Патэлефанавалі бібліятэкары з Бешанковічаў. Папярэдзілі, што дашлюць навіну пра клуб “Ветразь” і вельмі шчырыя сяброўскія зносіны. Хто ж ад такога адмовіцца?! А сутнасць ліста вось у чым. У Бешанковіцкай цэнтральнай раённай бібліятэцы дзейнічае клуб стасункаў “Ветразь”. Такім чынам установа наладзіла шчыльны творчы кантакт з аддзяленнем дзённага знаходжання для інвалідаў раённага тэрытарыяльнага цэнтра сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва. Летуценны “Ветразь” паяднаў неабыякавых чытачоў. У супрацоўнікаў аддзела абслугоўвання і інфармацыі бібліятэкі задачы наступныя: далучэнне людзей з абмежаванымі фізічнымі магчымасцямі да чытання, забеспячэнне інфармацыйнай падтрымкі, развіццё творчых здольнасцяў, арганізацыя адпачынку.

Даўно заўважыў, што ў Гродзенскім абласным метадычным цэнтры народнай творчасці на дробязі не разменьваюцца, а займаюцца збольшага праектамі маштабнымі і доўгатэрміновымі. Вось і на гэты раз з установы прыйшла інфармацыя пра конкурс на лепшую назву габелена. А габелен — няпросты. Ткачыхі Алена Шунейка і Юлія Барадзіна днямі заклалі першую нітку будучага ўнікальнага габелена, прымеркаванага да 75-годдзя Вялікай Перамогі ў Вялікай Айчыннай вайне. Прайшоў пэўны час. Нават незавершаная работа ўражвае.

“Глыбінкай жыве Беларусь”. Так назвалі свой допіс супрацоўнікі сектара пазастацыянарнага абслугоўвання насельніцтва Дзятлаўскага раённага цэнтра культуры і народнай творчасці. Назва цудоўная, бо актуальнасць дадзенай высновы з часам не зніжаецца, а маштабы пашырае. Я зразумеў канкрэтную сітуацыю так: аўтаклуб ажыццяўляе аднайменны праект і абяцае распавесці з гэтай нагоды пра старастаў вёсак, якія з’яўляюцца своеасаблівымі захавальнікамі звычаяў і традыцый сваёй малой радзімы. Ухвальна весці гаворку не пра нейкія абстрактныя паняцці, а пра канкрэтных асоб, на якіх наша вёска і трымаецца! Мая воля, я словы “глыбінкай жыве Беларусь” залатымі літарамі напісаў бы на ўсіх айчынных штандартах дзяржаўных устаноў, каб не забываліся там, што беларускай глыбінцы ўвага ды павага патрэбны. Нашу вёску яшчэ можна выратаваць.

Пісаў калісьці пра інтэр’еры бібліятэк, якія павінны настройваць чытача на лад спакойнага сузірання ўласнай душы. Маўляў, найлепшая аздоба кніжных стэлажоў і паліц — рэчы-творы з нацыянальным каларытам, што выйшлі з-пад рук беларускіх майстроў. І ўстаноў такіх бачыць мне давялося вельмі шмат. Пра яшчэ адну напісала бібліятэкар з аграгарадка Каменны Лог (Ашмяншчына) Алена Таўкінь. У яе бібліятэцы захоўваецца калекцыя ручнікоў і посцілак-вышыванак, зробленых мясцовымі бабулямі. Пэўным рэчам — за 80 гадоў. Усе яны арганічна ўпісаліся ў бібліятэчны інтэр’ер і стварылі непаўторнымі сваімі фарбамі атмасферу хатняй камфортнасці і душэўнага спакою.

Дзесьці напрыканцы 1970-х нас, студэнтаў, накіравалі ўвесну на сельгасработы. Не на звыклую восеньскую бульбу, а на нарыхтоўкі яловага лапніку на корм жывёлы, якая выйшла з зімы напаўгалоднай. Вось замест вучобы і матляліся з месяц па лясах Гомельшчыны. Не ведаю, наколькі эфектыўнай была тая “барацьба”. Уразіла іншае. Неяк у абед прыехала да нас агітбрыгада з бліжэйшага вясковага клуба. Не памятаю, пра што спявалі і як танчылі дзяўчаты, а вось тое, што сярод перадавікоў корманарыхтовак назвалі яны і маё прозвішча, узрушыла тады надзвычайна. Ёсць парода крылатых людзей, побач з якімі ў цябе таксама пачынаюць вырастаць крылы.

Даруйце, але вялікую колькасць навін, датычных Калядаў, Шчодрыкаў і Старога Новага года, я, як і папярэджваў, праігнараваў. Усё добра ў пару. Месяц амаль заканчваецца. Вось Вадохрышча якраз бы да месца згадаць. Але навіны дасылаеце са спазненнем. Для большай аператыўнасці параю тэлефонам пакарыстацца, адшукаць Рагіна і перадаць фактуру “з пылу і жару”. А пакуль што пастараюся кампенсаваць нястачу ўласнымі ўспамінамі.

На адной з атэстацый кіраўніцтва запытала ў мяне: “На раёнах цябе як журналіста паважаюць ці баяцца?” Шчыра кажучы, не памятаю, што адказаў. Але з таго моманту раз і назаўжды раздзяліў для сябе паняцці “паважаюць” і “баяцца”. Супрацьлеглыя яны. Павагі дабіцца складаней. Павага — значыць супрацоўніцтва. Прычым, у самым высокім сэнсе: супраца на духоўным узроўні — думаць пра адно і тое ж ды рабіць адно і тое ж. Вось, напэўна, маё журналісцкае шчасце. Але ўсё гэта лірыка, а вашы навіны — надзённая патрэба дня.