Эх, ніхто мяне не любіць!
Існуе такі “чорны” журналісцкі гумар. Маўляў, навошта ўкладваць грошы ў вытворчасць? Там і фінансаванне патрабуецца немалое, і вынікаў давядзецца чакаць не адзін дзень. Куды больш “рэнтабельна” ўкласці хаця б невялічкую частку тых грошай у СМІ — і літаральна на наступны дзень яны распішуць вашы “вытворчыя вынікі” так, што вы і самі будзеце гатовы ў іх паверыць: вось яна, сіла друку! Няблага было б, каб нашы дзеячы культуры калі-нікалі ўзгадвалі гэты анекдот. Можа, менавіта такі “несур’ёзны” падыход да сур’ёзнай тэмы — творчасць і яе адлюстраванне ў прэсе — падштурхне іх да больш актыўнай папулярызацыі ўласных дасягненняў. Бо часам ажно крыўдна бывае: ну чаму таленавітыя музыканты-класікі (дарэчы, класікі ва ўсіх сэнсах) не ўмеюць належным чынам прадставіць тое, чым яны займаюцца, шырокай аўдыторыі? На музычнай мове — калі ласка, “гутараць” без праблем. А давесці хаця б мінімальную інфармацыю пра тое, дзе і як выступілі, што новага стварылі — не, ніяк. І пры гэтым не стамляюцца скардзіцца: эх, не заўважаюць мяне спадары журналісты!