Трэба абмеркаваць! № 42 / 1116 за 2013-10-19
“Лістападу” — 20! Чаго чакаем ад юбіляра?
За гэты час Мінскі міжнародны кінафестываль перажыў нямала змен і трансфармацый. Нарадзіўшыся як Тыдзень расійскага кіно ў 1993-м, ён вырас да буйнога міжнароднага форуму, які сёлета прапаноўвае спаборніцтва ўжо ў некалькіх адмысловых конкурсах: асноўных — ігравога і дакументальнага кіно, конкурсах маладога кіно, а таксама конкурсу фільмаў для дзіцячай ды юнацкай аўдыторыі “Лістападзік”. Словам, у свае дваццаць, прайшоўшы няпросты шлях станаўлення, наш “Лістапад” выглядае няблага. Але значная дата — гэта добрая нагода паглядзець на тое, што мы ў рэшце рэшт маем, трошкі збоку. І спытаць: а чаго яшчэ мы чакаем ад юбіляра?
Далей
|
№ 41 / 1115 за 2013-10-13
Як павысіць прэстыж работніка культуры?
Менавіта на гэтае, хоць і банальнае, але няпростае і ўжо хранічна хваравітае, пытанне мы папрасілі адказаць людзей, для якіх праца ў сферы культуры стала неад’емнай часткай жыцця. Такія, як яны — самаадданыя і няўрымслівыя, — да драбніц ведаюць, чаго варты клопат па захаванні ды развіцці нацыянальнай духоўнай спадчыны, якім няпростым бывае шлях да сэрца і душы слухача ды гледача… Хоць збольшага і вядомы адказ на пытанне, вынесенае ў загаловак, але не грэх паўтарыцца, тым больш — напярэдадні Дня работнікаў культуры.
Далей
|
№ 40 / 1114 за 2013-10-05
Як "здружыць" наша кіно з турызмам?
Гэтае лета для Паўночнай Ірландыі выдалася нечакана спякотным. І вінавата тут не надвор’е, а іншая рэч — серыял “Гульні прастолаў”, які набыў вялікую папулярнасць у свеце. Адным з месцаў здымак названага тэлекіно ў жанры фэнтазі, створанага па матывах цыкла раманаў “Песня Лёду і Полымя” Джорджа Марціна, акурат і сталі графствы Паўночнай Ірландыі з іх маляўнічымі краявідамі. І вось пабачыць іх на ўласныя вочы і рынуліся турысты з розных краін свету, справакаваўшы ў краіне сапраўдны турыстычны бум. Усё гэта навяло на думку: а як наша “кінаспадчына” магла б паспрыяць развіццю турызму на Беларусі? Або наадварот: ці выкарыстоўваюць нашы турыстычныя аператары, экскурсаводы патэнцыял беларускага кіно? Ці існуе, а мо распрацоўваецца пэўны маршрут па месцах здымак папулярных айчынных фільмаў, як, скажам, турыстычны трып па Львове з наведваннем “мясцін баявой славы” герояў “Д’Артаньяна і трох мушкецёраў” — знакамітага фільма Георгія Юнгвальда-Хількевіча?
Далей
|
№ 39 / 1113 за 2013-09-28
Як ажывіць вёску, што знікае?
Між тым, любая з іх — асобны сусвет, а кожная хата, нават пустая, утрымлівае цеплыню родавага агменю. Як яе захаваць? Пра асобныя варыянты мы ў свой час пісалі: хутар Шаблі на Міншчыне і вёску Чырвоны Кастрычнік у Рэчыцкім раёне выкупілі гараджане ды ладзяць там для ахвотных самыя розныя мастацкія імпрэзы. Больш “працаёмкі” шлях — музеефікацыя пустуючай вёскі, пераўтварэнне яе ў інтэрактыўны скансен.
Далей
|
№ 38 / 1112 за 2013-09-21
Чаго бракуе TV “Беларусь 3”?
Нацыянальны тэлеканал з культурным кантэнтам паспеў заваяваць цікавасць гледача. Падаецца, надышоў час для пэўных ацэнак тэлевізійных высілкаў. Не дзеля крытыкі, а з прычыны далейшага ўдасканалення вяшчання, што па прызначэнні сваім павінна “граць на струнах” беларускай душы…
Далей
|
№ 37 / 1111 за 2013-09-14
Ці патрэбен у Беларусі тэлеканал з этнамузыкай?
У эпоху лічбавага тэлебачання знайсці “свой” канал — не праблема. Кабельныя аператары сёння прапаноўваюць тэлеканалы, прысвечаныя фільмам, тэлесерыялам, навуцы і тэхналогіям, самым разнастайным хобі, кшталту рыбалкі і садаводства. Вядома, сярод гэтага мора маюцца і музычныя...
Далей
|
№ 36 / 1110 за 2013-09-07
Ці ёсць патрэба ў прэміі для айчынных дызайнераў?
