерыкі, Ірландыі, Турцыі, Швецыі, Швейцарыі. У гэтым прэстыжным спісе прадстаўлены таксама Расія і Украіна. Першая — музеямі Пушкіна, Ахматавай, Маякоўскага, Чэхава, Талстога, другая — Літаратурна-мемарыяльным музеем Міхаіла Булгакава ў Кіеве. Беларусь у дваццатку не трапіла. Чаму? Гэтае пытанне мы задалі нашым экспертам.
А ўся справа — у скрынцы?..
Я зноў пра бібліятэкі ды бібліятэкараў. І пачну здалёк: з веткаўскага дзяцінства. У класе пятым-шостым я быў запісаны ў дзве бібліятэкі: школьную і дзіцячую. А хацелася яшчэ — і ў дарослую. Урэшце, дапамагла маці-настаўніца: мяне “па блаце” запісалі і туды. Па сёння памятаю сваё вялікае расчараванне: у дарослай, сярод сур’ёзных паліц з сур’ёзнымі фаліянтамі, мяне, падшыванца, чакала... драўляная скрынка з тонкімі “садаўскімі” выданнямі, змест якіх я ведаў ужо на памяць. А далей скрынкі бібліятэкарка не “пушчала”: забаранялася апошнімі інструкцыямі райана. А, не дай Бог, штосьці не тое вычытае, а раптам чагосьці не дацяміць, а калі не пра тое думаць пачне... Праз які тыдзень, з плачам і енкам, я ўсё ж вырваўся за межы скрынкі і вычытаў не тое, і не ўсё дацяміў, і думаць пачаў не так, але адкрыў для сябе Свет, у якім і сёння пачуваю сябе паўнавартасным грамадзянінам з непахісным правам на вальнадумства ды крытычнае асэнсаванне з’явы, падзеі, факта. Вельмі шкада, што ключ да гэтага Свету мне дала не бібліятэкарка, якая так і засталася паслугачкай “скрынкі”, дзе апрача састарэлых ды нецікавых дагматаў нічога не было. Вось у такіх бібліятэчных “скрынках” уся і справа.
Разбурыць маёнтак... Каму гэта выгадна? + спасылкі на ўсе артыкулы аўтапрабега па Віцебшчыне і Магілёўшчыне
Акцыя “К”: журналісцкі аўтапрабег па СДК і не толькі / Культурная інфраструктура і яе адсутнасць
“Мінусоўка”! І навошта “варушыцца”?
Творчасць аматараў: феномен Новай Мышы ці кліку мышкай?
Дык хто там прыехаў?
Напрыканцы сезона Новы драматычны тэатр здаў мастацкаму савету гогалеўскага “Рэвізора” — спектакль Аляксандра Гарцуева пад назвай “Да нас прыехаў...”. Сярод тых, хто ўбачыў генеральны прагон, аказаліся акцёр і рэжысёр Мінскага абласнога драмтэатра Алег Чэчанеў і рэдактар аддзела “К” Надзея Бунцэвіч. Таму рыхтавацца да прэм’еры, якой увосень адкрыецца новы сезон, вы можаце ўжо зараз, атрымаўшы адразу дзве рэцэнзіі.
Мана і праўда пра Манюшку
Верная “зачэпка” музычнага дэтэктыва
Грушаўка-арт
Неўзабаве з гісторыяй капліцы Рэйтэнаў здолее пазнаёміцца кожны наведвальнік гэтых мясцін. 18 жніўня стараннямі аўтара артыкула “Герб апошняга з Рэйтэнаў” на стар. 14 Зміцера Юркевіча там будзе ўстаноўлены інфармацыйны шчыт. Падзея адбудзецца ў рамках фестывалю “Дах-ХХІ”, які пройдзе на тэрыторыі сядзібы, спалучыўшы Свята традыцыйнай народнай культуры і праявы сучаснага мастацтва. Арганізатарам імпрэзы выступіў Ляхавіцкі райвыканкам. Тыдзень тут доўжыўся валанцёрскі летнік, які спалучыў пленэр, майстар-класы па традыцыйных танцах для мясцовай дзятвы, а таксама работы па ўпарадкаванні сядзібы. Уваход на імпрэзу — вольны, але гледачы мусяць парупіцца пра тое, каб туды дабрацца. Зрэшты, гэта нескладана: ад Ляхавічаў — усяго якія пару кіламетраў.
Калі казаць пра піяр. (Не)інЕртны
Рэдакцыя атрымала ліст ад кіраўніцтва і творчых супрацоўнікаў студыі “Летапіс” у якасці водгуку на публікацыю “Якія плюсы і мінусы ўваходжання “Белвідэацэнтра” ў структуру “Беларусьфільма”?”. Прыводзім яго разам з рэдакцыйным каментарыем.
Сайт переехал на новый адрес – kultura-info.by

Новы нумар

Рэдакцыйна-выдавецкая ўстанова
"Культура і мастацтва"

© 2007 - 2024 «Культура». Зроблена ў «Вэбпрофі»