прыватная гісторыя № 19 / 1145 за 2014-05-10
“Доўгія вёрсты вайны”
Гэта назва выстаўкі ў Карэліцкім раённым краязнаўчым музеі, створанай да 70-годдзя вызвалення Беларусі ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў. Яна распавядае пра бітвы Вялікай Айчыннай вайны, пра нашых землякоў — удзельнікаў гэтых бітваў. Запісы песень ваенных гадоў, плакаты і газеты таго часу ствараюць насычаны эмацыйны фон.
Далей
|
“Гісторыя кахання. Надзея вярнуцца”
Праглядаючы сямейны архіў, знайшоў пажоўклы ад часу ліст. Спачатку кінулася ў вочы дата: у левым верхнім куце ён датаваны 1 красавіка 1941 года. Акуратна разгортваю стары, складзены ў чатыры разы лісток, старанна спісаны фіялетавымі чарніламі:
Далей
|
Дайсці да Берліна
У 69-ы год Вялікай Перамогі ўсе мы, як заўсёды ў гэты вясновы час, асабліва адчуваем паняцце Радзімы. З гонарам і сумам азіраемся на тыя дзесяцігоддзі, што аддзяляюць нас ад пераможнага мая 1945-га. Што б мы ні рабілі і аб чым ні думалі, у якія складаныя перыпетыі жыцця ні траплялі б — ён, той дзень, жыве ў кожным з нас, б’ецца ў сэрцы нашым, як б’ецца полымя Вечнага агню на плошчы Перамогі беларускай сталіцы...
Далей
| |
№ 16 / 1142 за 2014-04-19
Пасля таго, як вылецела птушачка
21 жніўня 1962 года рукі прэзідэнта ЗША Кенэдзі і лідара Краіны Саветаў Хрушчова ўжо цягнуліся да кнопак пуску ракет з ядзернымі зарадамі. Прычына: супрацьстаянне СССР і ЗША. Нагода: фотаздымак. У той дзень на стол Кенэдзі паклалі фота, зробленыя з самалёта. Здымкі нібыта сведчылі: на палубах савецкіх сухагрузаў, што везлі на Кубу, як мяркуецца, сельгастэхніку, яўна бачныя балістычныя ракеты, а на Кубе падрыхтаваны стартавыя пляцоўкі!.. ...Калі раней рабілі фота, кліенту раілі: “Глядзіце ў аб’ектыў: зараз вылеціць птушачка!” Расповед пойдзе пра гісторыю, што здарылася — пасля таго, як вылецела птушачка.
Далей
|
№ 11 / 1137 за 2014-03-15
Чым сагрэемся?
8 сакавіка на 81 годзе пайшла з жыцця Зінаіда Якаўлеўна МАЖЭЙКА — вядучы беларускі этнамузыколаг, вядомы славіст і беларусіст, доктар мастацтвазнаўства. Для навукі яна пакінула працы, што ўвайшлі ў залаты фонд славянскай музычнай фалькларыстыкі і ў многім вызначылі высокі ўзровень этнамузыкалогіі ў другой палове ХХ і на пачатку ХХІ стагоддзяў. Менавіта Зінаіда Мажэйка першай на Беларусі пачала сцвярджаць ідэю неабходнасці папулярызацыі музычнага фальклору на навуковай аснове і канцэпцыю самадастатковасці музычнай культуры вуснага тыпу. Яна распрацавала праграму па аўдыявізуальнай антрапалогіі і па ўласных сцэнарыях зняла сем дакументальных музычна-этнаграфічных фільмаў. Як навуковец яна адстойвала неабходнасць экалагічнай абароны вясковай народна-песеннай культуры... Паплечнікі і вучні Зінаіды Мажэйка сёння ўспамінаюць пра яе.
Далей
|
Нобіль, не ўзяты “на аловак”
Кожнае паляванне калі-небудзь заканчваецца. У маім выпадку шматмесячнае высочванне, нарэшце, скончылася не самым горшым чынам. Дзякуючы сябрам я займеў “найкаштоўны зіпун”. Са мной прыбыў мой стары знаёмы. Дакладней, ягоная душа, увасобленая ў старой кніжцы, нібыта вяртаючыся да роднага ганка... Не ўстаяўшы перад спакусай, толькі ад’ехаўшы ад пункта адпраўлення, кнігу, якую надрукавалі ў 1858 годзе, я адкрыў. І ўжо не закрываў яе аж да Мінска. “Pan Wada” нетаропка распавядаў мне пра жыццё нашага краю на зломе XVIII і XIX стст., калі канчаткова перастала існаваць Вялікае Княства Літоўскае, калі адгрукаталі гарматы Напалеона і дні працякалі ў нетаропкім рытме вальсаў. У апісанні мясцін, на тле якіх разгортвалася жыццё адстаўнога афіцэра, раз-пораз я пазнаваў родную Навагрудчыну. Стаяў перад вачыма акварэльны сядзібны будынак з мураванкай…
Далей
|
№ 9 / 1135 за 2014-03-01
Чалавек Сонца
Прайшло дзесяць гадоў з дня заўчаснай смерці Уладзіміра Кузменкі — цудоўнага піяніста, педагога, таленавітага арганізатара і кіраўніка, уганараванага званнем заслужанага дзеяча мастацтваў Беларусі. Тэрмін, адпушчаны яму лёсам, аказаўся крыўдна кароткім, але ж колькі паспеў зрабіць гэты музыкант!
Далей
|
Якімі незаспакоенымі мы былі…
Пішу пра тое, як я працавала на пасадзе начальніка ўпраўлення культуры Віцебскага аблвыканкама. Напісала невыпадкова. Усе, хто побач са мной — маладыя, людзі больш сталага веку, — просяць распавесці пра тыя гады, тыя праблемы, якія даводзілася вырашаць для таго, каб культура Віцебшчыны не згубіла нажытыя традыцыі, але і заставалася заўжды маладой. Пішу, а час падціскае: з леташняга лістапада пайшоў мне ўжо восьмы дзясятак. Трэба спяшацца…
Далей
|
№ 7 / 1133 за 2014-02-15
Дзівачка Алена
Памятаю, у дзяцінстве, калі прыязджала да стрыечнай бабулі ў Ракаў, начавала на старых рыпучых ложках. Прачынаешся, паварочваеш галаву — а на каляровым дыванку, што вісіць побач, нейкі свет дзівосны. І лебедзі з доўгімі шыямі павольна кружаць па азёрнай роўнядзі, і невядомыя птушкі спяваюць-заліваюцца ў лесе... Здаецца, яшчэ трошачкі — і апынешся ў гэтым выраі, дзе так хораша і светла. “Скочыш” у тую карцінку, пабяжыш па намаляваным лузе, а ложак так і застанецца вісець у паветры…
Далей
|
Назад
|
Цікавосткі: варта прачытаць! Гісторыя і лёсы: культура Беларусі ад мінулага да сучаснасці
|