Увядзіце ў пашукавік словы “танцы дзеці”, і інтэрнэт адразу выдасць вам дзясяткі спасылак на ўсемагчымыя прыватныя гурткі і студыі. Не дзіва, што на гэтай хвалі, як грыбы растуць размаітыя танцавальныя конкурсы з дзікай колькасцю дробных намінацый (бацькам жа патрэбны медалі, таму трэба ўсім дагадзіць). Аднак “раздача сланоў” усім прысутным — не самае страшнае на тых міжнародных (ніяк не менш!) фэстах. Куды жахлівей становіцца ад рэпертуару, пастаўленага на дзяцей пяці — васьмі гадоў.

Летась пайшоў з жыцця Георгій Паплаўскі — творца, якога пры жыцці лічылі класікам. Ён належыць да кагорты мастакоў, якія ва ўжо далёкія 1960-я здзейснілі ў нашай культуры ментальную рэвалюцыю — вывелі беларускае выяўленчае мастацтва з замкнёнага кола этнаграфічна-вясковых традыцый у мадэрны свет, надалі яму дынамікі і крэатыву. Георгій Паплаўскі годна прадстаўляў Беларусь у кантэксце савецкай культуры — і Савецкі Саюз ва ўсім свеце. Гэта асоба з таго ж шэрагу, што і Міхаіл Савіцкі, Гаўрыіл Вашчанка, Леанід Шчамялёў. Адсюль і мая выснова: гэтак жа, як згаданыя творцы, Паплаўскі варты мемарыяльнай галерэі. Як, напрыклад, і геніяльны пейзажыст Віталь Цвірка і папраўдзе касмічных маштабаў творца Аляксандр Кішчанка. Пра ўласныя музеі ці галерэі яны таксама ў свой час не парупіліся. Зрэшты, пагаворым пакуль пра Паплаўскага.

Буйны міжнародны фестываль узроўню “Лістапада” або “ТЭАРТа” ў нечым падобны на айсберг: прыгожая бліскучая верхавіна, а глыбока пад вадой — мноства непрыкметных старонняму воку высілкаў. Прапрацаваўшы валанцёрам на розных сталічных форумах, карэспандэнт “К” змагла высветліць, як дзейнічае гэты механізм у нашых умовах, хто ім кіруе і якія збоі бываюць найчасцей.

Тэрмін “інклюзія” шчыльна ўвайшоў у наш лексікон, таму ідэі пра роўнае стаўленне да ўсіх грамадзян, у тым ліку да людзей, якія маюць фізічныя або псіхічныя асаблівасці, не падаюцца нечым новым. Вось толькі стварэнне сапраўды безбар’ернага асяроддзя не зводзіцца адно да паўсюднага ўзвядзення пандусаў. Паспрабуйце перанесці звычайнае для моладзі памкненне вучыцца ва ўніверсітэце на юнакоў і дзяўчат з інваліднасцю. Ці ёсць у іх такая магчымасць? У некаторых яна ўжо з’явілася. Сёлета Беларуская дзяржаўная акадэмія мастацтваў набрала першы ў сваёй гісторыі курс акцёраў з паслабленым слыхам. Ажыятаж на ўступных экзаменах быў ашаламляльным: на сем месцаў падалі больш за сотню заяў!