Прывабнасць той або іншай творчай прафесіі вызначаецца не ў апошнюю чаргу ўзроўнем яе прэстыжнасці ў вачах грамадства. Творчасць, зразумела, — найпершая справа, але творца наўрад ці адмовіцца ад таго, каб у біяграфічным даведніку каля ягонага імя былі згадкі кшталту “заслужаны”, “народны”, “лаўрэат прэміі”. Тым больш, што афіцыйнае ўганараванне мае і матэрыяльны эквівалент. Свая іерархія званняў ды прэмій ёсць ва ўсіх галінах творчасці за выключэннем… дызайну. І гэта дзіўна, бо роля апошняга ў фарміраванні матэрыяльнага асяроддзя, а значыць, ладу жыцця, — надзвычайная. Наведаўшы не так даўно выстаўку твораў літоўскага дызайну, адзначаных нацыянальнай прэміяй гэтай краіны (“К” пісала пра тую выстаўку), людзі міжволі задумваюцца: чаму такой прэміі не існуе ў нас? Мо няма за што даваць? А мо нашы дызайнеры — людзі такія сціплыя і да знакаў пашаны абыякавыя, што не хочуць быць лаўрэатамі? Па каментарый мы звярнуліся да спецыялістаў.
Далей
|
№ 35 / 1109 за 2013-08-31
Чаму стол Караткевіча не трапіў у музей?
Жылі-былі ў горадзе Мінску ў доме на рагу вуліц імя класікаў навуковага камунізму Карла Маркса і Фрыдрыха Энгельса два класікі беларускай літаратуры — Уладзімір Караткевіч і Вячаслаў Адамчык. І вось з нейкай нагоды падарыў Караткевіч Адамчыку свой рабочы стол, за якім напісаў нямала эпахальных твораў. Вядома, што Вячаслаў Уладзіміравіч, як і Уладзімір Сямёнавіч, скарыстоўваў падораную мэблю па творчым прызначэнні, а потым стол трапіў на лецішча Адамчыкаў. Надышоў час, калі Адам Глобус, сын Вячаслава Адамчыка, вырашыў, што артэфакт мусіць належаць не прыватнай асобе, а грамадству, і абвясціў, што аддасць стол “у добрыя рукі”: у які-небудзь музей або іншую прыстойную ўстанову.
Здавалася б, навуковыя ды культурныя інстытуцыі мусілі адарваць рэліквію, як кажуць, з рукамі, а Глобусавы мабільнік — расплавіцца ад тэлефанаванняў. Ажно не: прапановай зацікавіўся толькі Музей Караткевіча ў Оршы. Але паколькі Адам Глобус паставіў умовай тое, што стол павінен застацца ў Мінску, аршанцам адмовілі. Рэліквія знайшла прытулак у кнігарні-кавярні “Ў”. Паспрабуем высветліць, чаму музейшчыкі, якія справядліва наракаюць на адсутнасць сродкаў для набыцця экспанатаў, не захацелі браць тое, што аддавалі задарма.
Далей
|
№ 34 / 1108 за 2013-08-24
Ці варта раёнам баяцца рок-канцэртаў і нестандарнтных мерапрыемстваў?
24 — 25 жніўня ў Рэчыцы праходзіць Міжнародны рок-канцэрт альтэрнатыўнай музыкі “Metal Crowd Fest-2013”. Праходзіць ён, варта адзначыць, ужо дзявяты год запар. І ладзяць яго не заезджыя імпрэсарыа, а аддзелы мясцовага райвыканкама: спачатку — па справах моладзі, потым — культуры, цяпер — ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі. Для раённага цэнтра мерапрыемства, шчыра скажам, не надта стандартнае. Між тым, намеснік начальніка аддзела ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі Рэчыцкага райвыканкама Дзмітрый Драгун запэўнівае, што больш “металічнага” року, ды яшчэ ў такім замежным асартыменце, на Беларусі пачуць і пабачыць — досыць праблематычна. Хто аспрэчыць? Сёлета на рэчыцкім стадыёне спарткомплексу “Надзея” сабраліся рок-каманды з Беларусі, Украіны, Польшчы, Латвіі, Даніі, Швецыі, Нарвегіі, Бразіліі, Румыніі, Швейцарыі, Германіі, Турцыі, Расіі. Упершыню прыехалі музыканты з Венесуэлы. А сярод слухачоў — тысячы маладзёнаў, і не толькі з Гомельшчыны... Прынята меркаваць, што рок атаясамліваецца з разбэшчанасцю: п’янствам і наркаманіяй. У Рэчыцы так не думаюць. Між тым, аналагічных мерапрыемстваў пад эгідай работнікаў культуры Беларусі не набярэцца і з паўдзясятка. Чаму? Выслухаем думкі спецыялістаў-практыкаў.
Далей
|
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|