Абеліск на салдацкай магіле — досыць звыклая частка тыповага беларускага краявіду. Тыя войны, што пракаціліся па нашай зямлі, пакідалі па сабе і такія сляды. Многія пахаваныя ў нас савецкія салдаты — родам з далёкіх ад Беларусі мясцін, і сваякі дагэтуль шукаюцьіх магілы. Як не даць памяці пра палеглых знікнуць — і зрабіць яе даступнай для ўсіх? На пачатку года ў інтэрнэце з’явіўся сайт праекта “Ваенныя мемарыялы Беларусі”(belmemorial.by). Яго завадатары ставяць перад сабой мэту стварыць адкрытую базу воінскіх пахаванняў на тэрыторыі нашай краіны, з дапамогай якой кожны здолее адшукаць інфармацыю аб салдатах розных войнаў, якія знайшлі спачын у беларускай зямлі.

Нават тыя, хто апошнім разам бываў у Гальшанах усяго які год таму, сёння знакаміты на ўвесь край замак не пазнаюць. Яго паўночная вежа — яшчэ нядаўна паўзруйнаваная — ужо цешыць вока бялюткай свежай тынкоўкай. Адноўленая і накрытая дахам, на якім красуецца флюгер, звонку яна ўжо выглядае амаль завершанай — хаця наперадзе яшчэ даволі працы. Каб паспець своечасова, работы па аднаўленні не спыняюць нават узімку.

Калі-нікалі даводзіцца чуць, што культурніцкія сілы сканцэнтраваныя ў сталіцы, а за Мінскай кальцавой дасведчаных кадраў і крэатыўных асоб бракуе. Знаёмства з бабруйскім мастаком-керамістам Валерыем Калтыгіным гэтую тэзу абвяргае. Яму ўжо за 70, але, нягледзячы на ўзрост, ён літаральна іскрыцца імпэтам. Нязменны кіраўнік вядомага на ўсю краіну пленэру керамістаў “Арт-Жыжаль”, лідар мясцовай мастакоўскай грамады, ініцыятар розных праектаў — урэшце проста мясцовы брэнд! Тым не меней, унікальны ў маштабах краіны міжнародны пленэр, названы ў гонар язычніцкага бога агню, летась не адбыўся. Надта засмучацца не выпадае: ён перайшоў у фармат біенале і таму сёлета ўжо пройдзе. І гэтыя змены, пэўна, не адзіныя. Праблемы вялікай арт-імпрэзы ў не надта вялікім горадзе, несумненна, вартыя ўвагі.