Давайце сёння так зробім. Я вам пра сваю (дакладней — маміну) вёску распавяду, а вы мне — пра сваю. Вось толькі параўноўваць не будзем, бо мая беззваротна сканала па прычыне вялікага чарнобыльскага перасялення народа. Роўна год таму мы са старэйшым сынам усё ж прабраліся ў гэтыя джунглевыя хмызы. Нават падмуркаў няма. Адна пясчаная дарога засталася. Калі б не засуха, дык нават і “форд” не дапамог бы. На вясковым кладаўі (вось яно працягвае сваё “жыццё”) наведалі могілкі цёткі, бабулі (яе Васа звалі) і бясконцых родзічаў-сваякоў, якія вярнуліся ў родную зямлю з усіх канцоў гэтага незразумелага і не вельмі ўтульнага свету. Але не будзем больш пра нежывое.

Я сёння адшукаў у шафе пінжак: Мінск напрыканцы красавіка пачаў рэпеціраваць лета. І ў яго, гляджу, атрымліваецца. Горача. Не стае дажджу. Але вялікае абуджэнне не спыніць. Вясновы пачатак лета — час нараджэння новых ідэй. Яны рознакаляровымі птушкамі лунаюць над аблокамі. Галоўнае — разгледзець іх і прымусіць працаваць на сябе. Супрацоўнікі Лідскай раённай бібліятэкі імя Янкі Купалы прыдумалі сабе “Бібліязацемкі”. Квэст для падлеткаў “Уперад” прысвячаўся 75-годдзю вызвалення Беларусі ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў.

Хачу пагаварыць пра якасць. Наспела і карціць. Я вельмі любіў калісьці мінскія тралейбусы, дзе працавалі кіроўцамі класныя спецыялісты з высокім пачуццём прафесійнай годнасці. Яны ніколі не забываліся на тое, што займаюцца перавозкай людзей: транспарт рухаўся плаўна, без рыўкоў, пасажыры пачувалі сябе камфортна. А фірмовай пазнакай сталічнасці нашых тралейбуснікаў было тое, што яны самі абвяшчалі назвы прыпынкаў — і, як правіла, на роднай мове. Усё гэта стварала нейкую сямейную даверлівую атмасферу на маршруце. Госці сталіцы здзіўляліся і зайздросцілі. Памятаеце? Прайшлі тыя часы. Пры кожным павышэнні кошту праязнога дакумента мы справядліва чакаем павышэння якасці абслугоўвання. Чакаем, іншым разам, дарэмна. Сышлі на пенсію прафесіяналы. За стырно тралейбусаў селі маладзёны, якія так і не здолелі зразумець, што рух без рыўкоў — норма, а не выключэнне. Сітуацыю не ратуюць і прыватныя маршруткі, дзе не пра пасажырскі камфорт дбаюць, а пра грашовы прыбытак. Я раблю праекцыю на беларускую рэгіянальную культуру — і з радасцю бачу адваротную карціну.

Сёння да станцыі метро “Пятроўшчына” выскачыла вавёрка. Адкуль? Са старых могілак, што за банкам, ці з рэштак лесапарку ля бальніцы на Сямашкі? Хто ж яе, нахабу, ведае. Ноч гуляла, а пад ранак заблукаць дадумалася. Але ў рухах — ніякай мітусні. Хоць і схуднела за зіму, аднак хвост трымала з гонарам, у строгай паралельнасці з зямлёй. Спачатку паспрабавала перайсці праспект Дзяржынскага — спыніла цэлую аўтамабільную плынь. Імкліва перадумала і панеслася ў адваротны бок, ускочыла на бярозу і зацокала: “Не, не маё дрэва!”, мэтанакіравана пабегла далей па газонах. Адразу відаць — стрэсаўстойлівая. Заўжды даб’ецца свайго, бо спадзяецца толькі на сябе. А я гомельскіх вавёрак згадаў, з парка Румянцавых. Вось гэтыя нічога самі не ўмеюць. І калі ідзеш міма іх і ласункі (семкі там ці цукеркі) з рукі не прапаноўваеш, пачынаюць з дрэў шалупіннем кідацца і нахабна лаяцца. Цацы! Яўныя выхаваўчыя пралікі ў развіцці пазабюджэтнай дзейнасці. У вас ніякія асацыяцыі не ўзнікаюць?

Кінарэжысёр Сяргей Салаўёў усё ж дазняў сваю “Ганну Карэніну”. Здымкі расцягнуліся на гады па трывіяльнай прычыне: не было грошай. Зацікавілі развагі творцы на гэты конт. Ён, да прыкладу, упэўнены, што Леў Талстой, як і Аляксандр Пушкін, мелі, маюць і будуць мець уладу над расійскім народам. І цурацца такога ўплыву не варта, бо кожны твор класікаў утрымлівае генакод і архетып нацыі. Інакш кажучы, чытанне класікі выхоўвае грамадзяніна. Цяжка не пагадзіцца. Таму дзіўным падаецца тое, калі на экранізацыю нацыянальнага твора ў нацыі не хапае памкнення. З гэтай нагоды ў мяне пытанне да нашых чытачоў (перш за ўсё — бібліятэкараў). Шаноўныя, а каго з нашых літаратурных класікаў вы лічыце для ўвасаблення на кінаэкране? Свае адказы, калі ласка, аргументуйце. Лепшыя мы апублікуем у наступных аглядах пошты.

21 сакавіка споўнілася 75 гадоў заслужанаму дзеячу мастацтваў Рэспублікі Беларусь Міколу Дудчанку, стваральніку і першаму кіраўніку харэаграфічнага калектыву “Харошкі”, рэжысёру-пастаноўшчыку і балетмайстру. Зборнік артыкулаў пра яго этнахарэограф і этнапедагог Мікола Козенка назваў пяць гадоў таму “Неўтаймаваны”. Вельмі дакладная характарыстыка. Мікола Дудчанка, шануючы мінулае, не забываецца і на перспектыву. Не раз выступаў у ролі старшыні экспертнай рады фестывалю фальклорнага мастацтва “Берагіня”. Надзвычай шаную тых людзей, якія віртуозна танцуюць. Як па мне, дык яны ведаюць яшчэ адну адмысловую мову —- мову зносін і асабістага волевыяўлення. Гарызонты для такіх пастаянна пашыраюцца. З днём нараджэння, Мікола Рыгоравіч!